Αν είσαι βολικιά απ’ την αρχή, βολικιά θα μείνεις!

Αρκετοί πιστεύουν πως γυναίκα χωρισμένη=απελπισμένη. Πως ο πρώτος άντρας που θα βρούν μετά το διαζύγιο, είναι αυτός που θα δουν ως σύζυγο και πατέρα των παιδιών τους, άρα θα κάνουν τα πάντα για να τον (ξανα)τυλίξουν. Υπάρχει κι αυτή η κατηγορία αν και όχι τόσο διαδεδομένη πια. Οι περισσότεροι τουλάχιστον που εγώ γνωρίζω είναι τόσο φοβισμένοι και μπαφιασμένοι μετά το διαζύγιο, που ακούνε γάμο και τρέχουν. Προσωπικά δεν θα σταθώ στο ταμπού “χωρισμένος=απελπισμένος” γιατί το’ χουμε δει πολλές φορές το έργο κι εντύπωση δεν κάνει σε κανέναν. Εγώ θα σας πάω στο άλλο άκρο, στο έργο που λέει πως όποια είναι χωρισμένη, έρχεται για να παίξει άρα μπορείς να κάνεις κι ό,τι θες.

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Είναι η κλασσική αντίληψη της απελευθερωμένης χήρας-ζωντοχήρας από εποχής Δέσποινας Στυλιανοπούλου που στη ταινία “Αχ αυτή η γυναίκα μου”, πουδράριζε τη μύτη της και κάθε τόσο αναφωνούσε “Αχ Μιλτιάδη” προτάσσοντας τα στήθη της, στο διευθυντή του μακαρίτη. Η αντίληψη ότι αν είσαι χωρισμένη ή και χήρα ακόμη, θέλεις οπωσδήποτε κάτι επιπόλαιο, περαστικό και χύμα. Ένα μπες-βγες που έτσι κι αλλιώς δεν θα το είχες, οπότε θα’ πρεπε να’ σαι κι ευχαριστημένη, σωστά; Λάθος θα πω εγώ. Γιατί ο καθένας αποτιμά τον εαυτό του και τον “πουλάει” όσο θέλει. Άλλοι πιστεύουν πως αξίζουν ό,τι tip, τους ρίξουν στο βαζάκι και άλλοι πως αξίζουν τριπλό τζακ ποτ. Όσο κι αν σας θυμώσει αυτό που θα πω, πιστεύω πως τα κλισέ και στερεότυπα της χωρισμένης, ξεκινούν πρώτα από την χωρισμένη!

Από εμάς τις ίδιες ξεκινάει ο σεβασμός, ο θαυμασμός, τα όρια. Από τον τρόπο που διεκδικούμε πράγματα κι απ’ τα μηνύματα που περνάμε στους άντρες που έρχονται στο δρόμο μας. Μια φορά αν πουληθείς φτηνά, θα πουλιέσαι φτηνά για πάντα κι αν είσαι βολικιά απ’ την αρχή, βολικιά θα μείνεις. Δεν θα πάρεις ποτέ προαγωγή. Και ίσα ίσα που αν αύριο αρχίσεις να διεκδικείς, θα φταις κι όλας γιατί τόσο καιρό δεν τον είχες συνηθίσει, τώρα γιατί;

Αν δείχνεις ότι σιχαίνεσαι τον γάμο για να μην “πιέσεις” έστω και έμμεσα τον άλλον, μην απορείς που δεν παντρεύεται. Αν δείχνεις ότι είσαι πολύ ελεύθερη κι ωραία κι εργένισσα και κουμάντο στη ζωή σου κανείς, μην απορείς που σ’ έχει για τον π@τσο (να ορίστε τώρα με κάνατε κι έβρισα!) :p  Οι γυναίκες παίρνουμε αυτό που δείχνουμε κι όχι αυτό που μας δίνουν. Δυστυχώς όμως, καταλήγουμε να παίρνουμε το ελάχιστο που μας δίνουν γιατί αυτό δείχνουμε στον άλλον ό,τι αξίζουμε και μετά παραπονιόμαστε. Ε…καλά να μας κάνουν!

Πυγμή δεν σημαίνει βρωμόλογα, υφάκι και μαγκιές τύπου “Δεν έχω ανάγκη κανέναν και ίσα μωρή μπετούγια!” ή “έτσι είμαι κι αν σ’ αρέσω!” γιατί αν εσύ είσαι έτσι κι ο άλλος γιουβέτσι και κανείς δεν κάνει λίγο πίσω, κάφτο, δεν έχει νόημα. Ούτε το άλλο άκρο σημαίνει “ναι αγάπη μου ό,τι πεις εσύ, ό,τι σε βολεύει, ό,τι σε εξυπηρετεί ναι”. Πυγμή σημαίνει θέλω αυτό, δεν θέλω το άλλο. Σε παίρνει εδώ μα παραπέρα όχι. Ήρεμα, χωρίς φωνές κι υστερίες. Χωρίς την ανασφάλεια του “είμαι χωρισμένη και πρέπει να κάνω σκόντο!”. Το βλέπω σε πολλές κοπέλες αυτό. Να θεωρούν πως η χωρισμένη με παιδί είναι κουσούρι και πρέπει να κάνουν εκπτώσεις και με δόσεις. Στο τρόπο που τις φέρονται και τις μιλούν, στο αν τις λογαριάζουν. Όπως τη δεκαετία του 50 που οι ανύπαντρες άνω των 30, έπαιρναν τον κουλό, τον κουτσό ή τον γέρο!

Ό,τι κι αν είσαι-χωρισμένη, χήρα, ανύπαντρη, τρελλή-μην ξεχνάς πως αν θέλεις να σε θέλουν, πρέπει πρώτα να θες εσύ εσένα! Για να σε θέλουν κι όταν γκρινιάζεις, κι όταν είσαι στις κακές και στις στραβές σου κι όχι μόνο όταν είσαι βολικιά γλυκούλα χωρίς ανάγκες και με το “Ναι” στο στόμα. Αν πουλήσεις ακριβά τον εαυτό σου, ακριβά θα σ’ αγοράσουν. Αλλιώς, το φθηνό κρέας το τρώνε και τα σκυλιά. Γαβ!

Υστερόγραφο: Δεν σέρνει το νινί, καράβι. Η αξιοπρέπεια σέρνει!