Της γούνας μας μανίκι!

Υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται από τις ζωές των άλλων και ασχολούνται όλη την ώρα με το αν είναι καλοί γονείς και καλοί σύζυγοι, αν είναι καλοί Χριστιανοί, αν κάνουν ηθικές-σωστές επιλογές και αν γενικά πληρούν τα κριτήρια της αψεγάδιαστης ζωής τους. Ποιός τους όρισε κριτές; Οι ίδιοι, θέλει και ρώτημα;

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Είναι άνθρωποι χωρίς καθόλου προσωπική ζωή αλλά με πάρα πολλά απωθημένα. Άνθρωποι που κρίνουν όσα θα πέθαιναν να ζήσουν και δεν τους έκατσαν, δεν μπόρεσαν ή δεν τόλμησαν. Άνθρωποι που στο πρόσωπο του απέναντι κακού γονιού, βλέπουν το δικό τους κακό γονιό ή πιστεύουν ότι είναι οι ίδιοι κακοί γονείς, και τους βολεύει να το πιστεύουν για όλους. Είναι άνθρωποι που δεν λαμβάνουν ποτέ υπόψιν όσα πιθανόν δεν ξέρουν και δεν τους αφορά να μάθουν. Άνθρωποι που στα σπίτια τους γίνεται της μουρλής, αλλά οι ίδιοι είναι πολύ απασχολημένοι με τη μουρλή του απέναντι.

Σαν άνθρωπος έχω ένα, ας το πούμε ελάττωμα: Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που χώνουν τη μύτη τους παντού. Εκείνοι που άμα τους δείξεις με τον τρόπο σου πως δεν τους παίρνει και δεν τους αφορά, έχουν έτοιμη τη δικαιολογία κάτω από τη γλώσσα του τύπου “για το καλό σου, τα λέω!”. Ποιός τους όρισε κριτές καλοσύνης, οι ίδιοι ξέρουν. Εγώ πάλι ξέρω, πως όταν θες στ’ αλήθεια το καλό του άλλου, αγαπάς ό,τι αγαπάει. Για μένα αυτό σημαίνει αληθινή αγάπη, φιλία και οικογένεια. Να αγαπάς όλα όσα αγαπάει ο άλλος και τον κάνουν ευτυχισμένο, ακόμη κι αν δεν τα εγκρίνεις ή δεν τα κατανοείς. Ακόμη κι αν στη θέση του, δεν θα τα επέλεγες.

…αλλά όχι. Γεμίσαμε εισαγγελείς.Ακόμα και οι γονείς μας, καμιά φορά ξεφεύγουν και αγορεύουν. Μια ματιά αν ρίξει κάποιος σε διάφορα status στο facebook, καταλαβαίνει πόσο “γεμάτη” ζωή έχει ο άλλος, από την ώρα της ημέρας που θα αναρτήσει κάτι, μέχρι τη συχνότητα και το περιεχόμενο. Οι άνθρωποι χωρίς ζωή ή χωρίς τη δύναμη να δουν κατάματα τη ζωή τους και να σταματήσουν να την αναβάλλουν, αναρτούν status ανά μια ώρα και αυτό το status μιλάει σχεδόν πάντα για κακούς γονείς, κακούς πολίτες, κακές γυναίκες, κακούς άντρες, και της κακιάς ψ@λής και τα μαλλιά της φταίνε!

Άνθρωποι μόνιμα αρνητικοί με όλους και όλα, πάντοτε δίκαιοι και σωστοί οι ίδιοι και πάνω απ’ όλα έτοιμοι να θάψουν βοηθήσουν τον συνάνθρωπο, δηλαδή να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερα γι΄αυτόν ώστε να του τα “χτυπήσουν” τη κατάλληλη στιγμή, με το πρόσχημα του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Πώς λέμε εγώ δεν κουτσομπολεύω, ασκώ κοινωνική κριτική; Αυτό!

Πρόσφατα ξέκοψα από μια φίλη. Τη λέξη φίλη δεν τη βάζω σε εισαγωγικά διότι τη θεωρούσα πραγματική μου φίλη, γι΄αυτό εξάλλου και της είχα εμπιστευτεί πράγματα για μένα. Κι όταν εμπιστεύεσαι στον άλλον πράγματα για σένα, δεν νοείται να τα στρέφει εναντίον σου για να δείξει πόσο δίκιο έχει αυτός και πόσο άδικο εσύ, με το πρόσχημα του-εγώ-δεν-χαιδεύω-αυτιά. Μη χαιδεύεις αυτιά, δεν στο ζήτησε κανείς. Μη μας τα τραβάς κιόλας, όμως! Αν δεν είσαι σε θέση να διαχειριστείς την εμπιστοσύνη του άλλου, μπορείς απλά να σωπάσεις κι αν θες να κουνήσεις το δάχτυλο σε κάποιον, κοίτα στον καθρέφτη σου. Δεν είναι αυτός ο κατάλληλος τρόπος να δείχνουμε τα λάθη τους, στους άλλους, ακόμη κι αν μιλάμε για ανθρώπους που υποτίθεται έχουμε μια παραπάνω οικειότητα και δεν μας παρεξηγούν. Το ότι δεν μας παρεξηγούν, δεν σημαίνει πως μπορούμε να τους πληγώνουμε. Έχει και η προσωπική άποψη, τα όριά της.

Όταν έναν άνθρωπο τον θεωρείς φίλο σου, συζητάς, δεν του φωνάζεις. Του μιλάς, δεν τον κράζεις. Κι όπως εύστοχα λέει και μια φίλη μου “Αυτή τώρα τί τη νοιάζει και ανακατεύεται; Τί είναι, της γούνας μας μανίκι;”. Από μανίκια πήξαμε. Καιρός να κοιτάξουμε λίγο και τη γούνα. Όχι του απέναντι. Τη δική μας!

Κυριακή Χαριτάκη

*Αφιερωμένο στη φίλη Μ. για τη φοβερή της ατάκα που με έκανε να γελάσω και να εμπνευστώ αυτό το άρθρο!