Φύγε και μη ζητάς απ’ την αγάπη. Ό,τι είχε στο΄δωσε…

Γνωρίζεις κάποιον. Εκείνον. Και ενθουσιάζεστε, ερωτεύεστε, αγαπιέστε, κάνετε έρωτα, μιλάτε για τα παιδικά σας χρόνια μέχρι το πρωί, πηγαίνεις στο γραφείο μ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, πετάς στα σύννεφα, δεν έχεις χρόνο για τις παρέες σου είσαι αλλού και θες να το ζήσεις σε όλο του το μήκος και το πλάτος, μαγειρεύετε μαζί, πηγαίνετε σινεμά, ταξίδια, εκδρομές, εικόνες, φιλιά, αγκαλιάσματα, σκηνές ζηλοτυπίας που τονώνουν τα μικρομέγαλα «εγώ» σας, συζητήσεις, προβλήματα, λύσεις. Είναι ο άνθρωπός σου και είσαι ο δικός του. Είσαι εσύ γι’ αυτόν κι αυτός για σένα. Και θέλετε να δημιουργήσετε τα πάντα μαζί κι άλλα τόσα και να κάνετε οικογένεια και παιδιά και να φτιάξετε το σπίτι σας, τις ζωές σας μαζί, να τις ενώσετε και να ζήσετε μια ευτυχία καινούρια σαν να γεννηθήκατε χθες, έναν έρωτα δίχως τέλος, δίχως γεράματα. Να μην σηκώνεστε απ’ το κρεβάτι αν δεν έρθει να σας πάρει το ΕΚΑΒ, να’ στε για πάντα νέοι όπως όταν πρωτοφιληθήκατε, τότε που η έξαψη στα μάγουλα και στην καρδιά έμοιαζε με υπέρταση.

Και στις φωτογραφίες του γάμου σας γελάτε και χορεύετε, τα μάτια σας λάμπουν, τα πρόσωπά σας μοιάζουν με μωρού παιδιού ίδιο με αυτό που έρχεται λίγο καιρό αργότερα και είστε ερωτευμένοι μαζί του και νιώθεις μια ανέλπιστη σιγουριά γι’ αυτό που είστε και θα είστε εις τον αιώνα τον αιώνων αμήν. Μια εγγύηση, μια εξασφάλιση, μια ασφάλεια ανασφάλεια, μια “ασφάλεια” που γίνεται απειλή. Με τα χρόνια η σιγουριά σε καθηλώνει σ έναν αβέβαιο καναπέ κι εκείνον σε μια αβέβαιη ανεργία ή μια αβέβαιη δουλειά μέχρι αργά. Δεν μιλάτε πολύ. Δεν προλαβαίνετε κι άλλες φορές δεν θέλετε. Τις νύχτες το ίδιο ζωντανό σώμα που σε κρατούσε αγκαλιά μέχρι να σε πάρει ο ύπνος, σου γυρίζει την πλάτη και ροχαλίζει. Και νιώθεις μια μοναξιά και σηκώνεσαι να πας στον υπολογιστή να βρεις έναν άγνωστο να μιλήσεις ωσότου γίνει ένα θαύμα και συναντήσεις ξανά το ζωντανό σου σώμα. Αλλά αυτό δεν βγαίνει από το μνήμα του ποτέ, ακριβώς όπως δεν βγαίνει ποτέ από την μνήμη σου πως κάποτε εσείς ναι υπήρξατε κι αλλιώς. Κι αρχίζει και το δικό σου σώμα να πεθαίνει και τα βράδια γυρνάς κι εσύ την πλάτη σου για να μπορείς να ονειρευτείς και η μνήμη αρχίζει να νοσεί. Δεν μιλάτε καθόλου πια. Τα λένε όλα τα βαριεστημένα βλέμματα, οι κινήσεις υπεκφυγής, οι βόλτες χωριστά, το «μου» και το «σου». Που όταν φτάνει η στιγμή να αποχωρήσετε, το «μου» και το «σου»,  το «εσύ» και το «εγώ» γίνονται τα φονικά σας όπλα έτοιμα να εκπυρσοκροτήσουν ότι βαθύτερο αισθανθήκατε.

-Γιατί παίρνεις την καφετιέρα;

-Γιατί είναι δική μου.

-Από πότε έπινες εσύ καφέ φίλτρου;

-Από τότε που η μάνα σου μπαινόβγαινε εδώ μέσα και έκανε κήρυγμα για τον φραπέ.

-Πότε σου είπε κουβέντα η μάνα μου αυτή η Άγια γυναίκα που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει;

-Ναι καλά. Παπαγάλο να είχαμε σπίτι, λιγότερα Depon θα έπαιρνα.

-Depon έπαιρνες γιατί όποτε έκανες μπάνιο κι έμπαινες στο αμάξι μου, άνοιγες το παράθυρο!

-Ποιο αμάξι σου; Αυτό που αγόρασες με τα δικά μου λεφτά;

-Ποια λεφτά σου; Τα 700 ευρώ που έπαιρνες;

-Αυτά που σου έδωσαν οι γονείς μου για να μπορείς να βολτάρεις με τους γκόμενους.

-Είχα εγώ γκόμενους πας καλά;

-Ναι πες με και χαζό τώρα.

-Δεν σε λέω, είσαι. Άντε να φύγω από δω μέσα να ησυχάσει και το παιδί από τις υστερίες σου.

-Το παιδί θα μείνει σπίτι μου.

-Το σπίτι μου σπίτι σου;

-Γιατί ποιος το αγόρασε, εσύ;

-Μαζί το πήραμε το δάνειο αλλά εγώ έπαιρνα τα διπλά από σένα κι εγώ πλήρωνα τη δόση.

-Μπα και τι έτρωγες; Τη δόση;

-Λέγε ότι θες, εγώ το σπίτι μου θα το διεκδικήσω.

-Κι εγώ θα διεκδικήσω το παιδί μου.

-Δεν ντρέπεσαι να χρησιμοποιείς το παιδί μου για να κρατήσεις το σπίτι μου;

-Ναι τώρα σε πήρε ο πόνος για το παιδί σου. Άλλος έτρεχε στο σχολείο για τους βαθμούς.

-Ναι σίγουρα άλλος γιατί εσένα δεν σε θυμάμαι κάπου.

Αλήθεια λες. Μόλις λίγο καιρό μετά την αγάπη, δεν τον θυμάσαι κάπου ούτε αυτόν ούτε τον εαυτό σου. Δεν θυμάσαι, μόνο θυμώνεις. Η καφετιέρα, το σπίτι, το παιδί είναι η αφορμή, είναι άλλα τρία πράγματα που έδωσες από μόνος σου στην αγάπη. Γι’ αυτό αν κάποτε την ένιωσες, μην μιλήσεις. Άνοιξε μια καινούρια πόρτα στην ζωή σου, ερωτεύσου ξανά, κάνε ξανά τα ίδια και μεγαλύτερα όνειρα, νιώσε ξανά την έξαψη, βάλε ξανά κάποιον στην καρδιά σου αλλά φεύγοντας μην ξεχάσεις να αγκαλιάσεις την αγάπη χωρίς να ζητήσεις τίποτα. Ότι είχε στο ‘δωσε…

Κυριακή Χαριτάκη