Ήθελα να πεθάνω γιατί δεν άντεχα να πονάω. Γιατί παραλίγο να τα έχανα όλα. Το παιδί με κράτησε στη ζωή…

Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να έχουν γίνει τόσες αυτοκτονίες μαζεμένες. Το ερώτημα που βλέπω πιο συχνά μπροστά μου “Γιατί έφτασε ως εκεί;” και το ακόμα πιο συχνό περισπούδαστο συμπέρασμα-διάγνωση του πληκτρολογίου “Ψυχολογικά προβλήματα”.

Όχι. Δεν είναι τα ψυχολογικά προβλήματα που σπρώχνουν τους ανθρώπους απ’ την ταράτσα στο υπόγειο.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι.
Η παρτακίλα είναι.
Ο φιλοτομαρισμός είναι.
Τα λαϊκά δικαστήρια του facebook είναι.
Η άποψη όλων για όλα, είναι.
Πρίν κάποια χρόνια ήμουν κι εγώ εκεί και ξέρω…
Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Ξέρω το μούδιασμα, την σκέψη που γυρίζει, την μέρα που κυλά μηχανικά. Ξέρω πως είναι να μην βλέπεις τίποτα μπροστά σου. Γιατί ήθελα να το κάνω; Γιατί δεν άντεχα άλλο να πονάω. Ο λόγος; Παραλίγο να τα έχανα όλα. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε ΟΛΑ. Εκτός απ’ το παιδί. Αυτό με κράτησε στη ζωή χωρίς να το ξέρει.

Αυτή την ιστορία λίγοι την γνωρίζουν, πολύ λίγοι. Δεν την ξέρει ούτε ο υπαίτιος αλλά και να τη μάθαινε, θα την αμφισβητούσε κι αυτή, όπως τόσα άλλα εξάλλου. Δεν με νοιάζει αν θα με πεις τρελλή, φαντασιόπληκτη ή ψεύτρα κι ότι το κάνω για να κερδίσω τις εντυπώσεις. Αυτός που φτάνει τόσο κοντά στον θάνατο, έχει απομυθοποιήσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο που η μιζέρια σου, παύει να τον αφορά. Αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σου, όχι για να κλαφτώ, να με λυπηθείς ή να με χειροκροτήσεις. Αλλά γιατί κάποιους ανθρώπους δεν τους κρατάει ούτε παιδί, ούτε Ο Θεός ο ίδιος.

Κάποιοι πονούν μέσα τους τόσο πολύ κι είναι η ανάγκη τους τόσο μεγάλη να “πετάξουν” , που δεν μετανιώνουν ούτε την ώρα που απ’ τον 5ο βρίσκονται στον 1ο. Το αντίδοτο; Να μην κρίνεις, να μην χλευάζεις, να μην δείχνεις. Το χειρότερο πράγμα να έρθει κάποιος να σου πει-ότι πήγε με παντρεμένο/η ότι έκλεψε ότι κι εγώ δεν ξέρω τί είναι τόσο αντίθετο στο σύστημα αξιών σου-σκέψου δυο φορές πριν το ανοίξεις. Γιατί χωρίς να το ξέρεις ή να το θέλεις, μπορεί μόνο με τη γλώσσα να τον σπρώξεις στη βουτιά. Κι ίσως αύριο αν βρεθείς κι εσύ σ’ αυτή τη θέση, να είναι αυτό το χέρι που θα σε κρατήσει.

Γιατί πάντα πίστευα πως το καλό -όπως και το κακό-γυρίζει πάνω σου.

Τώρα φεύγω, πάω να ανοίξω το τάμπλετ να κάνει τηλεκπαίδευση το παιδί. Αυτό το πλάσμα που χωρίς να το ξέρει, κάποτε με τα μικρά χεράκια του, με κράτησε στη ζωή…