Τη μέρα που μετακόμιζα άφησα πίσω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν ήθελα με τίποτα να θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα…

Χριστούγεννα 2018. Εκείνη τη χρονιά τη θυμάμαι. Τη θυμάμαι έντονα διότι ήταν η μόνη χρονιά που δεν στόλισα, δεν μου έκανε όρεξη, δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα που να θυμίζει γιορτές στο σπίτι. Σε ένα σπίτι όπου οι τοίχοι έσταζαν από την υγρασία, τα ταβάνια είχαν λυγίσει από το νερό που μαζευόταν στην ταράτσα, τα πανάρχαια αλουμίνια έμπαζαν και οι ιδιοκτήτριες επί ένα χρόνο με κορόιδευαν ότι θα επισκευάσουν τη ζημιά, μόνο και μόνο για να μην φύγω και χάσουν τα ενοίκια. Μπροστά στο κέρδος τους, η υγεία του παιδιού μου και η δική μου, ήταν ένα τίποτα.

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Εκείνα τα Χριστούγεννα, έκανε φοβερό κρύο. Όσο πετρέλαιο κι αν έβαζα, το σπίτι δεν ζεσταίνονταν. Εκείνα τα Χριστούγεννα χιόνιζε. Είχαμε κάνει το σαλόνι, κρεβατοκάμαρα γιατί ήταν το μόνο μέρος του σπιτιού που κρυώναμε λιγότερο. Ανάβαμε το αιρ κοντίσιον να ζεσταθούμε λίγο και με τον Γιώργο χουχουλιάζαμε κάτω από ένα τεράστιο κουβερτοπάπλωμα και λέγαμε ιστορίες. Ή χαζεύαμε τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια των απέναντι. Ή μου έκανε εκείνες τις δύσκολες ερωτήσεις που σε κολλάνε στον τοίχο “μαμά γιατί να μην γυρίσουμε στο σπίτι του μπαμπά που έχει ζέστη;”.

Ένα βράδυ-το πιο παγωμένο από όλα- έπεσε το ρεύμα στην περιοχή. Το αιρ κοντίσιον σταμάτησε και οι τοίχοι εσταζαν νερό, ήταν αδύνατο να κάτσουμε. Ο μικρός πανικοβλήθηκε και άρχισε να κλαίει. Φώναζα μέσα στο σκοτάδι και με ένα φακό εψαχνα να βρω σε ποιο δωμάτιο ήταν. Από την παγωνιά, φαινόταν ο αχνός της φωνής μου στον αέρα. “Πάμε να φύγουμε από εδώ” του είπα. Θα πηγαίναμε σε ξενοδοχείο να περάσουμε το βραδυ μας, δεν πήγαινε άλλο. Ναι θα κοιμόμασταν σε ξενοδοχείο στην Αθήνα ενώ νοικιάζαμε σπίτι…στην Αθήνα. Κλείδωσα το σπίτι και τελικα, να’ ναι καλά η κοπέλα, καταλήξαμε στη νονά του για λίγες ώρες να ζεσταθούμε και να κάνουμε ένα μπάνιο.

“Μαμά δεν θέλω να ξαναπάμε εκεί” μου είπε ενώ γυρίζαμε. Κι εγώ του υποσχέθηκα ένα μεγάλο σπίτι κοντά στη θάλασσα. Ζεστό πολύ ζεστό. Και καινούριο, να μην μπαίνει ο αέρας. Και μια κούνια στη βεράντα να κάθεται τα καλοκαίρια. Και δεν θα κρυώναμε ποτέ ξανά. Αυτή την ιστορία του έλεγα κάτω απ’ το κουβερτοπάπλωμα που κουκουλωνόμασταν αγκαλιά, εκείνα τα Χριστούγεννα μέσα στο παγωμένο σπίτι. Και μόλις ήρθε η Άνοιξη, ειδικά όταν έπεσε το ταβάνι στο παιδικό δωμάτιο, έκανα τα πάντα για να φύγουμε. Κυριολεκτικά τα πάντα. Και 4 μήνες μετά, ήρθε επιτέλους εκείνη η μέρα που έδωσα στο παιδί μου ό,τι του υποσχέθηκα: Ένα ζεστό σπίτι. Μια κούνια στη βεράντα. Μια καλύτερη ζωή. Η ειρωνία;

Το δέντρο που αφήσαμε πίσω σαν την παλιά μας ζωή…

Την ημέρα της μετακόμισης, φεύγοντας πήρα τα πάντα, εκτός από ένα: Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτό το άφησα πίσω. Δεν ήθελα με τίποτα να θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα. Τα κρύα και τα αστόλιστα. Και τα πρώτα μας Χριστούγεννα στο καινούριο σπίτι, πήγαμε με τον Γιώργο και πήραμε άλλο. Αυτή η μαγική θέα που βλέπετε πολλές φορές απ’ τη βεράντα μου, να ξέρατε…πόσο ακριβά την πλήρωσα και πόσο μάτωσα για να την αποκτήσω.

Γι’ αυτό, να μην το βάζετε κάτω. Να μην ξεχνάτε από που ξεκινήσατε. Να βλέπετε πίσω απ’ τους ανθρώπους. Δεν ξέρετε κάθε ένας εκεί έξω τί περνά και τι κλείνει πίσω από την πόρτα του σπιτιού του. Ευχαριστώ τα δικά μου πρόσωπα που με στήριξαν καθώς και όλους εσάς που χωρίς να το ξέρετε, με βοηθήσατε να έχω ένα ζεστό σπίτι και μια καλύτερη ζωή για μένα και τον Γιώργο μου.

Καλές γιορτές με υγεία. Να είναι όλα τα σπίτια ζεστά και εσείς μεσα τους, χαρούμενοι…