Σ’ εσένα που μόλις είδες ότι έχω παιδί, σταμάτησες να μου χαμογελάς!

Είμαι σχετικά νέα στη γειτονιά και ως γνωστόν, ειδικά το πρώτο καιρό, τα μάτια όλων είναι στραμμένα στο καινούριο, κυρίως από περιέργεια και κουτσομπολιό.

Για τους άντρες βέβαια είναι συνήθως κάτι παραπάνω από κουτσομπολιό. Το να πλησιάσουν/ ρίξουν τη νέα γειτόνισσα, είναι ενός είδους επιβεβαίωση κι όπως λέει και το ρητό “Ο κόκκορας τη καινούρια κότα, κυνηγάει στο κοτέτσι” (“κι αυτή που πάει να φύγει” προσθέτω εγώ).  😉

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Ως λοιπόν… “καινούρια κότα” κι εγώ, κυκλοφορώ στη γειτονιά για τα απαραίτητα. Σούπερ μάρκετ, σχολείο Γιώργου, γυμναστήριο, παιδική χαρά, περίπτερο. Μια ωραία μέρα λοιπόν, βγαίνω από το σπίτι να πάω σε ένα ραντεβού, περνάει ένα παλικαράκι, με κοιτάει, μου χαμογελάει, δεν του χαμογελάω (μη μας πάρει τον αέρα με τη μία).

Μερικές μέρες μετά, με πετυχαίνει την ώρα που μπαίνω στο σούπερ μάρκετ, μου χαμογελάει, ε, τι να κάνω, του χαμογελάω κι εγώ, μην είμαι αγενής, πρώτη φορά στη γειτονιά σας. :p Αυτό συνεχίστηκε 2-3 φορές και εννοείται δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κάνω το πρώτο βήμα που να χτυπηθεί στο κράσπεδο. Ώσπου…

Ένα πρωί μετά από καιρό, βγαίνω από το σπίτι ζαλωμένη τσάντες και περιμένω τον Γιώργο να κατέβει. Περνάει το παλικαράκι, μου χαμογελάει και ακριβώς τη στιγμή εκείνη, έρχεται δίπλα μου ο μικρός και με πιάνει απ’ το χεράκι. Ο τύπος, με το που βλέπει το παιδί, παγώνει, του κόβεται το γέλιο, κατεβάζει το κεφάλι και φεύγει. Από τότε εννοείται ότι όποτε με συναντά, δεν γυρίζει καν να με κοιτάξει.

Κι έρχομαι εγώ τώρα και ερωτώ: Το παιδί ρε φίλε, τί σε πειράζει και τί σχέση έχεις εσύ μ’ αυτό; Από πότε ο γιος μου, έγινε κριτήριο και υποχρέωσή σου; Αν βγαίναμε και το μάθαινες στον καφέ, τότε τί; Θα σηκωνόσουν να φύγεις; Κάποιοι πρέπει να το πάρετε αλλιώς. Δεν είναι όπως ήταν κάποτε τα πράγματα. Αν πραγματικά γουστάρεις κάποιον, γουστάρεις και ό,τι του γουστάρει. Αλλιώς δεν αξίζει να χάνει κανείς τον χρόνο του, μαζί σου.

-Ρε συ Κυριακή, μήπως νομίζει ότι είσαι παντρεμένη;, μου είπε μια φίλη μου, όταν της διηγήθηκα το περιστατικό.
-Αφού δεν φοράω βέρα (λες και παντρεμένη φόραγα, τέλος πάντων).
-Μπορεί να νομίζει ότι έχεις κάποιον.
-Γιατί με είδε ποτέ στη γειτονιά με κανέναν; Στη τελική ας ρώταγε, γι’ αυτό του ‘δωσε στόμα Ο Θεός.
-Είσαι απόλυτη, δεν ξέρεις τί παίζει.
-Μια χαρά είμαι, καλύτερα από ποτέ. Όποιος ενδιαφέρεται, ρωτάει. Όποιος βολεύεται, φαντάζεται τα δικά του.

Ναι για μια χωρισμένη-χήρα-ανύπαντρη-πες το όπως θες-μαμά, είναι δύσκολο να βρει κάποιον για κάτι παραπάνω από σεξ. Γιατί μια μόνη μαμά, θεωρείται στόχος “εύκολος” και ευάλωτος, άσχετα αν δεν είναι. Γιατί οι περισσότεροι είτε κοιτάνε να πηδήξουν τονίσουν το εγώ τους και να φύγουν ή φοράνε παρωπίδες και δεν παρεκκλίνουν ούτε μοίρα από τα στάνταρντ τους. Γιατί στα μάτια του μέσου ανθρώπου, ο μόνος γονιός είναι εικόνα “δύσκολη”, μια εικόνα που “φωνάζει” πρόβλημα. Βλέπεις…τη προκατάληψη μπορείς να τη βγάλεις απ’ τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο απ’ τη προκατάληψη ποτέ. 

Αρκεί να ρίξεις μια ματιά γύρω σου για να δεις ότι οι πιο πολλοί, ανεξαρτήτως φύλου, ζητούν το εύκολο, αυτό που μπορούν να διαχειριστούν χωρίς να κοπιάσουν, χωρίς να μετακινηθούν εκατοστό απ’ τη βολή τους.

Ειδικά οι άντρες-όχι όλοι, αλλά αρκετοί-μόλις δουν δυναμική γυναίκα που το λέει η περδικούλα της και δεν περιμένει να χωρέσει στη ζωή του άλλου για να ζήσει, νιώθουν “λίγοι” και τη κάνουν.

Γιατί όσο κι αν παραπονιούνται ότι είμαστε κάρχιες και πάμε για το χρήμα, κατά βάθος τους αρέσει να εξαρτόμαστε από εκείνους, είτε μιλάμε για λεφτά είτε για την ανάγκη να διαιωνίσουμε το είδος τους. Αλλά το δικό τους είδος. Όχι το άλλο. Όχι το “ξένο” που δεν έχει το DNA τους. Όχι αυτό που παίρνω αγκαλιά τα βράδια και ηρεμεί το μέσα μου.

Κρίμα που δεν ξέρουν πως τα παιδιά μας θα ‘ναι πάντα πάνω απ’ όλους τους κι ακόμα παραπάνω απ’ όσους φέρονται αναλώσιμα. Και σ’ όποιον αρέσουμε!

Υστερόγραφο: Φυσικά και δεν θέλω να αποθαρρύνω/απογοητεύσω κανέναν, δεν είναι εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Υπάρχει όμως και αυτή η τηλεόραση…