Αυτοί που φεύγουν είναι όσοι έδιωξες πολλές φορές γιατί πίστευες πως θα’ ναι πάντα εκεί να περιμένουν

Ξυπνάς μια μέρα και έχει έρθει τούμπα ο κόσμος σου. Κάποιος αποφάσισε έτσι απλά ένα πρωί, χωρίς λόγο και εξήγηση, να ανοίξει την πόρτα και να βγει απ τη ζωή σου. Κοπανιέσαι στο πλακάκι, γίνεσαι ένα με το πάτωμα, μαθαίνεις απο τρίτους ότι προχώρησε από τη μια μέρα στην άλλη, αρνείσαι να κοιμηθείς στο κρεβάτι, κοιμάσαι στον καναπέ και στη βεράντα σχεδόν κάθε βράδυ κλαίγοντας, δεν μιλάς για τίποτα άλλο, δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο, δεν ξέρεις από πού βγαίνει ο ήλιος, θες όσο τίποτα να γυρίσει.

Κυριακή Χαριτάκη για το Singleparent.gr

Με βρίσκετε σε fb https://www.facebook.com/kiriaki.charitaki.7/
Instagram https://www.instagram.com/kiriakicharitaki/
TikTok https://www.tiktok.com/@kiriaki_charitaki

Και γυριζει. Μονος του, ακριβώς όπως έφυγε. Και ξαναφεύγει. Και ξανάρχεται. Και ξανα το ιδιο πέρα δώθε. Και το επιτρέπεις. Γιατί ελπίζεις ότι θα είστε όπως πριν. Αλλά δεν είστε. Ούτε εσύ δεν εισαι η ίδια πια. Και κάνεις κινήσεις πανικού και προχωράς κι εσύ για να ξεχάσεις αλλά κάνεις συνέχεια πίσω μπρος γιατί βρίσκει πάντα τρόπο να εισβάλλει.

Και περνάει ο καιρός και αναρωτιέσαι αν θα το ξεπεράσεις ποτέ κι αν θα ρθει ποτέ η μέρα που θα το έχεις αφήσει πίσω σου, ξεφυσώντας με ανακούφιση. Και η μέρα αυτή έρχεται. Χωρίς να το πάρεις καν χαμπάρι. Γιατί κάθε φορά που μπαινόβγαινε στη ζωή σου, έκανε μέσα σου ακόμα ένα κρακ. Και αυτός που κάποτε σε άδειαζε, φτάνει σε σημείο να…θυμώνει, που τώρα άδειασες εσύ.

Και συνειδητοποιείς πως η μέρα που δεν σε νοιάζει πια έχει έρθει εδώ και μήνες αλλά ήσουν πολύ καλά για να το δεις. Σου ζητάει τα ρέστα, του γυρίζεις πίσω ακριβώς όσα σου έδωσε και του ευχεσαι τα καλύτερα.

Δεν νιώθεις πλέον ούτε πίκρα, ούτε θυμό, δεν νιώθεις καν, είναι σαν να χεις κάνει επισκληρίδιο στην καρδιά, σαν να μην ζήσατε ποτέ μαζί, σου είναι πια ένας ξένος.

Συμπτωματικά την επομένη, βρίσκεις στα άπλυτα μια μπλούζα του, μια μπλούζα που έπλενες και φόραγες στον ύπνο σου και αρνιόσουν να πετάξεις. Αυτη τη φορά αντί για το πλυντήριο τη ρίχνεις στα σκουπίδια. Ακριβώς εκεί που έριξε κι αυτός εσένα, σε μια νύχτα.

Την ώρα που ανοίγεις την πόρτα για να τα πας στον κάδο, παίζει στο ράδιο αυτό το τραγούδι. Αυτοί που φεύγουν. Αυτοί που έδιωξες πολλές φορές στο παρελθόν γιατί πίστευες πως θα ναι πάντα εκεί να περιμένουν. Μα ο χρόνος δεν είναι Πηνελόπη. Κανέναν δεν περιμένει. Ένας κύκλος έκλεισε για πάντα. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι-καμμένα χαρτιά που μόνοι τους χαλάνε κάθε τί καλό. Στο καλό….