Σε κλείνω έρχεται ο άντρας μου!

“Σε κλείνω έρχεται ο άντρας μου” ή “Σε κλείνω έρχεται η γυναίκα μου” είναι μια ατάκα που συνήθως παραπέμπει σε απιστία αλλά εδώ δεν θα μιλήσουμε γι’ αυτό. Εδώ θα μιλήσουμε γι’ αυτή την ατάκα μεταξύ φίλων, που ενώ φαντάζει αθώα, στη πραγματικότητα μπορεί να΄ναι σημάδι ότι ο γάμος, μπάζει.
Το έκανα κι εγώ κάποτε και ξέρω…

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Φυσικά δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που ο άλλος έχει δουλειά και πρέπει να κανονίσει τα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας, με τον άντρα ή τη γυναίκα του. Μιλάω για μια πάγια κατάσταση, μιλάω για φόβο. Μιλάω για τη γυναίκα που δεν θέλει να ξέρει ο άντρας της ότι μιλάει στο τηλέφωνο με φίλες (άρα “χαζολογάει”) ή ακόμη χειρότερα, ότι μιλάει με χωρισμένες φίλες που εκείνος δεν εγκρίνει επειδή φοβάται ότι θα παρασύρουν τη γυναίκα του. Και άντρας που φοβάται ότι θα παρασύρουν τη γυναίκα του, είναι συνήθως αυτός που κρίνει εξ ιδίων. Αυτός που παρασύρεται το ίδιο εύκολα και φοβάται αντίστοιχα, τον εαυτό του.

Αλήθειες που πονάνε αλλά αλήθειες. Για να ανοίγουμε τα μάτια μας και να μην φτάσουμε στα 60 μας να λέμε “ο βλάκας τί έκανα”. Το’ χω περάσει κι εγώ και ξέρω. Ο πρώην άντρας μου δεν μου είπε ποτέ με ποιόν θα μιλάω και τί θα κάνω, κι εγώ από μόνη μου δεν άφηνα πολλά περιθώρια για τέτοιες παρεμβάσεις. Όμως προς το τέλος που η κατάσταση ήταν οξυμένη, δεν άντεχα άλλες φασαρίες κι έτσι, με όποιον κι αν μιλούσα, έκλεινα αμέσως μόλις άκουγα τα κλειδιά του στην εξώπορτα.

Γιατί ήξερα ότι πάνω στον καυγά, θα μου το χτύπαγε. Γιατί η οικειότητα είχε ήδη αρχίσει να γίνεται καπνός και είχα πάψει πια να νιώθω άνετα και να΄μαι ο εαυτός μου. Γιατί πότε τον φοβόμουν και πότε δεν γούσταρα με τίποτα, άλλο ένα καυγά. Κι έτσι έκλεινα κάθε φορά που κάποια φίλη έμπαινε στη ζωή μου, από τη πόρτα, τον υπολογιστή ή το τηλέφωνο.

Το πιο βασικό δε, λίγο πρίν το τέλος, ήταν οι άμυνες που έβγαζα. Δεν βγήκα να βροντοφωνάξω πόσο ευτυχισμένη ήμουν γιατί δεν ήμουν και γιατί δεν είμαι άνθρωπος που θα κάνει επίδειξη της χαράς του (τουλάχιστον όχι μιας τόσο προσωπικής χαράς). Τόνιζα όμως σε φίλους μου, μια αστεία ατάκα του, ένα ανέκδοτο που είπε, κάτι “χαζό” που έκανε. Άλλες φορές πάλι σκεφτόμουν πόσα χρόνια ήμασταν μαζί και όχι πώς πέρναγα τα χρόνια που ήμασταν μαζί.

Τι να τη κάνεις μάνα μου την αργυρή επέτειο αν δεν έχεις δικό σου χώρο να ανασάνεις; Αν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με έναν άνθρωπο, χωρίς να ελέγχεται η κάθε κίνησή σου;

Ναι ο γάμος θέλει και προσπάθεια και υπομονή και υποχωρήσεις. Και μπράβο σ’ εκείνον που τις κάνει.
Υποχωρήσεις όμως. Όχι εκπτώσεις….

Όλα αυτά τα αγνοούσα τότε, πιστεύοντας πως κάθε ζευγάρι έχει τους κώδικές του και προσπαθώντας να προβάλλω τα θετικά του γάμου μου, μήπως έτσι δώσω στον εαυτό μου λόγους για να μείνει. Μα όταν ζεις με τη κρύα ανάσα του στο σβέρκο σου, ποιό ανέκδοτο να σε κρατήσει, ποιός λόγος και ποιά καλή στιγμή;

Ευτυχισμένος είναι ο γάμος, που από τους 12 μήνες του χρόνου, οι 11 είναι καλοί και ο ένας χάλια.  Όχι το αντίστροφο.
Ευτυχισμένος γάμος είναι αυτός που μπορείς να είσαι ο εαυτός ΣΟΥ.
Όχι ο δικός ΤΟΥ.

Τις καταλαβαίνω τις άμυνες, τις έβγαζα κι εγώ τότε.
Να θυμάστε όμως το “εδώ που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις”.
Καμία επιλογή δεν είναι κατακριτέα, αρκεί να είναι συνειδητή.
Με γάμο ή χωρίς.
Kι εμένα στη φάση αυτή με νοιάζει το “χωρίς”.

Γιατί αν και αργά, κατάλαβα πως δεν έχει σημασία να είσαι παντρεμένος.
Σημασία έχει, να είσαι ευτυχισμένος.
Μ’ εσένα πάνω απ’ όλα!