“Μα όλοι το κάνουν, γιατί όχι και εγώ;”: Η παγίδα που δεν πρέπει να πέσεις!

Tο παιδί σου: “Όλοι οι άλλοι θα πάνε. Γιατί δεν μπορώ να πάω και εγώ;”
Εσύ: “Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι. Δεν θα πας, τελεία και παύλα”.
Το παιδί σου: “Γιατί είσαι τόσο κακιά/ος; Δεν με αφήνεις ποτέ να κάνω τίποτα! Σε μισώ!”

Αναρωτιέσαι ποτέ αν οι κανόνες που έχεις θέσει είναι πολύ αυστηροί ή πολύ επιεικείς; Ξέρεις πότε να τους εφαρμόσεις και πότε να είσαι πιο ελαστικός/η; Είναι το παιδί σου έτοιμο για μεγαλύτερη ανεξαρτησία ή υπάρχουν εμφανή σημάδια ότι δεν είναι;

Είναι φυσιολογικό το παιδί σου να ζητά μεγαλύτερη ελευθερία. Τα παιδιά πρέπει να θέλουν περισσότερη ανεξαρτησία. Πρέπει να θέλουν να περνούν περισσότερο χρόνο με τους φίλους τους καθώς μεγαλώνουν και να μην απομονώνονται στο σπίτι. Δεν πρέπει όμως να επιτρέψεις το παιδί σου να σε εξαναγκάσει να του δώσεις αυτή την ελευθερία. Αν το παιδί σου σε πιέζει ώστε να σε κάνει να συμφωνήσεις σε κάτι, δεν χρειάζεται να του απαντήσεις άμεσα. Πες του ότι θα μιλήσεις με τον άλλο γονιό ή με τους γονείς του φίλου του πρώτα. Μη βιαστείς, επεξεργάσου το αίτημα του, εκτίμησε αν το παιδί σου είναι αρκετά ώριμο για να έχει μεγαλύτερη ελευθερία και τι προσδοκίες θα πρέπει να έχεις από ένα παιδί της ηλικίας του. Δεν είναι κακό να πεις όχι, κάποιες φορές μάλιστα πρέπει να πεις όχι, γιατί αυτό είναι που χρειάζεται το παιδί σου.

Ακολουθούν κάποιες συμβουλές που μπορείς να εφαρμόσεις σαν γονιός για να καταλάβεις αν το παιδί σου είναι έτοιμο (ή όχι) για περισσότερη ελευθερία και πως να του τη δώσεις ή να θέσεις πιο αυστηρά όρια.

-Να έχεις λογικές προσδοκίες. Πρέπει όμως πρώτα να μάθεις τι προσδοκίες είναι λογικό να έχεις από τα παιδιά της κάθε ηλικίας. Τα νεότερα παιδιά μπορεί να θέλουν να μένουν ξύπνια παραπάνω, να δουν μια συγκεκριμένη σειρά ή να παίξουν ένα παιχνίδι. Μπορεί ακόμα να αρχίσουν να ζητούν να μείνουν στο σπίτι ενός/μιας φίλου/ης.

Τα μεγαλύτερα παιδιά από την άλλη θέλουν να πάνε σε πάρτι και σε συναυλίες.

Κάνε την έρευνά σου. Μίλησε με άλλους γονείς. Είναι σημαντικό να μην είσαι απομονωμένος/ η. Μάθε τι μπορεί να ζητά ένα παιδί στην κάθε ηλικία, διαφορετικά μπορεί να σε πιάσει “αδιάβαστο/η” το ίδιο σου το παιδί. Μπορεί να σου πει ότι, “Η μητέρα του Γιάννη τον αφήνει να το κάνει,” ώστε να σε πιέσει να του επιτρέψεις να κάνει αυτό που σου ζητά.

Δείτε σχετικά: “Θέλω να πάρω για ποτό” ή “Θέλω μηχανάκι”: Πώς χειριζόμαστε τις επικίνδυνες απαιτήσεις του εφήβου;

Δεν πρέπει να κάνεις ότι κάνουν οι άλλοι γονείς αλλά είναι καλό να ξέρεις τι κανόνες έχουν θέσει. Κρίνε τα πράγματα μόνος/η σου για το τι μπορεί να επιτραπεί στο παιδί σου με βάση τις δικές σου αξίες και τον χαρακτήρα του. Πως θα καταλάβεις ότι το παιδί σου είναι έτοιμο για να αποκτήσει παραπάνω ανεξαρτησία; Όταν οι γονείς με ρωτούν κάτι τέτοιο, συνήθως απαντώ, “Εσύ γνωρίζεις καλύτερα από τον οποιοδήποτε τις ανάγκες του παιδιού σου. Ακολούθησε το ένστικτο σου”.

-Να είσαι ξεκάθαρος/η ως προς τις προσδοκίες σου. Εξήγησε στο παιδί σου τους κανόνες. Αν κάποιος κανόνας είναι ιδιαίτερα σημαντικός να του τον επαναλαμβάνεις συχνά. Πχ: “Να μην πίνεις,” ή “Να μην υπερβαίνεις τα όρια ταχύτητας”.

