«Η σημαία αποτελεί ανταμοιβή για αυτόν που κοπιάζει ιδιαίτερα»…μμμ…όχι!

Μέρες τώρα διαβάζω αυτό που όλοι γνωρίζουμε και συζητάμε για την ανάληψη σημαιοφόρου στις μαθητικές παρελάσεις, κατόπιν κλήρωσης. Ανάμεσα σε αφορισμούς, ακρότητες και διάφορες γνώμες, έπεσε το μάτι μου και στη-κατά τη γνώμη μου-εξωφρενική άποψη που υποστηρίζει ότι «Η σημαία αποτελεί ανταμοιβή για αυτόν που κοπιάζει ιδιαίτερα».

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Μμμμ…όχι αγαπητοί μου. Η σημαία, και κάθε σημαία, είναι εθνικό σύμβολο και όχι μέσο ανταμοιβής. Και ως εθνικό σύμβολο αξίζουν όλοι οι άνθρωποι να το τιμούν και όχι μόνο οι αριστούχοι. Είναι σαν να μου λέτε πως οι καλοί μαθητές έχουν δικαίωμα να είναι περισσότερο πατριώτες απ’ τους μέτριους και δεν νομίζω πως πάει έτσι. Ειδικά σε μια εποχή που το bullying και ο πόλεμος κατά της διαφορετικότητας, θερίζουν εκεί έξω -και ειδικά στα σχολεία-το να κάνουμε (και) την Ελληνική σημαία μήλον της έριδος, είναι ό,τι χειρότερο.

Ας μην ξεχνάμε δε, ότι υπάρχουν παιδιά με ελαφριές έως πολύ βαριές μορφές δυσλεξίας, παιδιά με ΔΕΠΥ και άλλες δυσκολίες που καθιστούν την απόκτηση ενός καλού βαθμού, μια πιο περίπλοκη υπόθεση. Γιατί αυτά τα παιδιά να στερούνται της δυνατότητας να γίνουν σημαιοφόροι; Είναι λιγότερο Έλληνες από τα παιδιά χωρίς μαθησιακά ή άλλα προβλήματα;

Εννοείται φυσικά ότι εκτός από τη παραπάνω άποψη διάβασα και πολλές άλλες άστοχες, του τύπου “Ο μισθός έχει πάει 300 ευρώ κι εσείς μαλώνετε για τις σημαίες”. Αλήθεια πώς συνδέονται αυτά τα δύο και γιατί κάθε φορά μπλέκετε τα θέματα προκειμένου το ένα να φαίνεται ότι έχει λιγότερη σημασία από το άλλο; Επειδή ο μισθός έφτασε στα 300 ευρώ, πρέπει να αφήνουμε όλα τα υπόλοιπα στη τύχη τους;

Μου θυμίζει κάποιους που ό,τι κι αν τους πεις πως σου συμβαίνει, η απάντησή τους θα προβάλλει πάντα κάτι-φαινομενικά-χειρότερο και πιο ακραίο από αυτό, όπως “έλα μωρέ που ασχολείσαι με αυτά εδώ στην Αφρική πεινάνε / παιδιά πεθαίνουν από καρκίνο / ο ένας κερατώνει τον άλλον, δεν βλέπεις τί γίνεται” ισοπεδώνοντας οτιδήποτε σε απασχολεί μιας που- αφού δεν πεινάς δεν πεθαίνεις και δεν κερατώνεσαι-δεν πρέπει να ανησυχείς για τίποτα άλλο.

Δεν ξέρω αν είμαι σύμφωνη με το κομμάτι της κλήρωσης, δεν το έχω σκεφτεί. Είμαι όμως απόλυτα σύμφωνη με το να μην κρατάνε τη σημαία μόνο οι καλοί μαθητές αλλά όλοι οι μαθητές. Όποιος θέλει να επιβραβεύσει τον μαθητή για τη καλή βαθμολογία του, μπορεί να του απονείμει έπαινο.

Η σημαία δεν είναι λαβαράκι ούτε μέσο επιβράβευσης και δεν πρέπει να γίνεται. Στη τελική, αν θέλετε να το δούμε και αλλιώς, ίσως το ρόλο του σημαιοφόρου, ο αδύναμος μαθητής, να τον έχει μεγαλύτερη ανάγκη.

Υστερόγραφο 1: Επειδή ζούμε στην εποχή της κομματικής ταυτότητας όπου αν συμφωνήσεις με τον τάδε σημαίνει οπωσδήποτε πως τον ψηφίζεις κι αν διαφωνήσεις με τον τάδε σημαίνει οπωσδήποτε πως ψηφίζεις τον αντι-τάδε, σας ξεκαθαρίζω ότι η παραπάνω άποψη είναι καθαρά προσωπική, δεν καταφέρεται εναντίον κανενός προσωπικά και δεν φέρει απολύτως κανένα πολιτικό χρώμα.

Υστερόγραφο 2: Και για να σας προλάβω, ναι ήμουν μαθήτρια του 14, έχω ύψος 1.60 και δεν έχω παρελάσει/γίνει σημαιοφόρος ποτέ, ούτε το είχα και καημό. Σέβομαι ωστόσο ότι υπάρχουν παιδιά που το θέλουν και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, ανεξάρτητα από τις σχολικές τους επιδόσεις.