Η Κλαίρη

Η Κλαίρη. Όμορφη, αριστοκρατική, κυρία! Είχε μόνο μια αδυναμία: Τον Κώστα. Γόης, αθυρόστομος, αλητάκι που λέμε και φυσικά πολύ δημοφιλής. Ειδικά στις γυναίκες. Η Κλαίρη ήξερε ότι πήγαινε και μ’ άλλες, αλλά τον αγαπούσε. Όταν της ζήτησε να χωρίσουν, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Ένα χρόνο απ’ την ημέρα που έκοβε τις φλέβες της, τον παντρευόταν. Όλοι όσοι ήταν στο γάμο και εύχονταν να ζήσουν ευτυχισμένοι, μέσα τους ήξεραν πως δεν θα κρατούσε για πολύ. Αλλά η Κλαίρη έκανε αυτό που ήξερε καλά: Τα στραβά μάτια…

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Το παιδί που δεν ερχόταν έγινε ακόμη μια σκιά στο γάμο τους. Έπιανε παιδιά και στον 3ο, 5ο μήνα τα έχανε. Δίκαιρη μήτρα της είπαν. Θεραπείες, γιατροί, εξετάσεις και το πολυπόθητο παιδί ήρθε. 9 μήνες στο κρεβάτι έφαγε η Κλαίρη για να γίνει μάνα και τα κατάφερε. Πίστευε ότι με το παιδί θα κράταγε τον Κώστα; Ότι θα έσωνε το γάμο της; Ή μήπως τον αγαπούσε τόσο πολύ που ήθελε πάση θυσία το παιδί του; Κανείς δεν θα μάθει. Το σίγουρο είναι ότι έπεσε τελείως πάνω στον γιο της, μήπως νιώσει ότι αγαπιέται.

Ο Κώστας σύντομα έκανε καριέρα και έφερνε πολλά χρήματα. Το σπίτι τους, πολυτελές για την εποχή. Πανάκριβα σερβίτσια και μεταξωτές κουρτίνες, διακοπές στο διώροφο εξοχικό στον Ωρωπό, χλιδάτα τραπέζια σε γιορτές με άπειρο κόσμο μαζεμένο και το πιο ακριβό ουίσκι, ντυσίματα με τη τελευταία λέξη της μόδας, το καλύτερο δωμάτιο και τα καλύτερα σχολεία για τον Γιωργάκη. Ανάμεσα στο κόσμο και η Κλαίρη. Όμορφη, καλοχτενισμένη, πάντοτε με φουστάνι ραμμένο πάνω της, έστρωνε το τραπέζι με τα πιο ακριβά ασημικά. Μαγείρευε, σέρβιρε και γελούσε ελάχιστα, σχεδόν μες από τα δόντια της. Τη θυμάμαι πάντα σκεφτική ενώ στην άλλη άκρη της σαλοτραπεζαρίας, ο Κώστας έπινε, μιλούσε για τις κατακτήσεις του ή έλεγε κάποιο σόκιν ανέκδοτο στον κόσμο που ήταν μαζεμένος γύρω του και στο τέλος γελούσαν. Άλλοι επειδή τον έβρισκαν αστείο ή άνετο και άλλοι επειδή τον είχαν ανάγκη γιατί τους έδινε δουλειά και έκαναν τον παλιάτσο του. Κι όταν η Κλαίρη θύμωνε που τον άκουγε να μιλάει για άλλες, ξοφλούσε με ένα “Έλα ρε γυναίκα πλάκα κάνω!”. Μια πλάκα που σοβάρεψε 15 χρόνια αργότερα, όταν ο Κώστας μάζευε τα πράγματά του κι έφευγε για μια άλλη…

