Εσένα που μένεις για τα παιδιά, να ξέρεις σε καταλαβαίνω. Ήμουν κι εγώ εκεί…

Συμβαίνει συχνά, όσοι έχουμε χωρίσει, να κράζουμε όσους δεν το τολμούν:

-Μα είναι δυνατόν να μένεις σε έναν δυστυχισμένο γάμο για τα παιδιά;

-Ξέρεις τί κακό κάνετε στα παιδιά σας που μένετε μαζί χωρίς να αγαπιέστε;

-Ναι καλά, βολεμένα ανθρωπάκια που βρίσκετε δικαιολογίες είστε!

είναι μόνο μερικά απ’ όσα ακούω και διαβάζω καθημερινά όταν κάποιος παραδέχεται ότι μένει στον γάμο του για τα παιδιά. Και ακόμα κι αν δεχτώ ότι είναι δικαιολογία και ότι αυτός που το κάνει δεν θέλει να χάσει τη βολή του, εμένα ποιος μου δίνει το δικαίωμα να κρίνω και ακόμα περισσότερο να κάνω πως δεν θυμάμαι ότι ήμουν κι εγώ κάποτε μια…”βολεμένη”;

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Χώρισα το 2015. Μου πήρε 4 χρόνια να το πάρω απόφαση. Είχα ήδη ζητήσει διαζύγιο δυο φορές πριν χωρίσω οριστικά και το είχα πάρει πίσω από φόβο ότι δεν θα τα έβγαζα πέρα. Ή από φόβο ότι θα τάραζα τη ζωή του παιδιού μου, με αποτέλεσμα να την ταράζω πιο πολύ, αναγκάζοντάς το να ζει σε ένα σπίτι με καυγάδες και σιωπή. Ή από ψευδαίσθηση ότι ο γάμος μου ως δια μαγείας θα άλλαζε και πράγματι άλλαζε όταν ο πρώην σύζυγος υπόσχονταν να γίνει άλλος αλλά…για λίγο. Ύστερα όλα γίνονταν όχι απλά ίδια, αλλά χειρότερα από πριν. Γιατί σε όλο το κακό κλίμα μεταξύ μας είχε προστεθεί άλλος ένας καυγάς, άλλη μια απόπειρα χωρισμού, άλλο ένα πισωγύρισμα. Άλλα 5 βήματα μπροστά και 10 πίσω. Όμως δεν είχα τη δύναμη να φύγω.  Δεν είχα φτάσει αυτό που λένε, στα όριά μου, στο ταβάνι μου.

Υπήρχαν βράδια που κοιμήθηκα στον καναπέ, βράδια που έκανα πως κοιμάμαι για να μην κάνω έρωτα μαζί του, βράδια που ονειρεύτηκα πως έφευγα και ζούσα αλλού σε ένα άλλο σπίτι ήρεμη με το παιδί μου, βράδια που κλάφτηκα σε φίλους που 4 ολόκληρα χρόνια είχαν βαρεθεί να ακούν τα ίδια. Φίλοι που κάποιοι από αυτούς είχαν πάρει την απόφαση και με έκραζαν χοντρά που δεν χώριζα επιτέλους, επειδή οι ίδιοι είχαν ξεχάσει πόσα χρόνια αντίστοιχα έκαναν εκείνοι για να φτάσουν ως εκεί…

Ξέρω μαμάδες που ανέχονται το ξύλο, το κέρατο ή τη σιωπή γιατί δεν έχουν που να πάνε. Ξέρω μπαμπάδες που υπομένουν έναν απαίσιο γάμο από φόβο μήπως χάσουν τα παιδιά τους. Ξέρω μαμάδες που όταν παντρεύτηκαν συμφώνησαν να μείνουν σπίτι να μεγαλώσουν τα παιδιά κι αυτό γύρισε πάνω τους. Ξέρω μπαμπάδες που τρέμουν τί θα πουν τα παιδιά τους αν χωρίσουν και δεν έχουν τη δύναμη να φύγουν…ακόμα. Διότι είναι ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΣ ΒΕΒΑΙΟ ότι αυτοί οι γάμοι τελειώνουν. Αύριο, μεθαύριο, σε 6 μήνες, ένα χρόνο, τελειώνουν. Και είναι γάμοι που τελειώνουν απρόβλεπτα, γάμοι που όσα χρόνια σέρνονταν, άλλο τόσο σκάνε ξαφνικά σε δευτερόλεπτα. Γάμοι που μια μέρα κάνουν ΜΠΑΜ όλη την καταπίεση που ανέχτηκαν, όλους τους φόβους που τους κρατούσαν πίσω, όλους τους καναπέδες που κοιμήθηκαν, όλους τους οργασμούς που υποκρίθηκαν.

Ως τότε όμως, όλοι εμείς οι άγνωστοι ή οι φίλοι τους που κάναμε το βήμα, οφείλουμε να’ μαστε δίπλα τους, χωρίς εμπάθεια, εύκολα συμπεράσματα και κριτική.

Γιατί κάποτε, όχι πολύ παλιά, ήμασταν κι εμείς εκεί.