Για ένα ματσάκι δυόσμο!

Τις μέρες αυτές τα έχω κυριολεκτικά παίξει. Δεν θυμάμαι ούτε πώς με λένε, ούτε που πάω, κοιμάμαι δεν κοιμάμαι το ένα και το αυτό. Έχω μπλέξει με εφορίες, ΤΕΒΕ, εγγραφές σε νηπιαγωγεία, τράπεζες και ένα κάρο κέρατα και δεν καταλαβαίνω ούτε πότε ξημερώνει ούτε πότε βραδιάζει. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις πλυντήρια, απλώματα, σκουπίσματα κι ένα παιδί που του κουνιέται το μπροστινό δόντι και παραλίγο απ’ τη τρομάρα μου να πάρω τον Γιακούμπ, καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος δεν θέλει και πολύ!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Έχω τώρα περίπου 7 μήνες στη “μονογονεϊκή” ζωή και τη βάζω σε εισαγωγικά, διότι ευτυχώς για μένα, ο πρώην σύζυγος συμμετέχει, αγαπάει πολύ το παιδί μας και το βλέπει συχνά. Φαντάσου δηλαδή να ήμουν εντελώς μόνη, θα είχα πάρει τις θάλασσες (τα βουνά δεν τα παίρνω, είμαι του νερού). Δεν ξέρω πραγματικά πώς τη παλεύετε μερικές!

Μια ωραία μέρα λοιπόν σηκώνομαι, πάω το παιδί σχολείο κι αρχίζω τη περατζάδα σε εφορίες-τράπεζες. Παράλληλα μιλάω συνεχώς στο κινητό ενώ είναι τώρα μισή ώρα που έχω πατήσει τσίχλα αλλά κάνω πως δεν τη βλέπω γιατί βαριέμαι να σκύψω. Έχει πάει 14.30 και πρέπει να πάω σούπερ μάρκετ γιατί το ψυγείο μας έχει μόνο νερό και λεμόνια. Μπαίνω Σκλαβενίτη, παίρνω καρότσι και αποφασίζω να φτιάξω κεφτεδάκια οπότε πάω στη μαναβική να πάρω δυόσμο. Κάποιος όμως είχε τη φαεινή ιδέα να εξαφανίσει τα ταμπελάκια που γράφουν ποιά πρασινάδα είναι τί, οπότε στέκομαι μπροστά στα ματσάκια με το βλέμμα της αγελάδας και χάνω τη μπάλα. Γιατί δεν ξέρω ποιός είναι ο μαϊντανός και ποιός ο δυόσμος (τον άνηθο τον ξεχωρίζω γιατί είναι αναμαλλιασμένος σαν το περουκίνι του Τζων Τίκη οπότε τον καταλαβαίνω αμέσως).

Αλλά εγώ δεν ήθελα άνηθο, δυόσμο ήθελα. Εκεί ακριβώς μπροστά στα ζαρζαβατικά είναι που μου σκάνε ΟΛΑ τα ψυχολογικά αυτής της ζωής και της επόμενης και νιώθω τα μάτια μου να υγραίνουν.

Που ολόκληρη γαϊδάρα 36 χρονών έχουν περάσει από τα χέρια μου φαγητά καν και καν και δεν ξέρω ποιός είναι ο δυόσμος.
Που η μάνα μου μένει Στου Θεού την άκρη και δεν έχω βοήθεια από κανέναν (εν τω μεταξύ τη μάνα μου δεν την αντέχω πάνω από ένα τρίωρο το μήνα και οι σχέσεις μας δεν είναι καν στενές αλλά δεν έχει να κάνει).
Που εδώ και δυο μήνες ψάχνω στη καινούρια σκούπα, από που αλλάζει η σακούλα.
Που το παιδί κουνιέται το μπροστινό του δόντι και θυμήθηκα τη μάνα μου που μας το έδενε με κλωστή, μας το τράβαγε και μετά το πέταγε στα κεραμίδια (το ’85 δεν είχαμε νεράιδα δοντιών είχαμε μάνα που πέταγε δόντια στο εγκαταλελειμμένο απέναντι).
Που θέλω να κατεβάσω τα καλοκαιρινά και να ανεβάσω τα χειμωνιάτικα και δεν έχω έναν άντρα, ΕΝΑΝ, να σηκώσει τις σακούλες και είναι όλα-μαγιώ παλτό-ένα πεταμένα στο πάτωμα και στις ντουλάπες και να μου αλλάξει και δυο λάμπες και να μου συνδέσει τη τηλεόραση που 3 μήνες τώρα είναι ακόμα στο κουτί.
Που έχασα 7 κιλά από παντού εκτός απ’ τη κοιλιά και συνεχίζω να είμαι σαν σκουλήκι που κατάπιε μπάλα.
Που κανείς δεν μ’ αγαπάει.

