Σταματήστε να ρωτάτε τον 4χρονο γιο μου αν έχει φιλενάδα!

Ο πατέρας μου δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που έχει ρωτήσει τον γιο μου αν έχει φιλενάδα. Του την έχουν κάνει πολλές φορές αυτή την ερώτηση, τόσο άτομα της οικογένειας μου όσο και ξένοι. Πάντα αυτή η ερώτηση συνοδεύεται από χαμόγελα και χιούμορ. Η έκφραση τους μου λέει ότι γνωρίζουν την απάντηση.

Ο γιος μου συνήθως τους κοιτά ανέκφραστα – όχι με την επιθετική ματιά που είχα εγώ όταν ήμουν 20 ετών, την οποία χρησιμοποιούσα για να αποθαρρύνω την οικογένεια και τους φίλους μου από το να μου κάνουν ερωτήσεις σχετικά με την ερωτική μου ζωή. Η δική του ματιά απλά εκφράζει ότι δεν καταλαβαίνει την ερώτηση.

Δεν την καταλαβαίνει επειδή είναι 4 ετών. Πριν από πέντε μήνες ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό. Πριν από τρεις εβδομάδες έμαθε να κάνει αφαίρεση μετρώντας στα δάχτυλα του. Χτες η πάνα του ήταν για πέμπτη συνεχόμενη νύχτα στεγνή.

Μην μπορώντας να αντισταθώ, συνήθως απαντώ ότι ναι, έχει πολλές φιλενάδες και πολλούς φίλους.

Η απάντηση μου είναι ήρεμη και ευγενική, χαμογελώ κιόλας, δεν αφήνω να φανεί πως με κάνει πραγματικά να αισθάνομαι αυτή η ερώτηση. Είναι αστεία.

Κατανοώ ότι είναι απλά μια απόπειρα των ενηλίκων να ξεκινήσουν μια συζήτηση με τον γιο μου. Καταλαβαίνω ότι δεν έχουν κακές προθέσεις. Όμως, κάθε φορά που ακούω αυτή την ερώτηση συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που κρύβονται πίσω της.

Προσδοκίες σε ότι αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό: Είσαι αγόρι, οπότε σίγουρα θα σου αρέσουν τα κορίτσια.

Την άνιση πεποίθηση περί του φύλου: Τα κορίτσια δεν είναι σαν τα αγόρια οπότε πρέπει να τους συμπεριφέρεσαι διαφορετικά.

Επίσης μες από αυτή την ερώτηση φαίνεται και μια άλλη νοοτροπία ή αν θέλετε αντίληψη που προστάζει ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ αγοριών και κοριτσιών καθώς τα κορίτσια είναι αντικείμενα του πόθου.

Μέσα σε αυτή την αθώα ερώτηση μπορώ να δω την προσπάθεια της μια γενιάς να επιβάλει την άποψη της σχετικά με το πως πρέπει να είναι τα πράγματα.

Αυτό δεν περιορίζεται στους συγγενείς και τους ξένους που συναντάς στον δρόμο. Είναι μια μάχη με πολλά μέτωπα. Δυστυχώς η παγκόσμια βιομηχανία ψυχαγωγίας συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια να μάθει στα νεαρά αγόρια και κορίτσια πως πρέπει να αλληλεπιδρούν.  Για παράδειγμα, η ταινία για παιδιά “Peanuts Movie,” που απευθύνεται σε παιδιά νεαρής ηλικίας και αφορά παιδιά νεαρής ηλικίας, έχει περισσότερες ρομαντικές πτυχές από ένα επεισόδιο του “The Love Boat.”

Ο Charlie Brown κοκκινίζει και δυσκολεύεται να μιλήσει όταν βρίσκεται κοντά στο κοριτσάκι που του αρέσει, μια γλυκούλα κοκκινομάλλα, ενώ η Peppermint Patty είναι ερωτευμένη μαζί του αλλά δεν του το έχει πει. Η αδελφή του, η Sally, επιδιώκει ανοιχτά να κερδίσει την αγάπη του Linus και η Lucy του Schroeder. Ακόμα και ο Snoopy — ο σκύλος! — φλερτάρει μια σκυλίτσα, την Fifi.

Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί συνεχώς αναπαράγουμε ενήλικα πρότυπα με αυτό τον τρόπο; Τα αναζητούμε ενστικτωδώς ή προσπαθούμε συνειδητά να τα αναμεταδώσουμε; 

Σε αυτή την ηλικία ο γιος μου δεν συμπεριφέρεται διαφορετικά στα κορίτσια από ότι στα αγόρια. Διασκεδάζει το ίδιο όταν παίζει μαζί με τα άλλα παιδάκια, ανεξάρτητα από το φύλο τους. Απλά είναι ο εαυτός του όταν είναι με τους φίλους του.

Αργότερα ίσως αλλάξει η στάση του, όταν π.χ. φτάσει στην εφηβεία. Μπορεί αυτή η αλλαγή να γίνει πιο σύντομα από ότι πιστεύω. Ίσως όταν ξεκινήσει το Δημοτικό. Ίσως πιο νωρίς, στο νηπιαγωγείο.

Αλλά τώρα είναι 4 ετών. Μαθαίνει να κάνει μαθηματικές πράξεις με τα δάχτυλα του και είναι λίγο νωρίς να μπει στον αχανή κόσμο των σχέσεων. Αυτό που χρειάζεται είναι να πάει στο πάρκο να παίξει και να καταφέρει να μείνει στεγνή η πάνα του για έκτη συνεχόμενη νύχτα.

Και όταν θα είναι έτοιμος να κάνει μια σχέση θα σε ενημερώσω. Αλλά να έχεις υπόψιν ότι αν τον ρωτήσεις απευθείας, μπορεί και πάλι να σε κοιτάξει ανέκφραστα.

Πηγή: http://parenting.blogs.nytimes.com/