Το παιδί σου δεν είναι ο ώμος που θα κλάψεις

Στις μέρες μας παρατηρούμε αρκετές φορές γύρω μας ανθρώπους εκνευρισμένους, θυμωμένους, άλλοτε οργισμένους και σε μεγαλύτερη συχνότητα ανήσυχους,προβληματισμένους, σε μία κατάσταση υπερδιέγερσης χωρίς σαφή αιτία. Μία βόλτα να κάνουμε με το αυτοκίνητο ή πεζοί μπορούμε να διακρίνουμε αυτές τις συμπεριφορές τις οποίες πιθανώς να τις έχουμε συνηθίσει κιόλας..

Τι συμβαίνει όμως; Γιατί μία μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας είναι θυμωμένη και άλλοτε οργισμένη; Γιατί υπάρχει τόση πολύ ανησυχία και υπερδιέγερση και δε βλέπουμε γαλήνια και χαμογελαστά πρόσωπα;

Οι απαντήσεις σ’αυτό το ερώτημα θα μπορούσαν να ποικίλλουν λόγω οικονομικών, κοινωνικών και σύγχρονων πολιτικών αδιεξόδων.Η ουσία όμως είναι πως πιο πολύ θυμώνουμε και ανησυχούμε, φωνάζουμε και δημιουργούμε κάποιες φορές και πανικό παρά κλαίμε και μένουμε στη θλίψη μας την οποία αποφεύγουμε να βιώσουμε. Αυτό είναι ένα σημαντικό ψυχολογικό χαρακτηριστικό της εποχής και κοινωνίας μας το οποίο δυσκολεύει σημαντικά τη ζωή μας.Το κλάμα είναι το «δώρο του θεού στον άνθρωπο» και δεν φαίνεται να το εκτιμάμε δεόντως.Αντιθέτως βιαζόμαστε να φύγουμε από τη θλίψη μας, μιλάμε γρήγορα, αλλάζουμε θέμα,προσπαθούμε να ελέγξουμε τον περίγυρο μας, μην μας φύγει κανένα δάκρυ και εκτεθεί η εικόνα μας.Πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα αλλά και η φύση μας!

Έτσι συσσωρεύεται η στενοχώρια, μαζεύεται η θλίψη και κάποια στιγμή επιτίθεται στον οργανισμό. Τότε τα δάκρυα φεύγουν από μόνα τους ακόμα και με την αφορμή ενός συγκινητικού τέλους μιας δραματικής ταινίας στην τηλεόραση ή με το άκουσμα ενός τραγουδιού από το ραδιόφωνο.

Σ’αυτές τις περιπτώσεις ο μονογονέας πρέπει να αναζητήσει κάποια βοήθεια από ειδικό και να μην επιφορτίσει το/α παιδί/ά του με τη θλίψη του. Καλό είναι να την εκφράζει κάποιες φορές όταν συντρέχουν και ανάλογες συνθήκες (π.χ. απώλεια αγαπημένου προσώπου) αλλά το παιδί δεν πρέπει να αντικαταστήσει το χαμένο αγαπημένο πρόσωπο του μονογονέα, ή τον θεραπευτή που ενδεχομένως θα έπρεπε να τον βοηθήσει. Το βάρος ενός μονογονέα στην ανατροφή ενός παιδιού είναι ήδη μεγάλο και αν συνοδεύεται από συσσωρευμένη στεναχώρια πολλών ετών, δηλαδή και από βαθύτερη θλίψη, τότε ο μονογονέας οφείλει γα το καλό της οικογένειας του να ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό ώστε να ανακουφιστεί και ο/η ίδιος αλλά και τα παιδιά του από το βάρος της θλίψης του.

Αν δε γίνει αυτό και ο/η μονογονέας κλαίει συνεχώς μπροστά το παιδί, τότε το παιδί θα αισθάνεται πολύ έντονη την ενοχή για το δυσάρεστο συναίσθημα του γονέα του αλλά και θα κουβαλάει και το ίδιο ένα μεγάλο φορτίο θλίψης καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Συμπερασματικά λοιπόν, μπορεί ο/η μονογονέας να εκφράζει τη θλίψη του και να κλαίει μπροστά στο παιδί (το οποίο ούτως ή άλλως αντιλαμβάνεται αυτό το συναίσθημα) προσέχοντας αφενός να το απενοχοποιήσει(ότι δηλαδή δε φταίει αυτό για αυτό που συμβαίνει) αλλά και να μην το θεωρήσει ως ένα ώμο όπου θα μπορεί να εκφράζει τη θλίψη του/της ανά πάσα στιγμή. Το παιδί έχει ανάγκη την αγάπη και την ανιδιοτελή αποδοχή του γονέα και δε πρέπει να παίζει ένα θεραπευτικό και υποστηρικτικό ρόλο προκειμένου να αντιμετωπιστεί η θλίψη του/της γονέα του.

Αντί για το παιδί είναι προτιμότερο ο/η μονογονέας να ανακουφιστεί από τη θλίψη του/της αναζητώντας αποκούμπι σε κάποιο ενήλικο πρόσωπο, φίλη ή φίλο που εμπιστεύεται περισσότερο και που θα μπορούσε να εκφραστεί πιο ελεύθερα. Το ενήλικο άτομο έχει αναπτύξει καλύτερα από το παιδί τις άμυνες του για να ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες του μονογονέα αλλά και να μην επηρεαστεί σε σημαντικό βαθμό όπως το παιδί.

Σωτήρης Παπαλάμπρος
Παιδοψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής
Νεότητος 4Α, Ηράκλειο Αττικής
Τηλέφωνο:  6936886280
Email: spapal_hr@yahoo.gr

Ο κύριος Σωτήρης Παπαλάμπρος, συμμετέχει στο ειδικό πρόγραμμα “Πρώτη Επίσκεψη δωρεάν” που σου παρέχει τη πρώτη συνάντηση μαζί της, εντελώς δωρεάν. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να δείς εδώ ενώ μπορείς να υποβάλλεις το ερώτημά σου, μέσω της ειδικής φόρμας εδώ.