Τα μεγαλύτερα ψέματα είναι αυτά που λέμε στον εαυτό μας

Χθες βράδυ, καθώς περνούσα από μια πλατεία για να πάω στο ραντεβού μου, άκουσα μια αντρική φωνή να φωνάζει «Τι δουλειά έχει να δίνεις στο παιδί το μπουκάλι με το νερό, ανοιχτό;».  Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω έναν άντρα δίπλα στο καρότσι ενός μωρού και απέναντί του, μια γυναίκα. Τη γυναίκα του. Τη μάνα του παιδιού του. Που την προσέβαλλε με νεύρα και φωνές και εκείνη, γύρισε το κεφάλι και δεν μίλησε ενώ εκείνος κοίταξε τον κ@λο μου, την ώρα που περνούσα από μπροστά τους.  Αυτή η γυναίκα, πριν 3 χρόνια…ήμουν εγώ!

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Υπήρξα κι εγώ σε έναν τέτοιο γάμο. Και έφταιγα γι’ αυτό. Γιατί ήταν επιλογή μου. Γιατί άφηνα να μου φέρονται σκατά, γιατί προσπαθούσα να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας και η θάλασσα είναι μπλε, γιατί στη προσπάθειά μου να αμυνθώ, έγινα σαν εκείνον. Γιατί, αντί να φύγω τότε που το παιδί ήταν μικρό και δεν ήταν τόσο εύκολο να στραφεί εναντίον της «κακιάς, άπιστης» μαμάς, εγώ επέλεξα να μείνω και να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

«Μου φωνάζει αλλά είναι καλός πατέρας»
«Με βρίζει αλλά δεν μου έχει δώσει δικαιώματα ότι έχει άλλη»
«Δεν πάμε πουθενά μαζί αλλά εντάξει, είναι πιο κλειστός από εμένα»
«Μου φέρεται άσχημα μπροστά στους άλλους αλλά μωρέ, είναι καλός άνθρωπος».

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να είναι καλός, όταν λέει στο παιδί σας, ότι η μαμά του είναι ψεύτρα και κλέφτρα;
Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να είναι καλός, όταν ενοχλεί άτομα του κοντινού σου περιβάλλοντος, δημιουργώντας λάθος εντυπώσεις για να σου προκαλεί έχθρες και προβλήματα;
Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να είναι καλός, όταν στέλνει εξώδικα που αντί να επικεντρώνονται στο καλό του παιδιού, επικεντρώνονται στις δήθεν απιστίες σου;
Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να είναι καλός, όταν πηδάει κάγκελα και παραβιάζει κλειδαριές, αναγκάζοντας τη γυναίκα του να μετακομίσει με ένα μικρό παιδί μέσα στο καταχείμωνο από το σπίτι ΤΟΥ;
Αυτό το σπίτι που πάντοτε σε κάθε ευκαιρία της θύμιζε πως ήταν δικό του.

Δεν γίνεται.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι καλός.
Αλλά ούτε εγώ είμαι καλύτερη.
Γιατί έλεγα ψέματα στον εαυτό μου.

Γιατί τα μεγαλύτερα ψέματα είναι αυτά που λέμε στον εαυτό μας. Ότι για τα λάθη μας, για όσα πήγαν στραβά, για όσα δεν καταφέραμε, φταίνε οι άλλοι. Ακόμα και εκείνοι που στο τέλος πλήρωσαν τον λογαριασμό, μέσα στη θολούρα μας, θα τους πούμε φταίχτες.

Γιατί είναι «ωραία» η θολούρα και βολική…αλλά πρόσκαιρη. Μεταθέτει βάρη και ηρεμεί συνειδήσεις μα κάποια στιγμή φεύγει και τα βλέπεις όλα, θες δεν θες.  Ό,τι και να κάνεις, ο,τι και να πεις, όσο κι αν προσπαθήσεις να “κλέψεις” στο ζύγι, στη ζυγαριά δεν μπαίνουν μόνο τα ψέματα που ακούσαμε. Μπαίνει και η αλήθεια που δεν θέλουμε να δούμε. Γιατί χειρότερος από τον ψεύτη είναι ο άδικος κι ακόμα χειρότερος ο αχάριστος.

Κι έτσι που λέτε, μια ωραία μέρα, τα λάθη μου και οι…ευγνώμονες, με οδήγησαν στη πόρτα του ψυχολόγου. Εκτός από του γαστρεντερολόγου φυσικά, μιας που πήρα το στομάχι μου, στο χέρι, πρόβλημα υγείας που ξεπέρασα μόλις πρίν 5 μήνες, όχι μόνο με φαρμακευτική αγωγή αλλά και με πρακτική.

Συνειδητά επέλεξα να απέχω από πρόσωπα και πράγματα που με άδειασαν, για να μην αδειάζω κι άλλο. Συνειδητά επέλεξα να μην βλέπω, να μην επικοινωνώ, να μην υπάρχω. Συνειδητά έκανα την αυτοκριτική μου και πιστέψτε με, δεν ήμουν καθόλου επιεικής μ’ εμένα.

Κι αφού αναγνώρισα τα λάθη μου και πήγα παρακάτω, ήταν θέμα χρόνου να γεμίσω. Από φίλους, από αγάπη, από το παιδί μου που υπεραγαπιόμαστε, από έναν άνθρωπο αληθινό σύντροφο, που στέκεται βράχος στο πλευρό μου. Και σήμερα γεμάτη καθώς είμαι, βρίσκομαι και…υπόλογη γι’ αυτό. Ίσως επειδή κάποιος εκεί έξω, περίμενε πως για όσο πόνο μου προκάλεσε, θα του έλεγα κι ευχαριστώ. Ή επειδή δεν περίμενε πως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να με “γονατίσει” προσωπικά και επαγγελματικά όχι μόνο δεν τα κατάφερε αλλά με έσπρωξε μια ώρα αρχύτερα προς την ευτυχία που ο ίδιος, ακόμα παλεύει να βρει. Γιατί η ευτυχία είναι προσωπική ευθύνη. Κανενός άλλου. 

Βέβαια ο Γιαννάκης ο Μηλιώκας, το έχει πει.
Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ@κες.

Καλό μήνα καλό Πάσχα να έχουμε και καλή καρδιά!