Νέα είσαι ακόμα, θα ξαναπαντρευτείς! (not)

Έλα τώρα που δεν το΄χεις ξανακούσει! Αν είσαι χωρισμένη και εκεί γύρω στην ηλικία μεταξύ 30 και 40, στάνταρ στο έχουν πει τουλάχιστον μια φορά. “Έλα μωρέ νέα είσαι ακόμα, θα ξαναπαντρευτείς!”. Πες μου που πουλάν γαμπρό να σου πάρω δυο!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Καταρχάς να πω ότι ειδικά τον τελευταίο καιρό ο κόσμος δεν τη παλεύει. Κάτι η κρίση, κάτι τα πολλά διαζύγια, έχει σφυροκοπήσει. Ο άνθρωπος βέβαια ανέκαθεν είχε το happy end μέσα του, στο dna του. Κι όπου happy end=γάμος. Πολλές φορές, άνθρωποι που μαθαίνουν ότι χώρισα, μου λένε “Πφφ σιγά! Μια χαρά κοπέλα νέα είσαι, θα ξαναπαντρευτείς!” με ύφος παρηγορητικό και πατ πατ στη πλάτη, λες και είμαι η Ματίνα Μανταρινάκη. Σε πιο σκληροπυρηνικές περιπτώσεις, μου κάνουν και προξενιά του τύπου “Α, έχω έναν ανιψιό πιλότο 40 χρονών κούκλος και ελεύθερος. Να στον γνωρίσω;”. Πώς λέμε “Να σου σκίσω τον αιθέρα”; Αυτό!

Όταν χωρίζεις, το πρώτο διάστημα (ή και για πάντα-ανάλογα πόσο άσχημα ήταν τα βιώματά σου μέσα στο γάμο), το ενδεχόμενο να ξαναπαντρευτείς όχι απλά δεν υπάρχει στη κουκκίδα του χάρτη αλλά στη σκέψη και μόνο, σου σηκώνεται η πέτσα. Με τον καιρό η πέτσα πέφτει, κι εσύ που μαλακώνεις , αρχίζεις να αποδέχεσαι το γεγονός ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι γάμοι το ίδιο. Και πάλι όμως δεν είσαι σίγουρη αν θες να ξαναζήσεις τις υποχρεώσεις, τις δεσμεύσεις, τις ευθύνες και όλο το πακετάκι ξανά απ’ την αρχή, που μάλιστα αυτή τη φορά, μπορεί εκτός απ’ τον δικό σου πρώην σύζυγο, να περιλαμβάνει τη δική του πρώην σύζυγο και παιδιά από άλλο γάμο. Θα πρέπει να είσαι πολύ ερωτευμένη (ή ανασφαλής-ανάλογα τη σχέση) για να πεις δεύτερη φορά I do. 

Βέβαια εδώ που τα λέμε εγώ δεν το είπα ούτε τη πρώτη. Γενικά ήμουν ένα κορίτσι που δεν είχε καμία σχέση με το γάμο. Στα παιχνίδια μου σαν παιδί έκανα την αεροσυνοδό (κάπου εδώ ίσως κολλούσε το προξενιό με τον πιλότο!), τη τηλεφωνήτρια και την εκφωνήτρια ειδήσεων αλλά τη νύφη δεν την έκανα ποτέ. Δεν είχα ποτέ το όνειρο της νυφούλας. Δεν έβαζα σχεδόν ποτέ κουφέτα γάμου κάτω απ’ το μαξιλάρι μου να δω ποιόν θα παντρευτώ γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν θα παντρευόμουν. Θυμάμαι που εκεί γύρω στα 20 είπα στους γονείς μου ότι δεν ήθελα να κάνω παιδιά κι έπεσαν τ’ ανάσκελα σαν τη μικρή Τερέζα. Βασικά , η επιθυμία για παιδί,  μου βγήκε στη πορεία κι ύστερα από συγκεκριμένο γεγονός. Η θέση μου όμως για τον γάμο ήταν πάγια: Δεν ήταν ότι δεν τον ήθελα, ήταν που τον φοβόμουν. Πίστευα πως αν παντρευόμουν, θα έτριβα όλη μέρα κατσαρόλες με τη ρόμπα. Πως θα έχανα τη ταυτότητά μου σαν γυναίκα. Ίσως σε όλο αυτό, να έπαιξε ρόλο και εκείνος που είχα δίπλα μου και που στη πορεία, μεγάλωσε τον φόβο μου.

Στη πορεία κατάλαβα πως τη ταυτότητά σου δεν τη χάνεις αν δεν το θες εσύ. Και πως αυτό που απορρίπτεις σήμερα, μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος να στο ξυπνήσει αύριο. Ή μπορεί να μην βρεθεί και κανείς ποτέ. Το ζήτημα είναι να σταματήσεις να ψάχνεσαι και να αρχίσεις να ζεις. Εμένα αυτή τη στιγμή δεν μου λείπει ακόμα ένας γάμος, μου λείπει η αγάπη. Δεν μου λείπει ο γαμπρός, μου λείπει ο σύντροφος. Αυτός που θα μου φέρνει πρωϊνό στο κρεβάτι, θα μ’ αγαπάει, θα με νοιάζεται, θα με προστατεύει, θα πονάει με τον πόνο μου και θα γελάει με τη χαρά μου. Αυτός που κι όταν δεν είναι εκεί κοντά, η σκέψη του θα με κάνει να τον νιώθω δίπλα μου.

Δεν με νοιάζει λοιπόν να ξαναπαντρευτώ. Με νοιάζει να περνάω καλά, να γελάω, να είμαι ευτυχισμένη. Κι αυτά δεν είναι πάντοτε συνώνυμα του γάμου. Ο γάμος είναι ένα χαρτί. Το δέσιμο όμως, αν το έχεις, είναι για πάντα. Κι εγώ θέλω έναν άνθρωπο για πάντα. Με γάμο ή χωρίς!

Yστερόγραφο: Κορίτσια, όποια ενδιαφέρεται για τον πιλότο, να στείλει inbox. Μόνο σοβαρές προτάσεις! :p