Η ζωή μου άλλαξε χάρις σε εσένα….

“Ξυπνάω στις 07:00, φτιάχνω το γάλα του μικρού και ανοίγω τη καφετιέρα. Του δίνω να πιεί και ανοίγω τον υπολογιστή πρίν πιω τη πρώτη γουλιά καφέ. Διαβάζω σκέψεις, ιστορίες, απορίες. Ανεβάζω τα άρθρα της ημέρας, τα περνάω στο facebook και πάω στο δωμάτιο του μικρού να δω αν ήπιε το γάλα του. Φυσικά δεν το έχει πιεί, μαλώνουμε και προσπαθώ να τον ντύσω την ώρα που φωνάζει πως δεν θέλει να πάει στο σταθμό. Χτυπάει το κινητό μου, μια μητέρα μονογονέας μου στέλνει email και με ρωτάει κάτι για τον ΟΓΑ. Με το ένα χέρι βάζω τα παπούτσια στον Γιώργο και με το άλλο απαντώ. Είναι 08.30 π.μ. “Έλα παιδί μου γρήγορα, θα κλείσει ο σταθμός” του λέω. Παίρνω παιδί, τσάντα παιδιού, τσάντα δική μου και λάπτοπ και πεταγόμαστε έξω από τη πόρτα.

Στο δρόμο του λέω παραμύθια. Όχι του Αισώπου, όχι γνωστά. Δικά μου, που τα έχω βγάλει απ το μυαλό μου. Ο Φίλιππος το δελφινάκι που έχασε τους γονείς του και τους ξαναβρήκε με τη βοήθεια του Αστυνομικού Καρχαρία, ο Λουκάς το λουκάνικο που έφυγε από το χέρι της μαμάς του και παραλίγο ο κύριος Πατάτας να τον κάνει χοτ-ντόγκ, ο Γιάννης που δεν έτρωγε τη σούπα του και γουργούριζε η κοιλιά του όταν πήγε για μπάνιο στη θάλασσα. Κάθε φορά που θέλω να του πω πόσο επικίνδυνο είναι να φεύγει από το χέρι μου ή να μην τρώει το φαγητό του, φτιάχνω ένα παραμύθι. Έχω εκατοντάδες στο μυαλό μου και ανασύρω το κατάλληλο, ανάλογα με τη περίσταση. Είναι 20.45 και φτάνουμε στον σταθμό. “Μαμά σ’ αγαπώ, φιλάκι” μου λέει και κολλάει επάνω μου. Δακρύζω πίσω από τα γυαλιά μου. Μακάρι να είχα την πολυτέλεια να τον έχω όλη μέρα μαζί μου και να ασχολούμαι μόνο με εκείνον. Μα δεν μπορώ.

Επιστρέφω στη “βάση” μου. Έχω ήδη 30 email να απαντήσω. Χτυπάει το κινητό μου, στην άλλη γραμμή είναι ο συνεργάτης μας ο Νίκος, με ρωτάει κάτι για το facebook. Την ώρα που μιλάμε ταυτόχρονα χτυπάει ο χαρακτηριστικός ήχος όταν έχεις μήνυμα στο facebook. Μια ιντερνετική φίλη με ρωτάει κάτι για ένα επίδομα. Email συνεχίζουν να έρχονται, πλέον χτυπάει και το σταθερό. “Που πήγε αυτή η ωραία φωτογραφία που βρήκα πρίν; Την ήθελα για το άρθρο ρε γμτ” σκέφτομαι και ψάχνω. Μιλάω με email με τον Γιώργο,  που μου λέει ότι η πρώην γυναίκα του δεν τον αφήνει να δει τα παιδιά του. Και ύστερα με τη Βασιλική που έχασε τον άντρα της και μεγαλώνει μόνη της το μωρό τους. Και μετά με την Ευρυδίκη ανύπαντρη μητέρα της 3 μηνών Χριστίνας, που θέλει να μάθει τί δικαιούται από το ταμείο της. Άλλη μια μέρα ξεκίνησε!

Μεσημέρι πια, πρέπει να πάρω τον Γιώργο από το σταθμό. Κοντεύει να κλείσει κι εγώ εκμεταλλεύομαι κάθε δευτερόλεπτο για να “βγεί” η δουλειά της μέρας, πριν έρθει ο μικρός και γκρινιάζει. Παίρνω τσάντα και λαπτοπ και ξεκινάω. Η βόλτα μέχρι το σχολείο, μου κάνει καλό. “Μαμάααα” φωνάζει μόλις με βλέπει. Κάθε φορά που με βλέπει. Βάζουμε τη τσάντα του στη πλάτη και γυρίζουμε. Μου κάνει παραγγελία ένα παραμύθι και το φτιάχνω με το μυαλό μου επί τόπου. Μέχρι να ζήσουν αυτοί καλά, έχουμε φτάσει στο σπίτι. Του βάζω φαγητό. Έχω υποσχεθεί να μην καθίσω στον υπολογιστή και στο σπίτι αλλά 5 λεπτά μετά, τον ανοίγω και συνεχίζω. Σε λίγο έρχεται για να μου αποσπάσει τη προσοχή και με παίρνει αγκαλιά “Σ’ αγαπώ μαμά κροκοδειλίνα” μου λέει. Κάθεται πάνω στο γραφείο μου, τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και γέρνει το κεφαλάκι του στην αγκαλιά μου. Του δίνω χαρτιά να γράψει και να κάνει και αυτός ότι δουλεύει δίπλα μου. Γρήγορα όμως βαριέται και αγανακτεί. “Όχι όχι πάλι, μη. Μην είσαι άλλο στον υπολογιστή. Έλια να δούμε Πέππα, έλια” μου λέει. Τον κλείνω και βλέπουμε Πέππα. Μετά από μια ώρα, χτυπάει το κινητό. Ανοίγω ξανά τον υπολογιστή για να διορθώσω κάτι που ανεβάσαμε. Και μετά έρχονται μηνύματα και μετά κείμενα για την επομένη. Ο Γιώργος απελπίζεται και βλέπει την υπόλοιπη Πέππα μόνος του. Κι έτσι κυλάει η ζωή στο…μονοχωριό!”

