Να μην εμποδίζεις το παιδί να βλέπει τον πατέρα, λένε. Ακόμα κι αν ο πατέρας, του πηδ@ει τη ψυχή; ρωτάω εγώ…

Η μάνα σου είναι ψεύτρα και κλέφτρα.
Η μάνα σου κάνει σαν καθυστερημένο.
Η μάνα σου, δεν σ’ αγαπάει, αγαπάει τη δουλειά της.
Εγώ δίνω όλα μου τα λεφτά για ‘σενα και δεν κρατάω τίποτα για μένα ενώ η μάνα σου, τα κρατάει όλα για τον εαυτό της και για’ σένα τίποτα.
Ο φίλος της μάνας σου δεν σ’ αγαπάει είναι ξένο αίμα, εμείς σε αγαπάμε.
Να σου βάλω να ακούσεις στον τηλεφωνητή του κινητού, πώς με βρίζει η μάνα σου.
Η μάνα σου είναι ανύπαρκτη, δεν σε διαβάζει, δεν κάνετε επαναλήψεις, δεν τη νοιάζει.
Οι άντρες είναι δυνατοί και οι γυναίκες αδύναμες, γι’ αυτό νίκησες τα κορίτσια στο ποδόσφαιρο.

Εσύ θα έδινες το παιδί σου σε ένα τέτοιο άτομο επειδή το κάνατε μαζί και λέγεται πατέρας;

Αλήθεια;

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram Βρες με στο SinglemomTv

Κοίτα τώρα πως έχουν τα πράγματα: Δεν είμαι καθόλου υπέρ να παρεμποδίζεται η επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα και μάλιστα κατακρίνω όσες το κάνουν, πλην φυσικά ακραίων εξαιρέσεων που έχουν να κάνουν με κακοποίηση. Το θέμα βέβαια εδώ είναι, τί συνιστά κακοποίηση.

Και κακοποίηση δεν είναι μόνο το ξύλο, οι βρισιές και οι φωνές. Είναι και η γονεϊκή αποξένωση η οποία με τη σειρά της, δεν είναι μόνο “δεν σου δίνω το παιδί”. Είναι και “έρχομαι να πάρω το παιδί και να στο γυρίσω με γ@μημένη ψυχολογία, φανερά στραμμένο εναντίον σου για να σε τιμωρήσω που τόλμησες να με αφήσεις”.

Και αφού κάνεις αμάν να το συνεφέρεις και γίνεστε όλοι μπ@ρδέλο οικογενειακώς-διότι έχεις ξαναφτιάξει τη ζωή σου οπότε ένας λόγος παραπάνω ο ίδιος να πηδάει ψυχολογικά το παιδί-μια δυο τρεις, αποφασίζεις να μην του το ξαναδώσεις και με τον νόμο. Το παιδί ζητάει τον πατέρα αλλά τον θέλει επειδή παίζουν βιντεοπαιχνίδια με τις ώρες, τρώει αβέρτα γλυκά και junk food και γενικά του κάνει σχεδόν όλα τα χατίρια χωρίς κανένα όριο. Φαινομενικά δηλαδή, περνάει καλά μαζί του. Και λέω φαινομενικά διότι το παιδί δεν είναι σε θέση να καταλάβει το καλό και το κακό και κυρίως τον υπόγειο πόλεμο που του γίνεται εναντίον της γυναίκας που τον γέννησε. Γι’ αυτό λέγεται παιδί, αλλιώς θα λεγόταν ενήλικας.

Έτσι λοιπόν το “δύσμοιρο” παιδί που δεν βλέπει τον πατέρα του, αρχίζει να τον ζητάει χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνεται ότι η επαφή με έναν τέτοιο άνθρωπο-οποιονδήποτε τέτοιο άνθρωπο-του κάνει κακό. Κάπου εκεί πατάει και ο “δύσμοιρος” πατέρας που η σκύλα πρώην γυναίκα του, δεν τον αφήνει να δει το παιδί τους, και αρχίζει τα ασφαλιστικά. Και φτάνουν στα δικαστήρια έχοντας δώσει ένα χιλιάρικο ο καθένας για μια δικαστική διαμάχη που ο ίδιος ξεκίνησε (αλλά και οι δύο πληρώνουν) επειδή έχει κάλο στον εγκέφαλο και νομίζει πως με όλα αυτά, κάνει κακό στη πρώην γυναίκα του ενώ το κάνει ξεκάθαρα στο παιδί του.

Κι όταν γίνεται το δικαστήριο, σε πολλές περιπτώσεις ο/η δικαστής, δικαιώνει τον πατέρα γιατί εντάξει εκσπερμάτισε κάποτε σε κάτι διακοπές άρα όλα καλά, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω. Αυτή όμως ας πρόσεχε πού άνοιγε τα πόδια της και τώρα που έκανε παιδί μαζί του πρέπει -ό,τι κι αν γίνει-να τον αφήνει να το βλέπει γιατί το παιδί κλαίει και η σκύλα του δημιουργεί ψυχικά τραύματα (ενώ αυτός που τραυματίζει το παιδί είναι ξεκάθαρα ο “δύσμοιρος” και όλο αυτό το δύσμοιρο συστηματάκι υπέρ του αδικημένου πατέρα, που προκαλούν ζημιά πολλαπλάσια στο παιδί, η οποία θα το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή).

Δικαιωμένος πια και με το νόμο στα χαρτιά, ο πατέρας συνεχίζει να παίρνει το παιδί και να του πηδάει την ψυχολογία. Ώσπου το παιδί φτάνει στην εφηβεία κουβαλώντας όλα τα κόμπλεξ και τα απωθημένα του πατέρα του και φυσικά όλο το δηλητήριο εναντίον της μάνας του, η οποία παλεύει πια μόνη της (διότι ο πατέρας κάπου εκεί ολοκληρώνει την αποστολή του, δηλαδή στα δύσκολα την κάνει) να συμμαζέψει το παιδί το οποίο φυσικά και δεν συμμαζεύεται γιατί δεν είναι πλέον 7 αλλά 17.

Συνεχίστε λοιπόν κύριοι δικαστές να ορίζετε την επικοινωνία των παιδιών με τέτοια άτομα.

Συνεχίστε λοιπόν κυρίες μαμάδες να επιτρέπετε την επικοινωνία των παιδιών σας με τέτοια άτομα.

Να θυμάστε όμως όλοι εσείς πως για ό,τι παθαίνει ή θα πάθει αυτό το παιδί, είστε συνυπεύθυνοι.

Και συνένοχοι.

*Ναι όλα τα παραπάνω, ισχύουν και για μαμάδες που στρέφουν τα παιδιά εναντίον του πατέρα και το οποίο βλέπουμε επίσης συχνά. Εγώ όμως αφηγούμαι εδώ μια συγκεκριμένη ιστορία. Θα μπορούσε να ήταν και η δική μου, θα μπορούσε και όχι.

*Ζητώ συγγνώμη για κάποιες άκομψες εκφράσεις μου. Τα έγραφα θυμωμένη.