Είναι και αυτές οι μητέρες που μιλούν με…τους τάφους των αντρών τους: Η αληθινή ιστορία της Στέλλας

“Καλοκαίρι ήταν όταν έφυγε. Καρκίνος” μου διηγείται συγκινημένη η 39χρονη Στέλλα, χήρα μαμά ενός 10χρονου σήμερα, αγοριού. Ο μικρός Διονύσης ήταν 12 μηνών όταν έχασε τον πατέρα του από καρκίνο και η Στέλλα στάθηκε δίπλα του, σαν μάνα και πατέρας μαζί.

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

“Ξέρεις τί μου λείπει πιο πολύ; Οι συμβουλές του. Η καθοδήγησή του. Να μου πει τί να κάνω με το παιδί, με το σχολείο του, με τη δουλειά μου. Όταν προκύπτει κάποιο θέμα ή πρόβλημα, εκείνος ήταν ο σύμβουλός μου. “Κάνω το σωστό;” έχω ρωτήσει πολλές φορές σε αυτά τα 9 χρόνια για πάρα πολλά πράγματα αλλά απάντηση δεν παίρνω. Τον βλέπω στον ύπνο μου όμως και τότε ξέρω ότι ναι, το σωστό έκανα” μου λέει και μου εξηγεί ότι πολλές φορές όταν θέλει τη γνώμη του, πηγαίνει στον τάφο του και… “μιλάει” μαζί του.

“9 χρόνια έχουν περάσει αλλά δεν ξεχνώ. Δεν έφτιαξα τη ζωή μου, που λένε, δεν θέλησα. Περιπέτειες; Όσες θες. Αλλά έξω απ’ το σπίτι και για λίγο. Εκείνος ήταν η αγάπη της ζωής μου, δεν αλλάζει αυτό”. Τη ρώτησα πώς έμαθαν ότι έχει καρκίνο, αν έκανε θεραπείες, τί συνέβη τότε. Δεν ήθελε να μου πει. Ο σύζυγός της ήταν 32 ετών όταν πέθανε.

Ο 10χρονος Διονύσης κάποιες φορές συνοδεύει τη μητέρα του στο νεκροταφείο, άλλες όχι. Τον μπαμπά του τον γνωρίζει μεσ’ από φωτογραφίες και dvd. Η Στέλλα μας εκμυστηρεύεται ότι πολλές φορές της έχει πει να ξαναφτιάξει τη ζωή της, ότι θα ήθελε έναν μπαμπά. Η Στέλλα δεν το παίρνει απόφαση.

“Όταν άρχισε να μεγαλώνει, τα πρώτα χρόνια, τους έλεγε όλους μπαμπά. Τον υδραυλικό, τον φούρναρη, τον κούριερ, όποιος άντρας ερχόταν σπίτι για δουλειά ή συναντούσαμε ακόμα και σε δημόσιες υπηρεσίες, τον έλεγε μπαμπά. Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα από αυτό. Μετά βέβαια άρχισα να το βλέπω με χιούμορ”.

Την έχουν βοηθήσει φίλοι και συγγενείς; Έχει στήριξη σε όλο αυτό;

“‘Είχα πιο πολύ τον πρώτο καιρό. Μετά αρκετοί εξαφανίστηκαν και συνέχισαν τη ζωή τους, δεν τους κατηγορώ. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι κάποιοι σταμάτησαν να μας καλούν και πιο πολύ για τον Διονύση μου, που ήθελε παρέα σαν παιδί, να παίξει με τα ξαδέρφια του. Άνθρωποι που χόρευαν και γελούσαν στον γάμο μας, εξαφανίστηκαν μετά τον θάνατο του άντρα μου. Να μην είμαι άδικη όμως, υπήρχαν και άνθρωποι άγνωστοι που μας στήριξαν. Θυμάμαι το πρώτο εξάμηνο, η κρεοπώλισσα απέναντι μου είπε κρυφά “Αν δεν έχεις λεφτά, παίρνε κρέας για το παιδί και δεν θα στο χρεώνω”. Δεν ζήτησα κάτι, μόνη της ήρθε και με βρήκε. Να΄ναι καλά η γυναίκα”…

Έφυγα από το σπίτι της, με την αίσθηση ότι είχα να κάνω με έναν δυναμικό άνθρωπο-βράχο για το παιδί της και την οικογένειά της, που άντεξε πολλά. Την ευχαριστώ που μας μίλησε και της εύχομαι ολόψυχα καλή ζωή! Γιατί ναι, υπάρχει ζωή μετά. Και καλώς ή κακώς, συνεχίζεται. Πώς; Ο καθένας επιλέγει με ποιον τρόπο θέλει να την πάει παρακάτω. Και αυτή η επιλογή είναι σεβαστή.