Εγώ μαμά θα γίνω ταξιτζής!

Καλοκαίρι. Μόλις έχουμε γυρίσει από το μπάνιο, έχω φτιάξει μια πάμφτωχη μακαρονάδα, τα πιτσιρίκια ξινίζουν τα μούτρα τους και κάποια στιγμή, πέφτει στο τραπέζι το θέμα “τί θα γίνω όταν μεγαλώσω”. Η κόρη της φίλης μου, λέει ότι θέλει να γίνει παιδίατρος. Eγώ λέω πως όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω συγγραφέας ενώ η φίλη μου, αεροσυνοδός. Ώσπου έρχεται η σειρά του Γιώργου ο οποίος δηλώνει φωναχτά και περήφανα “Εγώ μαμά θα γίνω ταξιτζής!” και μου φεύγει το μακαρόνι από τ’ αυτιά!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

Η πρώτη και εντελώς αυθόρμητη αντίδραση όλων μας, ήταν να γελάσουμε. Η δεύτερη ήταν να του πούμε μπράβο αλλά ομολογώ κάπως…”μαγκωμένο”. Όχι γιατί υπάρχει πρόβλημα με το συγκεκριμένο επάγγελμα, τουναντίον, αλλά το επάγγελμα που συνήθως λένε πως θέλουν τα παιδιά, είναι αυτό που φαντάζει πιο “εντυπωσιακό” στα μάτια τους-συνήθως ένστολο- του τύπου αστροναύτης ή αστυνομικός, άντε το πολύ οδηγός νταλίκας. Όχι ταξί.

Μετά βέβαια κάθισα και σκέφτηκα αυτό το τόσο αυθόρμητο γέλιο μας, πόσο βαθιά στερεοτυπικό είναι. Πόσες γενιές μεγάλωσαν πιστεύοντας πως καλό επάγγελμα είναι μόνο του γιατρού, του δικηγόρου ή του αφεντικού (αφεντικό να’σαι κι ό,τι να’σαι) και όχι ας πούμε του σκουπιδιάρη ή του βοθρατζή. Π.χ. δεν έχω ακούσει παιδί να λέει πως θέλει να γίνει οικοδόμος όπως δεν έχω ακούσει αγοράκι να λέει πως θέλει να γίνει κομμωτής ή κοριτσάκι να λέει πως θέλει να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων.

Ακόμα και εμείς η νεότερη γενιά, χωρίς να το θέλουμε και εντελώς υποσυνείδητα, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε κουτάκια. Τα αγόρια κάνουν αυτό, τα κορίτσια εκείνο και όλοι μαζί κάνουν-ή τουλάχιστον “καλό” είναι να κάνουν- δουλειές που δεν έχουν ευθύνη, δεν λερώνουν και δεν μυρίζουν. Σαν τους επισκευαστές πλυντηρίων στις διαφημίσεις, που βγαίνουν να μιλήσουν για τα άλατα στον κάδο με πεντακάθαρη και ατσαλάκωτη φόρμα εργασίας. Γίνεται;

Πέρα από τις στερεοτυπικές αντιλήψεις για το μέλλον των παιδιών μας, η ιστορία, μας έχει δείξει πως τα τεχνοκρατικά επαγγέλματα-τουλάχιστον στην Ελλάδα-είχαν, έχουν και θα έχουν πάντοτε ψωμί. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία, τελείως δεν θα εκλείψουν ποτέ και όποιος τα ασκεί, δεν θα πεινάσει στη ζωή του.

Εξάλλου σε μια εποχή που η κομμώτρια, η μανικιουρίστ και η μοδίστρα-οι οποίες εργάζονται νυχθημερόν και σέβομαι απεριόριστα- βγάζουν περισσότερα από τον εργολάβο ή τον γιατρό, θα έπρεπε να μας έχει ήδη γίνει μάθημα, ότι καλή η μόστρα αλλά δεν τρώγεται. 

Και για να σας προλάβω, στην οικογένεια δεν έχουμε κανέναν οδηγό ταξί ούτε παίρνουμε ταξί, να πεις ότι ο μικρός επηρεάστηκε από το περιβάλλον του. Μάλιστα όταν τις προάλλες, τον ρώτησα γιατί διάλεξε το συγκεκριμένο επάγγελμα, μου είπε πως του αρέσει να οδηγάει και να τον πληρώνουν γι’ αυτό και ότι άμα δεν τον πληρώνουν, θα τους πετάει έξω από το ταξί.

Για να μην το κουράζουμε παιδιά, μάλλον ο μικρός κάπου έχει δει τους τίτλους αρχής του Ρετιρέ με τη Γιουλάκη να ρίχνει τους συνεπιβάτες της, από το ταξί στο πεζοδρόμιο και έχει εντυπωσιαστεί τόσο που θέλει να το κάνει επάγγελμα. Ρε μπας και κατά βάθος θέλει να γίνει σκηνοθέτης;

Υ.γ.1: Ακούτε εκεί στο Taxibeat; Ετοιμαστείτε γιατί σε μερικά χρονάκια έρχεται το γλωσσάδικο για οδηγός. Βοήθειά σας! :p
Υ.γ. 2 Έχετε υπόψιν σας πόσο κάνει μια άδεια ταξί; Να ξέρουμε να κάνουμε το σκ@τό μας παξιμάδι, από τώρα.
Υ.γ. 3 Το μάθημα του Επαγγελματικού Προσανατολισμού στο σχολείο, ήταν πάντοτε το πιο βαρετό και το βιβλίο του άθλιο, οπότε πήγαινε η σαΐτα και η κοπάνα σύννεφο. Σήμερα, εν όψει της βαθιάς οικονομικής κρίσης που τελειωμό δεν έχει, μήπως εκεί στο Υπουργείο Παιδείας να το ξαναδούν το θέμα;