Όταν είσαι μόνη με ένα παιδί, καθένας νομίζει πως μπορεί να σε π#δ#ξει

Έλα μωρέ τώρα, μόνη της είναι, τί θα κάνει; Τολμάει να “κουνηθεί”; Δεν έχει άντρα να τον φοβόμαστε, έχει και μικρό παιδί άρα γιούργια. Πάνω της!

Βρες με στο facebook

Βρες με στο Instagram

Κάτι τέτοιες συμπεριφορές τις βρίσκεις παντού. Στον χώρο εργασίας (γιατί θεωρητικά έχεις τη δουλειά μεγαλύτερη ανάγκη από άλλους γονείς άρα είναι πιο πιθανό να σε “πηδήξουν”), στη πολυκατοικία (γιατί δεν μένει άντρας στο σπίτι σου να κάνει το μαντρόσκυλο στα μάτια τους, άρα θα χύνουν τα μπουγαδόνερα στα ρούχα σου όποτε γουστάρουν και θα σε κράζουν και για ό,τι συμβαίνει στο οίκημα), σε κάποιες συνεργασίες σου που επειδή είσαι μόνη σου θεωρούν πως θα σε εκβιάζουν και θα σε κοροιδεύουν κι εσύ θα το δέχεσαι και δεν θα μιλάς, από φόβο μην πάθει κάτι η δουλειά σου άρα και το παιδί σου.

Στο σχολείο του παιδιού σου, όπου -επειδή είσαι χωρισμένη άρα απειλή για τους άντρες της αυλής-πηγαίνει η κάθε κοκότα μάνα στη κλίκα της και λέει ό,τι βλακεία της κατέβει στο κεφάλι για κάτι που (δεν) είπες/έκανες στη περιπτερού του μπατζανάκη του μανάβη της. Και όλες μαζί σαν κακόφωνη χορωδία Τρικάλων, ψέλνουν στα παιδάκια τους, να μην μιλάνε στο δικό σου κι όταν πηγαίνεις στο σχολείο πικραίνεσαι που δεν σου μιλάει κανείς και δεν ξέρεις και τον λόγο…ή μάλλον ξέρεις…

Είσαι πιο εμφανίσιμη από όσες ατημέλητες, αποφάσισαν να μείνουν στο γάμο τους για χάρη των παιδιών. Είσαι πιο δυνατή από όσες κάθονται και τρώνε προσβολές και ξύλο για να μπορούν να μοστράρουν στο facebook τη τέλεια πίτα, το τέλειο πρωϊνό, τη τέλεια οικογένεια και τα υπερ-τέλεια παιδιά τους που από τις πολλές εντάσεις στο σπίτι, πάνε οι μαθησιακές δυσκολίες σύννεφο. Είσαι πιο ανεξάρτητη από όσες βαριούνται να δουλέψουν και περιμένουν απ’ τον μισθό του για να πάρουν τα τσιγάρα τους. Είσαι πιο, γενικώς…

Έτσι λοιπόν ακόμα και εν έτει 2018, υπάρχει η πεποίθηση ότι μια γυναίκα μόνη με ένα παιδί είναι ευκολοπηδήσιμη. Δεν έχει σύζυγο στο πλάι της άρα τη κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κι όταν δεν μπορούμε να τη κάνουμε ό,τι θέλουμε, της καταλογίζουμε τί άλλο; Τη πορνεία. Γιατί χωρισμένη και καλό παιδί δεν πάει, δεν είναι αυτός ο ρόλος της.

Ο ρόλος της είναι να έχει διαλύσει το σπίτι της για τον γκόμενο, να έχει πάει με πεντακόσιους, να έχει παρατήσει τον “καημένο” τον άντρα της για τον εγωϊσμό της και “κρίμα το παιδάκι της, ποιός ξέρει πόσο δυστυχισμένο είναι με αυτή τη μάνα;”. Κι όσο σε βλέπουν χαρούμενη να κάνεις εκδρομές ενώ εκείνες σιδερώνουν, όσο σε βλέπουν αγκαλιά με το παιδί σου να απολαμβάνετε τη βόλτα σας ενώ αυτές πλακώνονται με τον άντρα τους και το παιδί τους βλέπει, όσο τις καλημερίζεις με χαμόγελο σαν να μην τρέχει κάστανο, τόσο σκυλιάζουν.

Γιατί τους χαλάς το όνειρο.
Και όνειρό τους, είναι ο ξεπεσμός σου.
Είναι να δουν να αποτυγχάνει το σχέδιο της φυγής σου, από έναν άρρωστο γάμο.
Γιατί έχει ήδη αποτύχει το δικό τους.

Υ.γ. Μέρα των γενεθλίων μας σήμερα (ναι εγώ και ο Γιώργος μου, έχουμε γενέθλια την ίδια μέρα) μιλάμε για το ΜΠΟΟΥΛΙΝΓΚ στο παρακάτω βίδεο!