Εκεί λοιπόν που στέκομαι κι είμαι έτοιμη να αρχίσω τη κλαούνα, σκύβει μια κυριούλα και με ρωτάει “Να σας βοηθήσω σε κάτι;”.
Γυρίζω τη κοιτάζω απελπισμένη και θέλω να την αγκαλιάσω σφιχτά, να της πω πως την αγαπώ και θέλω να με υιοθετήσει.
Αντί γι’ αυτό, τη κοιτάω με βλέμμα “Γάτος του Shrek” και της λέω “Ο δυόσμος ποιός είναι;”.

Μου δείχνει και με ρωτάει “Τί θα φτιάξεις;”.
“Κεφτεδάκια” της απαντώ.
“Ααα να βάλεις και μαϊντανό τότε!” και μου δίνει ένα ματσάκι. “Που μένεις;” κάνει το λάθος να με ρωτήσει γιατί εκεί πια αρχίζει η απάντηση-παραλήρημα!

“Να εδώ πιο κάτω μένω. Και είμαι μόνη μου. Και δεν έχω βοήθεια από κανέναν. Και η μάνα μου μένει μακριά. Και έχω και ένα παιδάκι. Και δεν βρίσκω γυναίκα να μας καθαρίζει να ξαλαφρώσω λίγο. Και πέρασα και ανεμοβλογιά όταν ήμουν 7 και λοιμώδη μονοπυρήνωση στα 11. Και δεν έχω κανέναν. Και θα πεθάνω και δεν θα το καταλάβει κανείς. Kαι θα με βρούν οι γείτονες από τη μυρωδιά. Και κανείς δεν μ’ αγαπάει. Και όλα με τις σκάλες τα ανεβάζω δεν έχουμε ούτε ασανσέρ. Και από πάνω είναι ταράτσα και ζεσταινόμαστε πρώτοι!” .

Η κυριούλα έχει σκάσει στα γέλια και μου λέει πως της θυμίζω τη κόρη της που μεγαλώνει δυο παιδάκια μόνη της (σιγά μην της θύμιζα τη κόρη της. Καμιά σαλεμένη στο χωριό της θα της θύμιζα αλλά τί να πει η γυναίκα…). Είναι κομμώτρια και μου δίνει τη κάρτα της. “Πάρε με όποτε θες να σε βοηθήσω. Αν θες να σου παίρνω το παιδί από το σχολείο να στο κρατάω και λίγες ώρες, θα το κάνω και δεν θέλω λεφτά. Κι αν θες γυναίκα να σας συμμαζεύει λίγο, να σου στείλω τη δική μου. Σε καταλαβαίνω κορίτσι μου!”.

Σε καταλαβαίνω. Αυτό θέλουμε τελικά. Να μας καταλαβαίνουν. Και να μας το δείχνουν. Ή απλά να μας το πούν κι ας μην το εννοούν.

Έμεινα να τη κοιτάζω. Την ευχαρίστησα, πήρα τη ντροπή μου και το δυοσμομαϊντανό μου και έσυρα το κουφάρι μου στο ταμείο. Μπήκα στο αμάξι ζαλωμένη σακούλες και δικαιολογητικά και άνοιξα το ραδιόφωνο. Έπαιζε το “Να μ’ αγαπάς”. Το έβαλα τέρμα, σκούπισα τα δάκρυα που δεν έπεσαν και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Εκείνη τη μέρα, έφτιαξα τα καλύτερα κεφτεδάκια που έχω κάνει ποτέ!