Γέρε χρόνε πούλο τώρα!

Στο τέλος κάθε χρόνου, οι άνθρωποι κάνουμε συνήθως απολογισμό. Τί μας πήρε, τί μας έφερε, τί προσδοκούμε. Εγώ πάλι θα σας πω σε ποιο τρελοκομείο βρέθηκα το 2019 και βάλτε μια απ’ τα ίδια και για το ’20.

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Που λέτε το highlight της χρονιάς που πέρασε, ήταν ότι με πήγε σε άλλη πόλη. Ναι το 2019, αποφάσισα να εγκαταλείψω την Αθήνα με δόξα και τιμή, από την οποία εφυγα κυριολεκτικά τελευταία στιγμή και τρέχοντας, σχεδόν βρίζοντας. Βλέπεις δεν είναι λίγο να έχεις κάνει συμβόλαιο / πληρώσει δύο σπίτια, να σου έχουν ακυρώσει και τα δύο και να πατάς επάνω σε κούτες και σακούλες χωρίς να ξέρεις που θα κοιμάστε εσύ και το παιδί σου αύριο. Τέλος καλό όλα καλά όμως…

Όλα καλά όμως;

Μουχαχα!

Μετά λοιπόν από μια γκράντε μετακόμιση, αναμενόμενο ήταν να μου σκάσουν όλα τα ψυχολογικά αυτής της ζωής και της επόμενης. Νευρωτικό στρες, κάπως έτσι τέλος πάντων μου το είπαν. Που θα πει πως ό,τι έτρωγα το έβγαζα ή με έπιανε ναυτία, πηγαινοερχόμουν Κάβο Ντόρο με αυτή τη μαλακία από την πίεση και το άγχος λέει. Ενάμιση μήνα μετά, 3 κιλά παρακάτω και καμιά δεκαριά online αγορές σε παπούτσια, ηρέμησα και συνέχισα κανονικά τη ζωή μου.

Συνέχισα κανονικά τη ζωή μου;;;

Μουχαχα!

Τί λες αγάπη μου; Ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις τη χρονιά λάδι και δεν θα απαυτωθεί ο Δίας;

Θα απαυτωθεί!

Το 2019 χώρισα από τον τότε σύντροφό μου και εκεί που καθόμουν ήσυχη και κιουρία (λέμε τώρα) με την υπόσχεση πως δεν θα ξανακάνω σχέση και απλά θα πηδιέμαι αρειμανίως με ό,τι κινείται και ό,τι έρπεται, το σύμπαν μου απάντησε “πάρτα μωρή άρρωστη να μην στα χρωστάω”.

Γιατί σ’ αυτή απάνω τη στιγμή, ήρθε εκείνος…

Έμελλε λοιπόν να ζήσω έναν μεγάλο έρωτα, θυελλώδη, έναν έρωτα γ@μησέ τα.
Από αυτούς που τη μια στιγμή ψάχνεις την έξοδο κινδύνου και την άλλη, κοιμάσαι αγκαλιά με το μπουκάλι.
Από εκείνους που ζουν σαν να’ ναι κάθε μέρα η τελευταία. Μα δεν είναι. Γιατί έχουν τον ατελείωτο…

Κι αφέθηκα.
Κι εζησα όπως μόνο εκείνοι που ανεβαίνουν στο τρενάκι του τρόμου, ξέρουν.
Πότε βουτιά στο κενό και πότε κορυφή.
Κι όμως, πέρασα το πιο όμορφό μου καλοκαίρι. Και χάρηκα που το’ ζησα. Είχε πολλά χρόνια να μου συμβεί το πάθος, ο έρωτας, το γέλιο και η αγάπη, σε έναν μόνο άνθρωπο.

Σε έναν μόνο άνθρωπο;

Χαχαχα!

Όχι αγάπη μου. Μου συνέβη και με κάτι άλλο αυτό φέτος….τσίπουρο το λένε! :p

Με το τσίπουρο, γνωριστήκαμε πριν λίγους μήνες και ο έρωτάς μας ήταν εξίσου ακαριαίος. Κοινώς από τη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη Χαλκίδα, τρελλάθηκα να βγαίνω και να πίνω, παίζει να δώσουν τιμής ένεκεν το όνομά μου, σε τσιπουράδικο. Φυσικά και πήρα και τα τρία κιλά που έχασα από το νευρωτικό στρες, αλλά δεν γ@μιέται. Κάτι θα πάει στραβά πάλι και θα με πιάσει το στομάχι μου, πιστεύω σ΄εμένα! :p

Εδώ πρέπει να μην ξεχάσω να πω ότι το 2019 έγινα θεία ενώ συνέβη ακριβώς αυτό που φοβόμουν, δηλαδή η μάνα μου έμαθε το facebook και από τότε μου στέλνει στο μέσεντζερ απανωτές ατάκες με εικόνες που γυαλίζουν, τύπου “Ο τελευταίος να σβήσει το φεγγάρι” και ξεράσογλου, όλα βγαλμένα από το Λόγια και Εικόνες της Μαρίας Βογιατζάκη Ντούζα. ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ τα μηνύματά της, έχουν μπει στη σίγαση και πλέον φλερτάρουν χοντρά και με την αγνόηση.

Κι αφού έγραψα τί μου έφερε το 2019, οφείλω να γράψω και τί δεν μου πήρε.

Δεν μου πήρε την υγεία.
Δεν μου πήρε τους ανθρώπους που αγαπώ.
Δεν μου πήρε εσάς που μας στηρίζετε και μας διαβάζετε πιστά.
Δεν μου πήρε τίποτα που να μην μπορώ να αντέξω χωρίς αυτό.

Ελπίζω ούτε σε εσάς.

Καλό και ήσυχο 2020 να έχουμε….

…που δεν το βλέπω :p