Μην παραμυθιάζετε τον κόσμο ότι η μάνα είναι κάτι ιερό και όσιο. Δεν είναι πάντα…

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που κράτησα το μωρό στην αγκαλιά μου. Δεν θα την ξεχάσω γιατί δεν ένιωσα…τίποτα! Όλα αυτά που μου έλεγαν και διάβαζα ότι θα νιώσω την απόλυτη ευτυχία και θα ολοκληρωθώ σαν γυναίκα και αυτή θα είναι η πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής μου…ε, καμία σχέση…

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Βασικά δεν ένιωθα τίποτα. Ένιωθα ήρεμη, μόνο αυτό. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ταλαιπωρία, η καισαρική που κόντεψε να μου στοιχίσει τη ζωή, η άθλια ψυχολογία που είχα σε όλη την εγκυμοσύνη μου. Κοιτούσα μόνο το μωρό θυμάμαι και δεν πίστευα ότι είναι δικό μου και ότι μετά θα το πάρω στο σπίτι. Και τί θα το κάνω στο σπίτι; Και αν αρρωστήσει και πεθάνει; Και αν κλαίει που θα ξέρω τί θέλει; Αυτά σκεφτόμουν καθώς περνούσα το κατώφλι του σπιτιού, μάνα πια, κρατώντας την καλαθούνα.

Οι μήνες που κύλησαν, ήταν σαν να με είχαν βάλει στον αυτόματο. Σιγά σιγά έμαθα τί θέλει να πει το παιδί με κάθε κλάμα του. Έμαθα τις συνήθειές του, το πρόγραμμά του, τί του άρεσε λιγότερο τί περισσότερο. Έγινα μάνα βήμα βήμα.
Με το ξενύχτι, με το κλάμα, με το γέλιο.
Με το πρώτο του δοντάκι
Με την πρώτη του λέξη
Με την πρώτη φορά που έφαγε στέρεα τροφή
Με την πρώτη φορά που περπάτησε
Με την πρώτη φορά που έκανε κούνια μόνο του
Με τα πρώτα του Χριστούγεννα και το πρώτο του Πάσχα
Με την πρώτη φορά που πήγε παιδικό σταθμό
Με την πρώτη φορά που συμμετείχε σε σχολική γιορτή
Με την πρώτη του παρέλαση
Με την πρώτη του μέρα στο δημοτικό
Με το πρώτο του ράμμα

Με την πρώτη φορά που κόλλησε το μουτράκι του στο τζάμι καθώς ο πατέρας του έφευγε απ’ το σπίτι
Με τον πρώτο μας καυγά γιατί “έδιωξα τον μπαμπά”
Με την πρώτη μας μετακόμιση σε καινούριο σπίτι
Και μετά με την πρώτη μας μετακόμιση σε καινούρια πόλη.

Έγινα μάνα μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, στιγμή με τη στιγμή.
Σαν το ηλεκτρονικό παιχνίδι που περνάς πίστα τη πίστα για να τερματίσεις μόνο που εδώ, στο παιχνίδι της μητρότητας, αν παίξεις καλά, δεν τερματίζεις ποτέ.

Γι’ αυτό λοιπόν, μην παραμυθιάζετε τις μαμάδες ότι μόλις γεννήσουν και πάρουν το παιδί τους αγκαλιά, θα νιώσουν το μοναδικό, το απόλυτο, αυτό που δεν έχουν ξανανιώσει.
Γιατί μπορεί να συμβεί αυτό μπορεί όμως και όχι.

Μην παραμυθιάζετε τον κόσμο ότι η μάνα είναι κάτι ιερό και όσιο και υπέρτατο. Δεν είναι πάντα…
Δεν είναι γιατί μπορεί να έρθει με αγγελική μορφή στη ζωή ενός παιδιού μπορεί όμως και να γίνει ο απόλυτος δυνάστης του.
Και τελικά η καταστροφή του.

Υπάρχουν γυναίκες που γέννησαν και πέταξαν το μωρό τους στα σκουπίδια.
Υπάρχουν γυναίκες που γέννησαν, μεγάλωσαν το παιδί τους και το εγκατέλειψαν.
Ή το σκότωσαν.
Ή το “σκοτώνουν” κάθε μέρα με βαριές κουβέντες για τον πατέρα τους, ξύλο και προσβολές.
Υπάρχουν και γυναίκες που “σκοτώνουν” για να γίνουν μανάδες.

Σήμερα γιορτάζουμε τις δεύτερες.
Υπάρχουν όμως και οι πρώτες.