Φύγε. Αξίζεις ένα καλύτερο θάνατο!

“Κυριακή, έχασα τη μητέρα μου” μου έγραψε μια πάρα πολύ καλή φίλη, φίλη εδώ και χρόνια. Ήξερα πως η μητέρα της αντιμετώπιζε  διάφορα προβλήματα υγείας τη τελευταία δεκαετία, δεν περιμέναμε όμως πως θα πέθαινε. Ήταν 70 χρονών.

“Πέθανε και ξεκουράστηκε, είχε ταλαιπωρηθεί πολύ. Δεν είναι ο θάνατος που με στενοχωρεί. Είναι που ο πατέρας μου, είχε βάλει τη γκόμενα στο σπίτι και καλά να την φροντίζει και η μητέρα μου το βλεπε, το ξερε. Με πειράζει που έφυγε και όσο ήταν εδώ δεν έζησε καλά. Με πειράζει που έκανε δύο απόπειρες αυτοκτονίας επειδή δεν ζούσε καλά” μου είπε κλαίγοντας….

Ο άνθρωπος που σου έκανε παιδιά, που ανέχτηκε κάθε βλακεία και παραξενιά σου, είναι βαριά άρρωστος κι εσύ βάζεις την ερωμένη στο σπίτι, μέσα στα μούτρα του; Ποιά η διαφορά αν έπαιρνες ένα όπλο και της έριχνες στο κεφάλι; Όσο συμβατικά κι αν ζεις με τον άλλον,  όταν βλέπεις ότι αντικαθίστασαι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι που θα έπρεπε να σε φροντίζουν και όχι να σε εξαπατούν, ο θάνατος δεν είναι μακριά. Απλά στη περίπτωση της μαμάς της φίλης μου, πρίν πεθάνει το σώμα της, είχε πεθάνει η ψυχή της.

Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω. Άντρες κυρίως, σε μεγάλη ηλικία, να βάζουν στο σπίτι την ερωμένη συστήνοντάς την ως αποκλειστική ή οικιακή βοηθό ή κι εγώ δεν ξέρω. Και η γυναίκα που είναι άρρωστη και δεν μπορεί να κάτσει να ασχοληθεί και φοβάται ότι θα πεθάνει αν δεν την φροντίσουν έστω κι έτσι, δεν μιλάει. Και απλά αργοσβήνει. Και μετανιώνει για τότε που ήταν 30 και 40 χρονών και ήθελε να χωρίσει και της έλεγαν “Που θα πας; Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτηκες;”. Αυτοί όμως που την συμβούλευαν να μείνει “για χάρη των παιδιών” είχαν κρυφτεί πια στις δικές τους ζωές, τα παιδιά της είχαν δικές τους οικογένειες  κι εκείνη που ήταν; Ανήμπορη στο κρεβάτι, να μετανιώνει την λανθασμένη της αντίληψη “για χάρη των παιδιών”, που κάποτε την έκανε να πιστεύει πως αν έφευγε να ξαναφτιάξει τη ζωή της, δεν θα ήταν καλή μητέρα. Κι έμεινε εκεί για να είναι καλή μητέρα αλλά ξέχασε να είναι καλή σύντροφος. Ξέχασε ότι πάνω απ’ όλα, ήταν άνθρωπος. “Δεν πα να λέγανε; Τουλάχιστον θα ζούσα καλύτερα”  σκέφτηκε στο τέλος κι “έφυγε”. Πήρε τη τελευταία της ανάσα και επιτέλους, γλίτωσε.Παντρεμένη, όχι ευτυχισμένη. Μετανιωμένη.

Επειδή λοιπόν η ζωή περνάει και στο τέλος, όταν πια έρχεται η ώρα σου,  δεν έχει σημασία αν φεύγεις από το μάταιο τούτο κόσμο αλλά αν τον γλέντησες όσο ζούσες, γλέντα! Δεν περνάς καλά με τον άντρα σου; Πάλεψέ το κι αν δεν σας βγαίνει, έξω. Φοβάσαι τί θα πούν οι γείτονες για τη νέα σου σχέση επειδή χήρεψες πρόσφατα; Δρόμο! Δεν θες τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου. Γιατί δεν θες τέτοια ζωή. Γιατί αξίζεις ένα καλύτερο θάνατο!

Στη Κα Χρύσα που δεν έφυγε νωρίς αλλά χωρίς. Αγάπη…

Κυριακή Χαριτάκη