Ο κόσμος του 8χρονου Αλέξη διαλύθηκε όταν οι γονείς του χώρισαν. Ώσπου έμεινε με δύο οικογένειες…

Στα 8 του χρόνια, η οικογένεια του Αλέξη, διαλύθηκε. Στα 9, άφησε το σπίτι, τους φίλους του, και μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα δίπλα σε πολυσύχναστο δρόμο. Τα σκυλιά γάβγιζαν, τα παιδιά φώναζαν, και δεν είχε την άδεια να τρέχει μέσα στο σπίτι, γιατί υπήρχε πιθανότητα να ενοχλήσει τους γείτονες.

Αλλά δεν τον ανησυχούν τόσο όλα αυτά, γιατί είναι φοβισμένος και πληγωμένος. Το πρώτο Σαββατοκύριακο που περνάει με τον πατέρα του, είναι γεμάτο αγωνία. Νιώθει προδομένος και νευριασμένος. Όταν λέει αντίο η φωνή του σπάει, και η μητέρα του αργότερα του λέει πως « Αν θέλεις να πάς να μείνεις με τον μπαμπά σου για λίγο, το καταλαβαίνω. Θα τα καταφέρουμε».

Δεν της μιλάει για μια ολόκληρη εβδομάδα, μέχρι εκείνη να ρωτήσει , «Τι τρέχει»;

«Θες να με ξεφορτωθείς», της είπε. Και η φωνή του έσπασε ξανά.

Τον τράβηξε κοντά της τόσο κοντά, που τα πλευρά του ξεκίνησαν να πονούν. Θέλει να της κάνει παράπονα, να φύγει μακρυά, αλλά κάτι μέσα του, του θύμισε μια προηγούμενη κατάσταση , οπότε κουλουριάστηκε εκεί μαζί της, και έμεινε όσο περισσότερο μπορούσε.

Θέλει να μάθει ποιανού λάθος είναι το διαζύγιο. Ρωτάει τη μητέρα του γιατί είναι πιο εύκολο, καθώς του λέει πάντα την αλήθεια. Αλλά η απάντηση της – «Ήταν κοινή απόφαση» – φαίνεται τόσο πεζή, και εκείνη το γνωρίζει. «Αν θες να κατηγορήσεις κάποιον, κατηγόρησε εμένα»του λέει.

Κάνει πίσω, βάζει όρια και απομακρύνεται. Επίσης γκρινιάζει, κλαψουρίζει και λέει ασυναρτησίες, γιατί γνωρίζει πως αν το παρατραβήξει αρκετά, θα φύγει και εκείνη, όπως ακριβώς έκανε ο πατέρας του, οπότε κάνει ό,τι πιο χαζό μπορεί ξανά και ξανά, μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, και ξανά πάλι από την αρχή.

Όταν τα πράγματα είναι στη χειρότερη τους φάση, του προτείνει να πάει από ιδιωτικό σε δημόσιο σχολείο. Της ξαναλέει « Θες να με ξεφορτωθείς», και σκέφτεται πως αυτό είναι, έτσι θα την χάσω.

Αλλά τότε συμβαίνει κάτι παράξενο…δεν γίνεται απολύτως τίποτα.

Το καλοκαίρι έρχεται, και δοκιμάζει τις αντοχές του κάνοντας βουτιές στην πισίνα. Κολυμπάει με τα άλλα παιδιά, παίζει μαζί τους, και τολμά να φωνάξει, « Μαμά, κοίταξε με!»

Έρχεται το Φθινόπωρο, είναι και οι δύο εξαντλημένοι, κουκουλωμένοι κάτω από τα σκεπάσματα, ψάχνουν να βρούν πως θα σώσουν γάτες και τον πλανήτη. Σχεδιάζουν ζωγραφιές και διαβάζουν Χάρι Πόττερ. Πάνε στη βιβλιοθήκη, βλέπουν ταινίες και χορεύουν στην κουζίνα, χωρίς να τους νοιάζει τίποτα.

Όταν καταρρέει, τον κρατάει σαν βράχος. Όταν του περνάει, της ζητάει συγνώμη , με ειλικρίνεια. Υπόσχεται να βάλει τα δυνατά του, αν θα του υποσχεθεί και εκείνη πως θα διαβάζει μαζί του. Αφού ορκίζονται, την ακούει να σηκώνεται στις πέντε το πρωί, δουλεύει κάθε μέρα μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, μετά ανοίγει την πόρτα του, πάει να τον ξυπνήσει και του λέει με αγάπη, «Ώρα να σηκωθείς, καλημέρα!».

Υπάρχουν απλά πράγματα, αλλά και δύσκολα. Τον προετοιμάζει να γνωρίσει την σχέση του πατέρα του, και του μιλάει για την ντροπή που μπορεί να νιώσει αν τους δεί να φιλιούνται.

Βάζει τη μητέρα του να του ορκιστεί πως ποτέ δεν θα κάνει σχέση με δικηγόρο, καθώς ο ίδιος θεωρεί, ότι οι δικηγόροι είναι οι διαμεσολαβητές του κακού!

Στο τέλος αυτής της πρώτης χρονιάς, της παραδέχεται (και στον εαυτό του) ότι παρόλο που η σχέση τους δοκιμάστηκε, κράτησε, και εκείνη του θυμίζει πόσο πολύ τον αγαπά ο πατέρας του, και του λέει ιστορίες για το παρελθόν που τον κάνουν να γελά.

Στη διάρκεια του χρόνου (μήνες, χρόνια) η καρδιά του ξεκινά να μαλακώνει, και αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ο πατέρας του δεν τον άφησε ποτέ – ότι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, οτιδήποτε και να συμβεί, είμαστε όλοι άνθρωποι. Ξεκινά να συγχωρεί και να χαμογελάει ξανά, αναζητά την αγάπη του πατέρα του και την ανταποδίδει. Οι τελευταίοι φόβοι του απορρίπτονται, αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ τελείως όσα συνέβησαν.

Στο τέλος έχει μείνει με δύο οικογένειες: Απόμακρες και ατελείς, ναι και οι δύο. Αλλά είναι δικές του. Και μόνο δικές του!

Πηγή : http://divorcedmoms.com/