Με αγαπάει λέει και δεν ξέρει γιατί τα κάνει αυτά και θα αλλάξει. Δεν τη θέλω τέτοια αγάπη…

Δεν ξερω γιατι γραφω. Ισως εχω αναγκη να μιλησω. Τα πραγματα ειναι πιο ευκολα οταν τα λες σε ανθρωπους που μπορουν να καταλαβουν και δεν σε ξερουν. Τι γινεται οταν το ονειρο γινεται εφιαλτης και ο γαμος φυλακη; Γιατι τοσα χρονια δεν εβλεπα αυτο που μου συνεβαινε; Γιατι νομιζα οτι η αγαπη μπορει να τα διορθωσει ολα ακομα και τους ανθρωπους;

Όταν παρακαλουσα για ενα σ αγαπω, ενα χαδι,εναν καλο λογο,μια αγκαλια ακομα και για την ερωτικη πραξη, διαφωνουσαμε για τα πιο απλα και σταματουσα να υπαρχω. Γινομουν αορατη. Δεν θα μου μιλουσε μεχρι εγω οχι απλα να κανω πισω αλλα να ζητησω συγγνωμη. Εγω φταιω. Εγω τον εμαθα ετσι.

Και καθε φορα παλι αφηνα τον εαυτο μου ελευθερο. Και ελεγα μεσα μου δεν θα το ξανακανει μ αγαπαει. Και του εξηγουσα οτι δεν μου αρεσουν αυτα γιατι δεν νιωθω γυναικα αλλα ουτε ανθρωπος πια.

Και σκεφτομουν ολα θα πανε καλα ειμαστε οικογενεια εχουμε ενα παιδακι δεν μας λειπει κατι θα τα λυσουμε ολα.

Και ετσι περνουν 7 χρονια. Και ολα συνεχιζονται ετσι. Και για μια φορα τον εχω αναγκη και επειδη μου εχει θυμωσει παλι για κατι ασημαντο με αφηνει μονη μου. Και οχι μονο αυτο να μου κανει συνεχεια για 2 μηνες ψυχολογικο πολεμο.

Οτι θα φυγει (πραγμα που μου λεει οτι δεν ξερει γιατι το ελεγε) οτι δεν με θελει,οτι ζουμε συμβατικα, να χανεται απο το σπιτι στα καλα καθουμενα και να μην ξερω που ειναι.

Και για πρωτη φορα ειδα την ζωη μου και δεν το αντεξα. Ειδα ποσο μονη ημουν. Και για πρωτη φορα δεν παρακαλεσα. Για πρωτη φορα απλα αφησα τα πραγματα επανω του. Να μου δειξει τι πραγματικα σκεφτεται. Και το αποτελεσμα; Μου εδωσε την ερωτικη επαφη. Μονο που εγινε με το ζορι και εγω πια ημουν ενα ζωο κατι φθηνο. Και οταν πλεον ζητησα να φυγει αυτος αρνηθηκε.

Με αγαπαει λεει και δεν ξερει γιατι τα κανει αυτα και θα αλλαξει…δεν την θελω τετοια αγαπη.. Οι δικοι μου απο την αλλη μερια θεωρουν οτι διαζυγιο επιτρεπεται μονο στην περιπτωση ξυλου η κερατωματος.. Και αναγκαζομαι να προσπαθησω για κατι που πια δεν θελω. Γιατι οπως ειπε η μητερα μου εχω δικιο αλλα αν τον διωξω επειδη δεν τα παει καλα με την οικογενεια του θα παει εκει και θα πεθανει.

Ειμαι τοσο λαθος; δεν ειμαι ευτιχισμενη. Δεν τον αγαπω πια. Τον ευχαριστω που μου εδωσε ενα παιδι και δεν θελω ποτε να παθει κατι.. Απλα πνιγομαι..πως να αντιδρασω πειτε μου…ευχαριστω..

Κατερινα 32 ετων

Κατερίνα μου όμορφη,

Δεν είμαι ειδικός, αλλά έχω περάσει από το στάδιο που είσαι τώρα. Το στάδιο που το σεξ είναι πια η μόνη και η τελευταία απόπειρα επαφής με έναν άνθρωπο που δεν σας βγαίνει να είστε άλλο, μαζί. Κι ενώ προσπαθείς να πιαστείς απ’ την ερωτική σας ζωή, στο τέλος κάθε πράξης καταλήγεις να νιώθεις όλο και πιο άδεια, αφού πια δεν τα βρίσκετε ούτε εκεί.

Διακρίνω γενικότερα ένα ενοχικό σύνδρομο, του τύπου “εγώ φταίω για τις επιλογές των άλλων”. Το που θα πάει εφόσον χωρίσετε είναι δικό του θέμα, όχι δικό σου. Εσύ ευθύνεσαι για τις δικές σου επιλογές, όχι για τις δικές του.

Και μεταξύ μας, όταν ένας άνθρωπος εξαφανίζεται με το παραμικρό και δεν ξέρει η γυναίκα του που βρίσκεται, μάλλον έχει μέρος για να μείνει και σίγουρα όχι της οικογένειάς του. Αν με εννοείς…

Λένε πως όταν (νομίζουμε ότι) δεν ξέρουμε τί θέλουμε ή τί να κάνουμε, διαβάζουμε ξανά και ξανά αυτά που γράφουμε ή ακούμε τον εαυτό μας, πώς μιλάει γι’ αυτόν που έχουμε πλάι μας και για τη ζωή μας μαζί του. Λες πως δεν τον αγαπάς και δεν είσαι ευτυχισμένη. Κι αυτό είναι μια μορφή κακοποίησης, όπως η βία και η απιστία. Θα σε παραπέμψω δε, σε χθεσινό άρθρο μας στο Sιnglewoman.gr με τίτλο “Με ρωτάς αν σ αγαπάει“.

“Το θέμα δεν είναι εάν σε αγαπάει έλα εάν εσύ αντέχεις τον τρόπο που σε αγαπάει. Γιατί αυτός ή εκείνη μπορεί να λέει οτι σε αγαπάει και να σε πνίγει σαν τρεμάμενο χέρι γύρω από τον λαιμό της ελευθερίας σου, κόβοντας σου ολες τις ανάσες ζωής” γράφει ο Πατέρας Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Ξέρεις λοιπόν τί πρέπει να κάνεις. Και όχι μόνο για σένα, αλλά και για το παιδί σας.

Καλή τύχη!

Κυριακή Χαριτάκη