Κάποτε έμενα σε ακριβό σπίτι με όλες τις ανέσεις. Έφυγα και είμαι πια ευτυχισμένη!

…μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, βρέθηκα σε ένα εμπορικό, αχτένιστη, ατημέλητη και χάλια με 20 σακούλες ψώνια στα χέρια, να μην θέλω να γυρίσω σπίτι.

Είχε πάει η ώρα 9 το βράδυ, το εμπορικό έκλεινε και το κινητό μου, χτύπαγε σαν δαιμονισμένο από τον άντρα μου, που με έψαχνε. Βρήκα τυχαία ένα κέρμα στη τσέπη μου και χωρίς να το πολυσκεφτώ, το έβαλα σε μια καρέκλα που κάθεσαι και σου κάνει μασάζ. Ένιωθα μόνιμα κουρασμένη εκείνο τον καιρό συν ότι ήθελα να βρω μια δικαιολογία στον εαυτό μου να αργήσω ή να μην γυρίσω. Ο κόσμος πέρναγε και γελούσε βλέποντάς με καθισμένη στην καρέκλα που με έτριβε κι εγώ γελούσα νευρικά με εμένα που δεν είχα τα @@ να φύγω από αυτή τη τυρρανία που λεγόταν “γάμος με τον λάθος άνθρωπο/για τους λάθος λόγους/με λαθος κριτηρια”.

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram Βρες με στο SinglemomTv

Κάποτε έμενα σε ακριβό σπίτι με όλες τις ανέσεις. Με φυσικό αέριο, με καθαρίστρια, με ψώνια και ντουλάπες γεμάτες ρούχα και παπούτσια.

Κάποτε έτρωγα τον μισθό μου σε λούσα, καλλυντικά και αρώματα, το μπάνιο μου είχε πάντα ζέστη και παραγγέλναμε καφέ απ’ έξω κάθε μέρα. Κάποτε το στρώμα μου ήταν ορθοπεδικό ξάπλωνα σε πουπουλένιο πάπλωμα και μόνη μου έννοια ήταν, τί θα φορέσω στον γάμο του τάδε. Σε έναν από αυτούς τους γάμους, ένας καλεσμένος με ακολούθησε στις τουαλέτες για να μου δώσει το τηλέφωνό του νομίζοντας ότι είμαι ελεύθερη. Δεν κατάλαβε ότι ο άντρας που καθόταν δίπλα μου, ήταν ο…άντρας μου. Δεν φόραγα καν βέρα…

Έφυγα και είμαι σε ένα παλιό σπίτι που η θέρμανση και η έλλειψη ασανσέρ είναι πρόβλημα.
Που βάζω σόμπα ηλεκτρική για να κάνω μπάνιο τον μικρό.
Που τα παλιά ντουλάπια δεν έχουν τόσα ρούχα και σίγουρα όχι τόσο ακριβά πια.
Που τα αρώματα, άλλα τέλειωσαν και άλλα ξεθύμαναν γεμάτα.

Έφυγα και δεν έχω πάντα χρήματα να πληρώνω καθαρίστρια. Και με πιάνει πολλές φορές η μέση μου, που καθαρίζω μόνη γιατί έχω κοίλη δίσκου. Έφυγα και το στρώμα μου δεν είναι απ’ τα ορθοπεδικά κι η πλάτη μου πονάει, γι’ αυτό κάποιες βραδιές, κοιμάμαι στον καναπέ.

Έφυγα και δεν έχουμε μεγάλο μπαλκόνι να βγαίνουμε έξω τα καλοκαίρια και δεν παραγγέλνουμε πια καφέ απ’ έξω και η τηλεόραση δεν είναι plasma.

Ξέρεις όμως κάτι;

Είμαι ευτυχισμένη.

Γιατί ζω σε ένα σπίτι, γεμάτο γέλια και χαρές.

Γιατί περνάω τις γιορτές όπως και με όποιους θέλω εγώ, χωρίς βαρετές υποχρεώσεις και χαιρετούρες.

Γιατί μπορεί να μην έχω τόσο ακριβά ρούχα αλλά αυτά που έχω, θα τα βάλω.
Και θα τα βάλω γιατί θα βγω, γιατί θα δω επιτέλους κόσμο, γιατί δεν θα αναγκαστώ να μείνω σπίτι με παράθυρα κλειστά και τηλεόραση ανοιχτή.

Γιατί φτιάχνω καφέ στην καφετιέρα και μοσχοβολά το σπίτι.

Γιατί όποιος άνθρωπος κι αν έπεσε στον δρόμο μου μετά, ακόμα κι αν με πόνεσε, δεν κατάφερε ποτέ να με φτάσει εκεί.

Γιατί μπορώ και ταξιδεύω, βλέπω μέρη, γνωρίζω ανθρώπους, πίνω ούζα στη λιακάδα, πηγαίνω με τον γιο μου διακοπές χωρίς κανένα πρόγραμμα και γελάω. Μπορώ επιτέλους και γελάω!

Γιατί πάνω απ’ όλες τις ανέσεις, η μεγαλύτερη είναι αυτή που νιώθεις όταν βλέπεις το παιδί σου ήρεμο να παίζει στο χαλί.

Κι αυτό δεν ανταλλάσσεται με όλα τα χρυσά κλουβιά, του κόσμου.

Υ.γ. Αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα Μονογονεϊκής Οικογένειας. Κι αυτό το κείμενό μου, είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς που νιώθετε πως γιορτάζετε για όλα αυτά και για άλλα τόσα. Για όσους και όσες ρίξατε μια μούτζα στη βολή!