Ο πάτος σκοτώνει τον έρωτα

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε σκεφτεί τί θα γινόταν αν. Αν δεν έστριβα σε αυτό το δρόμο αλλά σε άλλον, αν δεν πήγαινα σε εκείνο το πάρτι και έμενα στο σπίτι, αν δεν έστελνα αίτημα φιλίας σε εκείνη τη κοπέλα. Μικρές στιγμές, λεπτομέρειες, που μπορούν να αλλάξουν τη πορεία μιας ολόκληρης ζωής. Έτσι συνέβη και μ’ εμένα τη μέρα του γάμου μου. Αν δεν έβγαζα εκείνα τα παπούτσια και άνοιγα τη πόρτα, δεν θα είχα παντρευτεί!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Η μέρα του γάμου μας ήταν Τετάρτη πρωί, στο δημαρχείο φυσικά. Και λέω “φυσικά” διότι το όνειρό μου να φορέσω νυφικό και να κάνω θρησκευτικό γάμο και πάρτυ με φίλους δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα και μου΄ μεινε καημός. Στη πορεία ανακάλυψα ότι πολλά ήταν τα όνειρα που μέσα σ’ αυτό το γάμο δεν κατάφερα να εκπληρώσω αλλά δεν μιζεριάζω, όλα για κάποιο λόγο γίνονται κι έχω κι εγώ ευθύνη γι’ αυτά. Τουλάχιστον δύο πράγματα που ήθελα πολύ, κατάφερα να τα αποκτήσω. Το ένα ήταν ο γιος μου.

Η μέρα εκείνη που λες, ήταν λίγο τρελλή. Έβρεχε, το μαλλί δεν έστρωνε, δεν είχαμε ζεστό νερό γιατί το μπόιλερ χάλαγε κι εγώ δεν είχα προβλέψει τί θα βάλω και πήγα στο γάμο μου σαν τη θεία που χάσαμε. Τη δε ανθοδέσμη αντί για τον γαμπρό, μου τη προσέφερε ο κουνιάδος ενώ ο αντιδήμαρχος τα είχε πιεί στη παρακείμενη ταβέρνα και ήρθε να μας παντρέψει ψιλο-σκνίπα. Γενικά, ό,τι να ναι!

Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή τη τρέλλα, και μια ώρα πρίν τον γάμο, μαλώσαμε. Πάνω στον καυγά, φόρεσα τα παπούτσια μου, άρπαξα τα κλειδιά μου και πήγα να ανοίξω τη πόρτα στην οποία και με σταμάτησε. Του είπα ότι θέλω να φύγω, ότι δεν θέλω να τον παντρευτώ αλλά εκείνος προσπαθούσε να με ηρεμήσει, λέγοντάς μου να μην κάνω βλακείες. Έκανα πίσω, πήγα στο σαλόνι και έβγαλα τα παπούτσια. Μάλιστα όταν τα έβγαλα και φόρεσα τις -υποτίθεται-νυφικές μου γόβες, μου είπαν να γράψω στο πάτο, τα ονόματα από ελεύθερες φίλες μου για να δούμε ποιό θα σβηστεί πρώτο κι εγώ πήγα και τα έγραψα εκεί που κάνει καμάρα το παπούτσι, με αποτέλεσμα να μην σβηστεί κανένα. 

Όχι πως έχει σημασία πια αλλά μερικές φορές σκέφτομαι τί θα γινόταν αν δεν είχα βγάλει εκείνα τα παπούτσια. Αν δεν με σταμάταγε στη πόρτα, αν έφευγα και αν ο γάμος δεν γινόταν. Αν δεν τον γνώριζα ποτέ ή αν τον άφηνα πολύ πρίν κάνουμε παιδί, τότε που έκανα πως δεν βλέπω τα σημάδια. Λένε να μην μετανιώνεις για ό,τι κάνεις στη ζωή αλλά να σου πω κάτι; Θεωρητικά μπορεί να γίνεται, πρακτικά όμως όχι. Όταν γυρνάς πίσω και βλέπεις χαμένα χρόνια, δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια και να λες ότι δεν τα’ χασες. Γιατί στη τελική αυτά τα χαμένα χρόνια είναι το μάθημά σου για να μην χάσεις περισσότερα στο μέλλον. Καμιά φορά, το να μετανιώνεις σήμερα, κάνει καλό στο αύριο! 

Έτσι λοιπόν έγινε ο γάμος. Μια σύντομη διαδικασία στο δημαρχείο και ύστερα με νουμεράκι στο ληξιαρχείο. Και το όνειρό μου για νυφικά και φιλιά στη θάλασσα και πάρτι με φίλους στο beach bar, έμεινε όνειρο. Βέβαια 36 είμαι ακόμα αλλά να σου πω, δεν το σκέφτομαι, έχω άλλες προτεραιότητες και άλλη φιλοσοφία πια. Πάντως αν τύχει ποτέ και στραβωθώ ξαναπαντρευτώ, εκτός από νυφικά και πάρτι με φίλους, δύο πράγματα θα ήθελα εκείνη την ημέρα: Το πρώτο να είμαι φουλ ερωτευμένη. Το δεύτερο να είμαι ξυπόλυτη. Τα παπούτσια στενεύουν τις αγάπες και ο πάτος σκοτώνει τον έρωτα!