«Όλα τα ζευγάρια έχουν προβλήματα»: Η κλασσική δικαιολογία!

«Θέλω να χωρίσω, δεν αντέχω άλλο. Αν δεν χωρίσω θα με βρείτε στο τρελλάδικο» της είπα. «Α πα πα μην λες τέτοια, έλα τώρα. Όλα τα ζευγάρια έχουν προβλήματα» απάντησε. Ήθελα να της πω «Χέστηκα για όλα τα ζευγάρια. Εμένα με νοιάζει για το δικό μου ζευγάρι. Για την ακρίβεια, γι’ αυτό που δεν είμαι μέσα στο ζευγάρι…ο εαυτός μου!

Όταν έφυγε, κάθισα και σκέφτηκα την απάντησή της, που μάλιστα της ήρθε πρώτη-πρώτη στο μυαλό. Και συνειδητοποίησα πως έτσι μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε πιστεύοντας  πως αφού όλα τα ζευγάρια έχουν προβλήματα, είναι λογικό να έχουμε κι εμείς. Αφού έχουν δικό τους σπίτι πρέπει να έχουμε κι εμείς , αφού έχουν παιδί, πρέπει να κάνουμε κι εμείς κι αφού αλληλοκερατώνονται πρέπει να αλληλοκερατωνόμαστε κι εμείς γιατί «έλα μωρέ μετά από τόσα χρόνια τι περίμενες; Κάνε πως δεν βλέπεις, όλα τα ζευγάρια έχουν τις απιστίες τους». Καμία προσωπική επιλογή, καμία υποκειμενικότητα και κανένα όριο. Πρέπει να παντρευόμαστε, να πορευόμαστε και να έχουμε νεύρα και κέρατα όπως όλα τα ζευγάρια. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;

Προσωπικά πιστεύω ότι η παραπάνω φράση είναι μια καλή δικαιολογία που λένε οι άνθρωποι για να αντέξουν όσα υπό άλλες συνθήκες δεν θα άντεχαν στο γάμο τους. Ποιές είναι οι “υπό άλλες συνθήκες”; Ξέρω’ γω; Περισσότερα λεφτά; Καλύτερη δουλειά; Μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και θάρρος; Περιμένοντας όμως τις “υπό άλλες συνθήκες”, τα χρόνια περνάνε, φτάνεις 50 και καταλήγεις να θες ηρεμιστικά όπως εξάλλου και σχεδόν όλες σου οι φίλες που κάποτε δεν έφυγαν επειδή «όλα τα ζευγάρια έχουν προβλήματα». Κάθε ζευγάρι όμως και κάθε πρόβλημα διαφέρουν μεταξύ τους και κάθε άνθρωπος έχει φανταστεί τη ζωή του ή την οικογένειά του, διαφορετικά. Αν εσύ θες να μένεις με κάποιον που κάθε μέρα σου κάνει ψυχολογικό πόλεμο, σε βρίζει, σε κρίνει και σε κάνει ένα με το πάτωμα-ειδικά μπροστά στα παιδιά σας- κάτσε και παραμυθιάσου όσο θες. Εγώ να με συγχωρείς, αλλά δεν θα πάρω ό,τι παίρνει ο όχλος!

Υπάρχουν προβλήματα που ξεπερνιούνται και προβλήματα ανυπέρβλητα όπως υπάρχουν και διάφορες φάσεις μέσα σε ένα γάμο. Κάποιες φάσεις είναι υγιείς, δηλαδή οφείλονται στη καθημερινή τριβή, στις υποχρεώσεις, στη ρουτίνα και ξεπερνιούνται με μια εκδρομή, μια αγκαλιά, ένα χάδι ή μια οικογενειακή φωτογραφία στην εξοχή. Κάποιες όμως είναι άρρωστες και οφείλονται στην έλλειψη επικοινωνίας ή στη βία (σωματική ή/και λεκτική) και δεν ξεπερνιούνται διότι κανείς δεν έχει διάθεση να προσπαθήσει να σώσει το γάμο του αλλά τα παιδιά του και μετά, τον εαυτό του.  Είναι το σημείο μηδέν που θες να ανοίξεις τη πόρτα και να τρέξεις ουρλιάζοντας. Το σημείο που πίστευες πως υπομένοντας θα το προσπερνούσατε, διότι «όλα τα ζευγάρια έχουν προβλήματα».

Είμαι υπέρ να πηγαίνεις σε ειδικό για να σώσεις το γάμο σου. Αλλά πρίν το σημείο μηδέν. Πρίν φτάσεις σε σημείο να ακούς τα κλειδιά στη πόρτα και να λες από μέσα σου «Ωχ ήρθε πάλι». Αν φτάσεις εκεί αγαπημένη ή αγαπημένε μου, βράσ’τα. Δεν  θες σύμβουλο γάμου, υπομονή θες. Να αντέξεις όσα έρθουν και να αντιμετωπίσεις κυρίως το παιδί που θα το βρείς μπροστά σου αυστηρό κριτή, όχι επειδή έφυγες αλλά επειδή καθόσουν τόσα χρόνια και το ανάγκαζες να υπομένει τους τσακωμούς, τη σιωπή και τη μοναξιά όπως «τα παιδιά όλων των ζευγαριών».

Αν έχεις φτάσει κι εσύ σ’ αυτό το σημείο, το να ανέχεσαι πράγματα που σε πνίγουν επειδή τα ανέχονται οι άλλοι, δεν θα σε βγάλει από το τέλμα. Αντί να έχεις ως μέτρο σύγκρισης του γάμου σου, τα ζευγάρια που πλακώνονται, καλύτερα να έχεις τα ζευγάρια που αγαπιούνται. Γιατί υπάρχουν και αυτά. Γιατί μπορείς κι εσύ κάποτε να γίνεις ένα από αυτά. Αλλά με κάποιον άλλον!

Κυριακή Χαριτάκη