-Να γνωρίζεις τα γεγονότα. Αν το παιδί σου σε ρωτήσει αν μπορεί να πάει σε ένα πάρτι, μάθε πρώτα τα γεγονότα και λύσε οποιεσδήποτε απορίες σου. Ρώτα τα εξής: “Ποιοι θα πάνε, πως θα πας εκεί, που γίνεται το πάρτι και ποιος θα είναι εκεί;” Αν δεν μπορεί να σου απαντήσει, τότε μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην πάει. Αν μπορεί και πιστεύεις ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτά που σου είπε, τότε μπορείς να του πεις, “Ναι, να πας, αλλά θα γυρίσεις μέχρι την τάδε ώρα “. (Μην σε ανησυχήσει αν το παιδί σου γκρινιάξει λίγο. Τα παιδιά νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν οι γονείς τους θέτουν κάποια όρια.) Αν το παιδί σου πάει στο πάρτι, ακολουθήσει τους κανόνες και επιστέψει μια χαρά στο σπίτι είναι πιο πιθανό την επόμενη φορά που θα σου ζητήσει την άδεια για μια τέτοια έξοδο να σου είναι πιο εύκολο να του απαντήσεις θετικά.

-Κάνε ένα βήμα τη φορά. Σε ότι αφορά το να δώσεις μεγαλύτερη ανεξαρτησία στο παιδί σου, ξεκίνα αργά αλλά σταθερά. Κάθε φορά που αντεπεξέρχεται στις προσδοκίες σου, μπορείς να του αναθέτεις όλο και περισσότερες ευθύνες και αρχίσεις να του δίνεις περισσότερη ελευθερία. Για παράδειγμα, αν το παιδί σου θέλει να γυρνά στις 12 το βράδυ αντί στις 11, μπορείς να του πεις, “Ας ξεκινήσουμε με τις 11:30. Αν για δυο βδομάδες καταφέρεις να μην υπερβείς αυτό το όριο, θα το κάνουμε 12”. Με αυτό τον τρόπο το παιδί σου θα σου δείξει ότι σέβεται και υπακούει τους κανόνες. Αν απλά αρνηθείς, επειδή φοβάσαι ότι κάτι μπορεί να συμβεί, μπορεί το παιδί σου να μην μάθει ποτέ να διαχειρίζεται την ανεξαρτησία του επειδή δεν είχε ευκαιρίες για να μάθει.

Αν το παιδί σου αντιδρά και δεν ακολουθεί τους κανόνες, τότε μάλλον δεν είναι έτοιμο να αποκτήσει μεγαλύτερη ανεξαρτησία.

Παράδειγμα: Το έφηβο παιδί σου θέλει να πάει σε μια συναυλία με τους φίλους του. Επειδή είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό, σαν γονιός έχεις ένα άγχος αλλά δεν απορρίπτεις εντελώς την ιδέα. Καλό είναι να του πεις, “Αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα. Πως θα καταλάβω ότι είσαι έτοιμος, ότι μπορείς να χειριστείς την κατάσταση αν σε αφήσω να πας;”. Το παιδί σου μπορεί να σου απαντήσει, “Θα πάω στη συναυλία και θα γυρίσω κατευθείαν σπίτι”. Στο οποίο εσύ μπορείς να απαντήσεις, “Θα μου στείλεις ένα μήνυμα όταν τελειώσει και θα μου πεις ότι ξεκινάς”.

Η επόμενη ερώτηση που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου, είναι “Πώς θα ξέρω ότι αυτή η μέθοδος αποδίδει;”. Η απάντηση είναι: “Αν δεν επικοινωνήσει μαζί σου καθόλου. Αν μάθεις ότι ήπιε ή αν γυρίσει αργά στο σπίτι”.

Το παιδί σου μπορεί να κάνει λάθη. Πρέπει να ξέρεις πως να τα διαχειριστείς. Για παράδειγμα, μπορεί να πάει στο πάρτι, να μην πιει, να συμπεριφερθεί σωστά, αλλά να αργήσει να γυρίσει κατά μισή ώρα. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να του πεις αυτά που ανέφερα πιο πάνω και να το ρωτήσεις τι συνέβαινε όταν έκανε αυτές τις επιλογές. Ρώτησε το “Τι μπορείς να κάνεις διαφορετικά την επόμενη φορά ώστε να μην μπεις σε μπελάδες επειδή άργησες;” Πες του ότι δεν θα αποκτήσει μεγαλύτερη ελευθερία αν δεν αποδείξει ότι είναι υπεύθυνο άτομο.

Πίστεψε με, είμαι και εγώ μητέρα και ξέρω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι εύκολο. Ανησυχούμε, ξενυχτάμε και αγωνιούμε αν πήραμε τις σωστές αποφάσεις ως γονείς. Πίσω από την απροθυμία μας να δώσουμε στα παιδιά την ελευθερία που θέλουν είναι ο φόβος μας ότι δεν θα μπορέσουμε να τα προστατέψουμε – ότι θα κάνουν κάτι επικίνδυνο.

Αν συνειδητοποιείς ότι το πως αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις απέχει πολύ από το πως τις αντιμετωπίζει το σύνολο των άλλων γονέων καλό είναι να βρεις για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό. Έχει να κάνει με το παιδί σου και τους κινδύνους που υπάρχουν ή έχει να κάνει με τους δικούς σου φόβους;

Πρέπει να παρέχεις ευκαιρίες στο παιδί σου καθώς μεγαλώνει, να ωριμάσει και να ανεξαρτητοποιηθεί. Στο κάτω-κάτω, πως θα μάθει το παιδί σου να είναι ανεξάρτητο αν δεν του δώσεις ποτέ την ευκαιρία να δοκιμάσει καινούργια πράγματα; Όλο αυτό είναι δύσκολο αλλά είναι ευθύνη μας σαν γονείς να μάθουμε στα παιδιά μας να είναι αυτόνομοι άνθρωποι.

Πηγή: http://www.empoweringparents.com/