Σταματήστε να κράζετε τους γονείς για τα πάντα. Kανείς μας δεν έβγαλε σχολή για να βγάζετε χολή!

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, διάβαζα αρκετά συχνά ένα συγκεκριμένο site (δεν έχει σημασία να αναφέρω ποιο, δεν είναι αυτός ο λόγος του άρθρου) όπου 9 στα 10 κείμενα, κράζουν τους γονείς για τα πάντα. Από το τί λένε στα παιδιά τους και τί τα ταίζουν μέχρι ποιο σχολείο θα πάνε και αν θα πρέπει να μαλώνουν ή όχι τα άλλα παιδιά και τί ώρα. Οι τίτλοι τους μεγαλόσχημοι και επικριτικοί για να τραβήξουν τη προσοχή, κατακεραυνώνουν όποιον γονιό βρεθεί μπροστά τους χωρίς καμία ενσυναίσθηση -ανάλογη με αυτή που προτείνουν σε κάποια άλλα άρθρα τους ως progressive μέσο που είναι-με ,δυστυχώς, πολλούς υποστηρικτές του είδους.

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram Βρες με στο SinglemomTv

Φυσικά τη συγκεκριμένη τάση, δεν τη συναντάμε μόνο στα site αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Από τη θεία Νίτσα που σε ακούει να λες ότι δίνεις γάλα στο παιδί μέχρι την όποια ή τον όποιο τυχάρπαστο -εντός και εκτός ίντερνετ-που θεωρεί ότι θα έπρεπε ως γονιός να είχες μυρίσει τα νύχια σου ή να είχες καταλάβει ή να γνώριζες το Χ,Ψ,Ω θέμα γιατί είσαι κάτι μεταξύ Μάντη Κάλχα και Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα.

Ειδικά όταν ένα παιδί τραυματίζεται ή κακοποιείται ή χάνεται ή τρώει/πίνει κάτι “ακατάλληλο”, εκεί να σ’ έχω. “Καλά ηλίθιοι είναι οι γονείς; Δεν ήξεραν ότι αυτό το τρόφιμο κάνει το ένα το άλλο το παράλλο;” ή “Μα πού ήταν οι γονείς όταν το παιδί τους, σκαρφάλωνε / έφευγε / ανέβαινε στη καρέκλα;” φωνάζουν όλοι. Αλήθεια σ’ εσένα δεν έχει συμβεί ΠΟΤΕ να γυρίσεις το κεφάλι σου και σε κλάσματα δευτερολέπτου να πέσει το παιδί από την καρέκλα ή να χαθεί από το οπτικό σου πεδίο ή να βάλει στο στόμα οτιδήποτε; Σε ποιον πλανήτη ζείτε να έρθουμε και εμείς;

Parent shaming λέγεται όλο αυτό και δεν διαφέρει καθόλου από το bullying που υποτίθεται ότι είστε και κατά. Κυρίως όμως δεν βοηθάει κανέναν μας να μεγαλώσει χαρούμενα παιδιά. Πώς να είναι χαρούμενο ένα παιδί όταν ο γονιός του, φταίει εκ των προτέρων για τα πάντα; Και με τί θάρρος θα έρθει ένας γονιός να σου μιλήσει ή να ζητήσει τη γνώμη σου αν χρειαστεί, όταν ξέρει ότι θα κριθεί από τη πρώτη πρόταση;

Πού ξέρουμε -εγώ, εσύ, ο απέναντι- υπό ποιές συνθήκες μεγαλώνει ο καθένας το παιδί του, με τί δυσκολίες και τί υπόβαθρο και με τί δικαιοδοσία, του πετάμε στη μάπα την αποψάρα μας για το πώς “πρέπει” να είναι τα πράγματα; Από πότε γεννηθήκαμε με ενσωματωμένο wikipedia; Ή μήπως βγάλαμε κάποια σχολή γονέων και δεν το θυμάμαι; Ψάχνοντας πάμε όλοι. Ή μήπως γυρεύοντας;

Φυσικά υπάρχουν και αδιάφοροι γονείς. Όμως ο αδιάφορος ούτε ψάχνει ούτε ρωτάει. Ρόλος μας δεν είναι να κουνάμε το δάχτυλο στον γονιό και η άποψη “το κάνω για να τον ταρακουνήσω” ή “εγώ δεν χαϊδεύω αυτιά” είναι μια τεράστια δικαιολογία πίσω απ’ την οποία (νομίζουμε ότι) κρύβουμε την έλλειψη παιδείας, την αγένεια και την αδυναμία μας, να σταθούμε ώριμα σε μια συζήτηση. Κανείς δεν ζήτησε να του χαϊδέψεις τα αυτιά, αυτό όμως δεν σου δίνει και το δικαίωμα να του τα τραβάς.

Οι γονείς δεν χρειαζόμαστε site-άτομα-σεμινάρια-ειδικούς που μας κράζουν και δάχτυλα που κουνιούνται μπροστά στη μούρη μας. Αγάπη και στήριξη χρειαζόμαστε. Αν δεν μπορείτε να μας τη δώσετε τουλάχιστον κλείστε το….

*Πριν από περίπου ένα χρόνο, υπήρχε στο δίκτυο συνεργατών μας μία ψυχολόγος η οποία- χωρίς εννοείται τη δική μας παρότρυνση ή συναίνεση-πήγαινε στα post που ανεβάζαμε στο facebook και μιλούσε άσχημα ή έκρινε με χαρακτηρισμούς τους γονείς-αναγνώστες μας, που σχολίαζαν. Εννοείται ότι διακόψαμε άμεσα τη συνεργασία μας, μαζί της καθώς δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας μαυρίζει τον πιο απαιτητικό αλλά και τον πιο όμορφο ρόλο τη ζωής μας: Τον γονεϊκό. Το ίδιο να κάνετε κι εσείς 😉