Σιγά σιγά ήρθε και η κρίση. Πρώτα στα λεφτά. Οι δουλειές του δεν πήγαιναν καλά και τα χρήματα όλο και λιγόστευαν. Όπως και οι άνθρωποι. Όλοι αυτοί που τρωγόπιναν και γέλαγαν γύρω τους, εξαφανίστηκαν. Καλεσμένοι ήταν και καλεσμένοι έμειναν.  Η Κλαίρη πάλευε να σώσει το σπίτι της και ο Κώστας τον εγωϊσμό του. Όσο δεν τον επιβεβαίωνε η καριέρα, τον επιβεβαίωναν οι ερωμένες. Κι επειδή όπως έλεγε κι η γιαγιά μου “Τις πολλές ερωμένες μην τις φοβάσαι, τη μία να τρέμεις!” ήρθε η μέρα που ο Κώστας βρήκε αυτή τη μία. Τρελλάθηκε από έρωτα, την έβαλε σε μια γκαρσονιέρα και μια ωραία μέρα μάζεψε τα πράγματά του κι έφυγε αφήνοντας την Κλαίρη μόνη της με το ραμμένο φουστάνι, τα ακριβά ασημικά μα πάνω απ’ όλα τη πανάκριβη ελευθερία της!

Η ζωή της Κλαίρης τέλειωσε τη μέρα που ‘φυγε ο Κώστας. Τα μόλις 40 της κιλά, χάνονταν στο φουστάνι που ράφτηκε για εκείνη, την άλλη Κλαίρη που δεν υπήρχε πια. Το σπίτι της δεν τη χωρούσε κι οι μεταξωτές κουρτίνες δεν ήταν πια τόσο βαριές, να κρύψουν τη ντροπή της. Έπαιρνε τους δρόμους πίνοντας απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Καθόταν στις εξώπορτες και στα σκαλοπάτια των σπιτιών μ’ ένα μπουκάλι στο χέρι κι οι γείτονες τηλεφωνούσαν στη μητέρα της να έρθει να τη πάρει ή τη μάζευε ο γιος της όταν σχολούσε απ’ το Γυμνάσιο και την έβλεπε λιώμα να σέρνεται στα παγκάκια της πλατείας. “Ρεζίλι έχουμε γίνει ρε μαμά!” της έλεγε κι εκείνη τον κοιτούσε απορημένη. Ποιός να΄ταν άραγε αυτός που τη φώναζε μαμά;

Κι εκεί που συγγενείς και φίλοι είχαν εξαφανιστεί, έμαθαν τα καθέκαστα και εμφανίστηκαν ξανά. Όχι για να τη στηρίξουν, αλλά για να τη κρίνουν. Να βγάλουν όλο τους το απωθημένο που εκείνη κάποτε ήταν πλούσια ενώ οι ίδιοι όχι. “Άχρηστη μάνα” “Ανίκανη” “Αλκοολική” “Που παράτησε το παιδί της για έναν άντρα” και άλλα “όμορφα”. Γιατί αν είσαι σύζυγος εμπορικού διευθυντή με εξοχικό και ρετιρέ διαμπερές είσαι κυρία κι αν είσαι σύζυγος που πονάει γιατί την άφησε ο άντρας της, είσαι του δρόμου. Γιατί οι άνθρωποι πιο εύκολα κρίνουν παρά βοηθούν. Πιο εύκολα γίνονται παλιάτσοι, παρά άνθρωποι!

Η Κλαίρη νοσηλεύτηκε σε κάποια κλινική κι από τότε έχασα τα ίχνη της. Δεν έμαθα ποτέ τί έγινε. Την είδα τελευταία φορά πρίν 15 χρόνια. Αμίλητη, αριστοκρατική και όπως πάντοτε, κυρία. Για μένα, όσο κι αν σύρθηκε στα σκαλοπάτια πίνοντας, παρέμενε κυρία. Είχε μόνο μια αδυναμία. Τον Κώστα. Αν ήξερε πόσο όμορφη ήταν μέσα της όμως, ούτε που θα γύρναγε να τον κοιτάξει. Αν ήξεραν όλοι αυτοί που την έκριναν, πόσο μπορεί να σε λυγίσει μια φυγή, δεν θα την απαξίωναν ως μάνα. Γιατί και η μάνα άνθρωπος είναι. Και λυγά….

*Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου είναι τυχαία και δεν απεικονίζει τα πραγματικά πρόσωπα. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Για λόγους προστασίας των συντακτών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ.