Γίναμε δυο συγκάτοικοι που μεγαλώνουν δυο παιδιά. Θέλω να χωρίσω αλλά φοβάμαι τη ζωή μου, μετά!

Είμαι 35 χρονων, εγκλωβισμένη σε ενα γαμο με εναν ανθρωπο που με εξοργίζει και με ωθεί στα όρια μου, καθημερινά. Γνωριστηκαμε πριν 8 χρόνια και, πανω στο χρονο, αρραβωνιαστηκαμε κι έμεινα έγκυος. Ηδη το ένστικτο μου, μου ελεγε πως δεν θα δουλέψει μεταξύ μας, εκανα όμως το λάθος κι άκουσα το βιολογικό μου ρολόι. Να παντρευτεις, να κανεις παιδιά.

Παντρευτηκαμε και κρατησαμε το παιδι, τον γιο μου, που σύντομα θα κλείσει τα 7. Αρχίσαμε να τσακωνομαστε περισσότερο, το χάσμα που αντιλήφθηκε το ένστικτο μου αρχικα, αρχισε να μεγαλώνει και να φαντάζει αγεφυρωτο. Τσακωμοι, τριβή,  προσπαθεια, και ξανά τσακωμοι. Εβλεπα το παιδι μου να μεγαλώνει ως μοναχοπαίδι κι ήθελα να έχει ενα αδερφακι. Τα πραγματα με τον συντροφο μου πήγαιναν απο το κακό στο χειροτερο. Σκέφτηκα πως ίσως μια δεύτερη εγκυμοσύνη κι ενα δεύτερο παιδι, συνειδητά και προγραμματισμένα, να μας δέσουν και να έρθουμε κοντά. Είχα πει τοτε πως ή χωριζουμε ή το παλευουμε έτσι. Και έμεινα έγκυος και παλι με την πρώτη.

Όμως, αντί να φτιάξουν, τα πραγματα στραβωσαν ακόμα πιο πολύ. Θυμάμαι να κλαίω με την κοιλιά στο στόμα και να του λέω οτι όλη μου η μαυριλα κι όλα τα ξεσπάσματα περνάνε στο παιδι,  οτι δεν με λυπάται καθόλου. Τα παιδιά μας είναι πια 7 και 3, μεταξύ μας είμαστε 2 συγκάτοικοι που μεγαλώνουν μαζί 2 παιδιά. Χωρίς σεξ, χωρίς τρυφερότητα ή αλλου ειδους επαφη μεταξύ μας.

Κάθε μέρα που περνάει, τα βάζω με τον εαυτό μου,  που ακόμα δεν έχει πει τέλος. Δεν πίνει, δεν χαρτοπαιζει, δεν ξενοκοιταει ουτε με έχει χτυπήσει ποτε.  Είμαστε όμως εντελώς ασυμβατοι και μου βγάζει τον χειροτερο μου εαυτό.  Δεν μου δίνει το παραμικρό κίνητρο να προσπαθήσω και δεν θέλω πια να προσπαθήσω για τίποτα μαζί του. Με φοβίζει η ζωή μου, μετα απο εναν ενδεχόμενο χωρισμό και η ευθύνη που αργότερα μπορεί να μου επιρριψουν τα παιδιά μου..”Μαμά, γιατί άφησες τον μπαμπά; “.

Απο την αλλη,  είμαι 35 χρονών και δεν θέλω να φτάσω στα 60 μου,  μέσα στο ίδιο κλουβί και να μετανιωσω για τα χρόνια που έμεινα,  όταν τα παιδιά μου θα έχουν φύγει. Πώς μπορω να βάλω εμένα πανω απο αυτά;

Αλεξάνδρα

Αλεξάνδρα μου αγαπημένη,

Πέρασα ακριβώς την ίδια κατάσταση, γι’ αυτό και αποφάσισα αντί για κάποιον ειδικό, να σου απαντήσω εγώ, που είδα τη ζωή μου όπως τη ζεις τώρα αλλά και τη ζωή μου, μετά. Όπως φοβάσαι να τη ζήσεις.

Καταρχάς θεωρώ ότι το’χεις “πιάσει” λάθος. Είθισται στη κοινωνία το διαζύγιο να θεωρείται πράξη εγωϊσμού αλλά για τους καυγάδες, κουβέντα. Πόσο εγωϊστικό είναι για τα παιδιά, αντί για δύο γονείς, να βλέπουν δύο ξένους; Πόσο εγωϊστικό είναι για τα παιδιά, να βλέπουν δύο γονείς να μαλώνουν, μια μαμά στα πρόθυρα της τρέλας και έναν πατέρα που όπως τα περιγράφεις, δείχνει να “χειρίζεται” τους ανθρώπους. Τί θα μάθουν για τις σχέσεις τον έρωτα και την αγάπη;

Εγωϊσμός δεν είναι να χωρίζεις επειδή έχασες τον εαυτό σου. Εγωϊσμός είναι να μην χωρίζεις για να μη χάσεις τη βολή σου, υποβάλλοντας και τα παιδιά, στο δικό σας το μαρτύριο. Πιο πιθανό είναι τα παιδιά σου μεγαλώνοντας, να σου πουν “Καλά ρε μαμά, γιατί δεν έφευγες;” παρά γιατί έδιωξες τον μπαμπά.

Ναι τον πρώτο καιρό θα σου το πούν αλλά είναι 7 και 3 ετών. Είναι λογικό να ρωτήσουν κάτι τέτοιο και παραπάνω από μια φορά αλλά δεν είναι αυτή η γνώμη τους για τον χωρισμό σας ή για το άτομό σου ή για τον ρόλο σου ως μάνα. Η γνώμη τους θα διαμορφωθεί ολοκληρωτικά, όταν μεγαλώσουν και είναι σε θέση να έχουν πλήρη εικόνα. Τώρα δεν έχουν.

Μέχρι τότε όμως, με τί ψυχολογία, θα στηρίξεις τα όνειρα των παιδιών σου που θα κάνουν φίλους ζωής, θα ερωτευτούν, θα απογοητευτούν, θα σπουδάσουν, θα εργαστούν, θα ταξιδέψουν, θα θέλουν κάποιον να τους δείξει τη ζωή;  Πού θα είσαι εσύ μέσα στο πλάνο και με ποιό τρόπο; Κι όταν τα παιδιά κάποια στιγμή φύγουν; Τί θα είσαι χωρίς αυτά και με ποιόν; Με κάποιον που δεν θέλετε ούτε να κοιτιέστε; Και σκέψου ότι είσαι μόλις 36. Αυτή τη ζωή ονειρεύτηκες για’ σένα; Αυτή την οικογένεια πιστεύεις πως αξίζεις;

Δεν θα απαντήσω εγώ, θα σε αφήσω να απαντήσεις εσύ σε εσένα. Να ξέρεις πως σπάνια συμβουλεύω τους ανθρώπους να χωρίσουν, ίσα ίσα είμαι πάντα υπέρ του να πηγαίνουν τα ζευγάρια σε ειδικούς, να προσπαθούν και να το παλεύουν, κι εγώ το πάλευα για χρόνια. Το θέμα είναι αν θεωρείς πως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Αν είναι αναστρέψιμη, ναι να δείτε κάποιον ειδικό και να το σώσετε. Αν σώζεται. Αν δεν σώζεται, κάνε ό,τι πιστεύεις πως θα σε κάνει ευτυχισμένη για να είναι ευτυχισμένα και τα παιδιά.

Καλή τύχη!

Κυριακή Χαριτάκη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