“Βοήθεια ανοίξτε μου, μας κυνηγάει με μαχαίρι” φώναζε αλλά ο πατέρας μου, δεν της άνοιξε

Στο πατρικό μου στο κέντρο της Αθήνας, θυμάμαι μια χρονιά, μια οικογένεια που μετακόμισε στο διπλανο διαμέρισμα. Είχαν ερθει απο Λευκαδα, ένα ζευγάρι γυρω στα 40 με μια κορη 13 χρονών. Αυτός μέθυσος και βίαιος, απο την πρώτη κιόλας μέρα, γίνονταν φασαρίες. Ουρλιαχτά, φωνές, μπουνιές στους τοίχους. Η γυναικα του έσκυβε το κεφάλι.

Από την Κυριακή Χαριτάκη

Με βρίσκετε σε fb https://www.facebook.com/kiriakicharitaki.forever/
Instagram https://www.instagram.com/kiriakicharitaki/
TikTok https://www.tiktok.com/@kiriaki_charitaki

Ήμουν σχετικά μεγάλη τότε, γύρω στα 25 και θυμαμαι τα πάντα. Μου εκανε εντύπωση και ένιωθα τρόμο, δεν ειχα συνηθισει να ακουω ουρλιαχτά μέσα στην πολυκατοικια.

Με τον καιρό μάθαμε πως το ζευγάρι είχε και άλλα παιδιά όλα σε ίδρυμα εκτός απ τη μεγάλη κόρη που ήταν μαζί τους. Επίσης ακουγόταν ότι αυτός ασελγούσε στην κορη και οτι είχε και άλλα παιδια με την αδερφή της γυναίκας του. Αλήθεια ψέματα ποιος ξέρει…ότι υπήρχε μια παθογένεια στην οικογένεια, ναι υπήρχε. Και όταν υπάρχει παθογένεια, ο κόσμος γύρω αντί να βοηθήσει, κοιτάει πώς να προσθέσει σάλτσες για να κάνει πιο νόστιμη την κουτσομπολόπιτα. Κι αν ειναι απλό και προπάντων ηθικά σωστό, να μην ασχολείσαι με φήμες ειδικα όταν υπάρχουν θυματα κακοποιησης σεενα σπιτι, πόσο απλό είναι τελικα να βοηθήσεις;

Ένα βράδυ και αφού ακούγαμε φασαρία από το διπλανό διαμέρισμα για άλλη μια φορά, χτύπησε δυνατά την πόρτα του σπιτιού μας η γυναίκα του, φωνάζοντας “Βοήθεια έχει μαχαίρι”.

Να ανοίξουμε ελεγε η μανα μου, αλλά ο πατέρας μου ειχε αλλη γνώμη. “Κι αν έρθει αυτός και μας σφαξει τα παιδιά; Θα ρισκάρουμε τη ζωή μας επειδή αυτοι σκοτώνονται καθε μερα;” ειπε.

Τότε τον θεωρούσα αναίσθητο. Σήμερα που έχω κι εγώ παιδί ισως να έκανα το ίδιο.

Ακούγεται εγωιστικο αλλά οταν ακους πως κάποιος δίπλα έχει μαχαίρι και απειλει, το να ανοιξεις την πορτα σημαίνει ότι ανοιγεσαι στο ενδεχομενο να σφάξει εσένα ή το παιδί σου. Κι ενω διαβάζω συχνά σχόλια που λένε “Ο καθένας κοιτάει το τομάρι του και δεν βοηθάει/δεν μιλάει κλπ.” όταν έρχεται εκεινη η ωρα, σχεδόν όλοι ξεχνανε τις παλικαριές του πληκτρολογίου και κανουν το ίδιο.

Κλείνονται στα σπιτια τους μην τους πάρουν τα σκάγια.

Φυσικά και καλείς στην Αστυνομία αλλά μην νομιζεις ότι θα έρθει κι αν έρθει ότι αυτό θα ειναι αμεσα-μπορει να πρέπει να την παρεις καμια 500αριά φορές, όταν ο άλλος την έχει ήδη κανει τη γυναικα του κομματάκια σε βαλίτσα- και γενικά μη νομιζεις οτι θα γινει και κατι.

Δεν λεω οτι δεν πρέπει να βοηθάμε. Πολλές φορές έχω επέμβει σε σκηνικα βίας που εχω δει στον δρόμο απο άντρα σε γυναίκα.

Λέω ότι σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή που ειναι ο θάνατός σου η ζωή μου, δεν είναι εφικτό να βοηθήσεις.

Ειδικά όταν γίνεσαι μάρτυρας καταστασεων οπου η γυναικα-θυμα βιας ζητάει βοήθεια και όταν πας να επέμβεις σου λέει μην ανακατευεσαι.

Αν ο άλλος δεν θέλει πρώτα ο ίδιος να βοηθήσει τον εαυτό του, εσύ πως;