Μου λείπει ο μπαμπάς. Μισώ το διαζύγιο!

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που χωρίσαμε με τον άντρα μου. Κι ενώ τηρούμε το πρόγραμμα επικοινωνίας με το παιδί και δεν έχουμε και καμία περιουσία να χωρίσουμε, υπάρχει ένα πρόσωπο που δεν πιστεύει ότι αυτό το διαζύγιο είναι «για καλό»: Η κόρη μας!

Μετά τη μέρα που βγήκε το διαζύγιο, πέρασα τη μέρα μαζί της. Ήταν δύσκολη. Ήταν παραπονιάρα.  Σκόπιμα πατούσε τα κουμπιά μου. Έχασα την υπομονή μου. Φώναξα. Μπορεί να  έκλαψα όταν κοιμήθηκε. Τη νύχτα, μετά από άλλον έναν τσακωμό, μ’ εκείνη να μην ακούει και εμένα να εύχομαι να έκανα μπάνιο στη πισίνα και να πίνω ποτάκια με τον μπάρμαν, καθίσαμε αγκαλιά πριν πάρουμε τηλέφωνο τον πατέρα της.

Και τότε, είδε τη πράσινη μπάλα της.

“Η πράσινη μπάλα μου!”, τσίριξε.
Η πράσινη μπάλα της είναι μια μαλακή μπάλα με ένα χαμογελαστό προσωπάκι.

Άρπαξε την μπάλα λέγοντας, “Όταν θυμώνω, μπορώ να πιέζω την μπάλα μου”.

Η κόρη μου, παιδί προσχολικής ηλικίας, μου είπε αυτό που ο ψυχολόγος της, της είχε πει. Όταν ο μπαμπάς της έφυγε από το σπίτι και όλα ήταν πρόσφατα, η κόρη μου άρχισε να έχει ξεσπάσματα. Για αρκετό καιρό, πέρασε από χιλιάδες συναισθήματα και δύσκολες περιόδους, όπως ακριβώς εγώ και ο πρώην άντρας μου. Ο ψυχολόγος της πρότεινε τρόπους για ν’ αντιμετωπίσει τα συναισθήματα της όταν θύμωνε ή ήταν λυπημένη. Η συμπίεση της μπάλας ήταν ένας από αυτούς.

“Γιατί είσαι θυμωμένη;” τη ρώτησα.
“Επειδή ο μπαμπάς δεν είναι πια εδώ!”

Ο μπαμπάς δεν είναι πια εδώ. Ο πρώην σύζυγός μου και εγώ μπορεί να προχωράμε με τη ζωή μας, αλλά όπου και να κοιτάξει η κόρη μου μέσα στο σπίτι, βλέπει το “φάντασμα” του πατέρα της. Ο πατέρας της μπορεί να την έχει τρεις νύχτες την εβδομάδα σ’ ένα νέο σπίτι, αλλά η κόρη μου ακόμα αρπάζει τη μικρή κόκκινη πετσέτα μπάνιου που του άρεσε να χρησιμοποιεί και μου λέει, “Αυτή είναι η πετσέτα του μπαμπά. Αυτή ήταν η πετσέτα του μπαμπά όταν έμενε εδώ!”

Δείτε σχετικά: Όχι το διαζύγιό μου δεν κατέστρεψε τα παιδιά μου!

Είμαι φαινομενικά θετική για το διαζύγιο και την -από κοινού-ανατροφή της μικρής μας από την αρχή, ακόμη και όταν δεν θέλω. Ακόμα κι αν μερικές ημέρες, νιώθω τις αντοχές μου να είναι στο όριό τους. Μερικοί άνθρωποι λένε ότι είναι τρελό να υποκρίνεσαι έτσι. Άγνωστοι μου λένε ότι αν ο σύζυγός μου ξαναπαντρευτεί μια μέρα, δεν θα είμαι τόσο θετική. Λες και εκείνη την ημέρα θα ξυπνήσω και θα΄μαι μια άλλη. Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε ότι πικραθώ, θα κάνω το καλύτερό μου για να μην το αφήσω να έχει σημασία. Το πώς αισθάνομαι είναι λιγότερο σημαντικό από αυτό που χρειάζεται αυτό το κοριτσάκι που διπλώνει την πετσέτα του πατέρα της.

Σκέφτομαι την κόρη μου, που ζήτησε από τον πατέρα της, τις προάλλες, όταν την είχε πάρει από το σπίτι μου για να περάσουν μαζί το Σαββατοκύριακο, ν’ ανέβει επάνω και να ξαπλώσει στο πάτωμα του δωματίου της, ακριβώς όπως έκανε και πριν από ένα χρόνο, όταν ζούσε ακόμα εδώ .

Σκέφτομαι το μοναχοπαίδι μου, που πήγε να παίξει με παιδιά της ηλικίας της και ανακοίνωσε σε μια φίλη μου, “Μου λείπει ο μπαμπάς! Μισώ το διαζύγιο.”.

Δεν έχει σημασία πόσο δύσκολο είναι αυτό για μένα ή πόσο πληγωμένη νιώθω. Δεν μπορώ να μείνω για πάντα θυμωμένη γιατί αυτό δεν είναι για εμένα. Είναι για εκείνη.

Είχα τον χρόνο μου να κλάψω. Να ουρλιάξω και να ξεσπάσω. Και ναι, θέλω να ξεσπάσω χωρίς να με δει κάποιος. Δεν ήταν εκείνη που μας ζήτησε να χωρίσουμε. Δεν ζήτησε από δυο ανθρώπους που δεν τα έβρισκαν ή δεν ταίριαζαν, να παντρευτούν και να την γεννήσουν. Κι αυτό είναι που με πονάει πιο πολύ!

Η κόρη μου με παρακολουθεί να κάνω δουλειές και να σκέφτομαι. Μια μέρα, εάν χειριστώ σωστά τα πράγματα, αυτή η κόκκινη πετσέτα στο ντους δεν θα την στοιχειώνει πια!

Πηγή: http://parenting.blogs.nytimes.com/