Κράζετε τα ιδιωτικά σχολεία που δεν τίμησαν το Πολυτεχνείο λες και στα δημόσια, το τιμούν

Μέρες τώρα παρακολουθώ με ενδιαφέρον (και ομολογώ, με άφθονο ποπ κορν) τη θύελλα που έχει ξεσπάσει για τα ιδιωτικά σχολεία που δεν έκαναν γιορτή του Πολυτεχνείου και σκέφτομαι, πώς ακριβώς την κάνουν χρόνια τώρα στο δημόσιο και γιατί δεν έχει ξεσπάσει κανείς γι’ αυτό ως σήμερα.

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram Βρες με στο SinglemomTv

Ο γιος μου πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο, στη Β’ τάξη δημοτικού και δεν έχει πει ποίημα σε καμία γιορτή διότι όπως σε όλα τα σχολεία, ποίημα λένε τα παιδιά-αν δεν κάνω λάθος- από την τετάρτη τάξη και μετά. Φαίνεται πως το Πολυτεχνείο και τις εθνικές επετείους, δικαιούνται να τις τιμούν τα παιδιά από κάποια ηλικία και πάνω…

Θα μου πεις, δεν λέει ποίημα αλλά πρέπει να πάει στη γιορτή να ακούσει τα άλλα παιδιά και να μάθει την ιστορία μας. Ναι οκ. Ποιος θα το πάει 08.15 με 10.00 (το πολύ) όσο δηλαδή διαρκεί η σχολική γιορτή για να ακούσει; Γιατί εγώ δεν έχω δει κανέναν. Και δεν έχω δει κανέναν διότι όσοι γονείς παρευρίσκονται στη γιορτή, είναι εκείνοι που τα παιδιά τους λένε ποίημα και μόλις το λένε, συνήθως τα παίρνουν και εξαφανίζονται. Οι υπόλοιποι ούτε που πατάνε!

Και για να μην βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, επειδή ο Γιώργος δεν λέει ποίημα, και χρειαζόμαστε αυτοκίνητο για να πάμε στο σχολείο, δεν πηγαίνω στις γιορτές. Αλλά τουλάχιστον δεν κράζω τους άλλους για κάτι που δεν κάνω ούτε εγώ, αν και μεταξύ μας, εγώ περιμένω να κράξετε και τα δημόσια σχολεία που τον μισό Νοέμβριο, πότε με τις εκλογές και πότε με τις συνελεύσεις, δεν έχουν κάνει καθόλου μάθημα. Γιατί σε κάποια ιδιωτικά δεν κάνουν γιορτές, κάνουν όμως τη δουλειά τους όπως θα έπρεπε να την κάνουν όλοι.

Θα μου πεις “και επειδή κάνουν καλά την δουλειά τους, δεν πρέπει να τιμάμε το Πολυτεχνείο;”. Ίσως εδώ θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το ρήμα “τιμώ”. Δεν τιμάς τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και οποιασδήποτε επετείου, επειδή το παιδί σου θα πει ποίημα κι εσύ θα του διαβάσεις βιβλία για το θέμα ή θα καταθέσετε όλοι μαζί λουλούδια και θα κρεμάσετε και μια σημαία στο μπαλκόνι. Τιμή είναι να ξέρεις πώς και τί ψηφίζεις, να διεκδικείς τα δικαιώματά σου όταν σου τα πατάνε και να μαθαίνεις στα παιδιά σου, να διεκδικούν τις ατομικές τους ελευθερίες.

Όταν όμως κάνουν bullying στο παιδί σου κι εσύ αντί να κάνεις χαμό, λουφάζεις και το αποσιωπάς μην τυχόν στιγματιστεί, δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για τιμές ούτε για γιορτές. Ούτε καν για ψωμί, παιδεία και ελευθερία.

Γιατί κι αυτά άλλοι τα διεκδίκησαν για εμάς. Κι έτσι έμειναν ίδια μέχρι σήμερα…

Υ.γ. Δεν έχω απολύτως τίποτα προσωπικό με κανένα δημόσιο και κανένα ιδιωτικό σχολείο. Με εμάς και την υποκρισία μας, τα έχω.