Αυτή είναι μια συνηθισμένη και θεωρητικά ήσυχη μέρα στο Singleparent.gr, το δεύτερο παιδί μου όπως το αποκαλώ. Κι αν πέρσι τέτοια εποχή ερχόταν κάποιος και μου έλεγε την εξέλιξη που θα είχε, θα τον έλεγα υπερβολικό. Ή ονειροπόλο. Κι όμως…αγκάλιασες και αγάπησες το Singleparent.gr σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που το ευχαριστώ είναι πάρα πολύ λίγο για να σου ανταποδώσω το καλό που μας έκανες. Δεν είχα ιδέα πόσο όμορφα νιώθεις όταν ξέρεις πως έγινες η αιτία, έστω ένας άνθρωπος, να λύσει το πρόβλημα με το ταμείο του ή το επίδομά του. Όταν χωρίς να το ζητήσεις, σου στέλνουν πολύ προσωπικά στοιχεία, διευθύνσεις και τηλέφωνα, δείχνοντας έτσι πόσο σε εμπιστεύονται. Κάποτε δεν είχα ιδέα τί σημαίνει αλληλοβοήθεια και αμφισβητούσα όσους έλεγαν πόσο όμορφα ένιωθαν. Τώρα, καταλαβαίνω.

Ονειρικά πλασμένο; Όχι. Και ζήλιες είχαμε, και άπειρες αντιγραφές, και κακίες, και συκοφαντίες και παράλογες απαιτήσεις και (ευτυχώς λίγες) πόρτες κλειστές. Αλλά δεν θα μιλήσουμε γι’ αυτά, γιατί δεν θέλουμε να αδικήσουμε τα όμορφα που είναι πολλά περισσότερα! Τα περίπου 200 email και 500 σχόλια, που φτάνουν στα χέρια μας καθημερινά. Τα  3.127 άρθρα που έχουν δημοσιευθεί,  τους 1.768 μονογονείς που έλαβαν απαντήσεις στα ερωτήματά τους και τους 24 μονογονείς που βοηθήθηκαν έμπρακτα με τρόφιμα, ρούχα, εκκλήσεις και ό,τι άλλο είχαν ανάγκη. Τις τρείς σημαντικές εκδηλώσεις, όπου μονογονείς γνώρισαν μονογονείς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τη παρουσία μας στην εκπομπή “Έτσι κι αλλιώς” με τη Ντέσσυ Κουβελογιάννη στο κανάλι “Άρτ” που κάθε Πέμπτη, μας δίνει βήμα να μιλήσουμε για τα προβλήματα των μονογονέων και να ακουστεί η φωνή μας.  Όλα τα καινούρια πράγματα που έχουμε ετοιμάσει για σένα το νέο χρόνο και θα μάθεις πολύ σύντομα!

“Καλά δεν κουράζεσαι 18 ώρες τη μέρα πάνω στον υπολογιστή;”. Μμμ…ναι και όχι. Σωματικά ναι, πολύ. Ψυχολογικά όμως όχι. Είμαι πιο ξεκούραστη από ποτέ. Γιατί ήρθες και με έκανες να βρω τον δρόμο μου. Εσύ που μεγαλώνεις το παιδί σου μόνος, που διαβάζεις, σχολιάζεις, συμμετέχεις και έτσι βοηθάς να διαδίδεται η προσπάθειά μας και να βοηθιούνται όλο και περισσότεροι άνθρωποι σαν εσένα. Εσένα που μου άλλαξες τη ζωή. Σε ευχαριστώ τόσο πολύ!

*Θερμές ευχαριστίες στους 35+ ειδικούς μας για τη πολύτιμη υποστήριξη και βοήθειά τους, στους blogger μας που μοιράζονται τη ζωή τους μαζί μας, στους προγραμματιστές μας που δουλεύουν με κόπο και ζήλο, σε όλες τις εταιρίες που συνεργάζονται μαζί μας και με τη συμβολή τους κρατάνε τη κοινότητά μας ζωντανή, στο κανάλι “Αρτ” στη Ντέσσυ Κουβελογιάννη και στον Γιάννη Αλαμάνο που μας έδωσαν βήμα και φωνή, καθώς και σε όλους εκείνους τους διαχειριστές σελίδων και ομάδων, που μας στηρίζουν και φιλοξενούν άρθρα μας, από τη πρώτη στιγμή. Πάνω από όλα όμως, θα ήθελα να ευχαριστήσω το παιδί μου, τον μπαμπά του και τους φίλους μου, για την υπομονή που έδειξαν στους νέους μου ρυθμούς. Για όλες τις φορές που δεν μπόρεσα να συμμετάσχω στα παιχνίδια και στις βόλτες τους, που ήμουν παρούσα και ταυτόχρονα απούσα απ’ τη ζωή τους. Σας ευχαριστώ!

Κυριακή Χαριτάκη