Πώς να μιλήσεις στο παιδί για το διαζύγιο…και τρίχες κατσαρές…

Ξέρω δεν περιμένατε έναν τέτοιο τίτλο από εμένα. Και όλοι όσοι έχετε την κακιά συνήθεια να μένετε στον τίτλο, ξέρω ότι είστε έτοιμοι να με λιθοβολήσετε. Αλλά θα εξηγήσω αμέσως τί εννοώ…

αν έχετε φτάσει στη δεύτερη γραμμή του άρθρου…

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Βλέπω συχνά σε διάφορα site και περιοδικά, άρθρα για το πώς να μιλήσεις στο παιδί σου για το διαζύγιο. Τα περισσότερα ίδια και προκάτ με ετοιματζίδικες λύσεις: Να του μιλήσετε και οι δύο, να του εξηγήσετε ότι το αγαπάτε, να του πείτε ότι δεν φταίει αυτό.

Βρε δεν πα να του πείτε και τα δώδεκα Ευαγγέλια; Το παιδί θα τσεκάρει. Βλέμματα, χέρια, μορφασμούς. Και το “γλέντι” θ’ αρχίσει όταν η πόρτα κλείσει κι ένας απ’ τους δυο γονείς αποχωρήσει.

Θα μου πεις “υποτιμάς την βαρύτητα που έχει μια τέτοια κουβέντα;”. Όχι. Θεωρώ μόνο ότι η βαρύτητα που της έχουμε δώσει στη πραγματικότητα, είναι πολύ μικρότερη από αυτά που έπονται. Είναι πολύ μικρότερη από τα τσιτάτα που κοπιάρουμε χωρίς καμία ουσία. Γιατί η ουσία δεν είναι εκεί, δεν είναι πώς θα εξηγήσουμε στο παιδί τον χωρισμό αλλά τι θα του δείξουμε γι αυτόν.

Όταν ο μπαμπάς παύει να βλέπει το παιδί.

Όταν η μαμά βρίζει στα τηλέφωνα θεούς και δαίμονες για την διατροφή που δεν της δίνει.

Όταν καταριέται τον πατέρα, τη νέα σύντροφο και όλο του το σόι.

Όταν ο μπαμπάς προσπαθεί να κάνει πλύση εγκεφάλου στο παιδί ότι η μαμά είναι κακιά που “έβαλε τον γκόμενο στο σπίτι”.

Όλη αυτή η περιβόητη κουβέντα που έκανες με το παιδί στα πρώτα δέκα λεπτά του χωρισμού, πάει περίπατο. Γιατί ουσιαστικά του είπες κάτι που στην πορεία δεν εφάρμοσες.

Του είπες ότι θα είστε και οι δύο κοντά του, αλλά ο ένας έφυγε ή δεν τον νοιάζει.

Του είπες δεν φταίει εκείνο για τον χωρισμό, αλλά για εκείνο τσακώνεσαι στα τηλέφωνα επειδή χωρίς διατροφή, δυσκολεύεσαι να το ζήσεις.

Του είπες ότι θα το αγαπάτε και οι δύο αλλά είστε πολύ απασχολημένοι με το μίσος σας ο ένας για τον άλλον, που το βάζετε σε δεύτερη μοίρα.

Καταλαβαίνεις λοιπόν πως αυτό το περιβόητο ζήτημα του “πώς να μιλήσω στο παιδί μου για το διαζύγιο” δεν έχει κανένα νόημα όταν στην πορεία γίνονται άλλα ή όταν μυρίζεσαι ότι θα γίνουν άλλα ή όταν το παιδί, σας έχει δει να πετάτε πιάτα ο ένας στον άλλον, οπότε παίζει το ίδιο να σας ζήτησε να το διαλύσετε, ειδικά αν είναι σε κάπως μεγαλύτερη ηλικία.

Όχι δεν σας λέω να μην συζητάτε με τα παιδιά σας.

Σας λέω να μην τους δίνετε υποσχέσεις που στην πορεία μπορεί να μην τηρήσετε.

Χωρίζουμε γιατί δεν τα πηγαίνουμε καλά και δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

Νομίζω δύο γραμμές αρκούν. Τα υπόλοιπα αντί να τα λες, καλό είναι να τα δείχνεις. Κι ακόμα περισσότερο, να τα κάνεις 😉