10 πράγματα που δεν ξέρατε για’ μένα (για να μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους)

Να (ξανα)συστηθούμε, γιατί όχι; Τόσες μ@κίες ακούγονται για’ μένα, χωρίς εμένα, ας τοποθετηθώ κι εγώ μια φορά, για να μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

Βρες με στο Instagram

1. Όταν ήμουν 7 ετών σε μια σχολική εκδρομή στην Ακρόπολη, ανακατεύτηκα με κάτι γκρουπ Κινέζων και χάθηκα.

Εκείνη την αναθεματισμένη μέρα βρήκαν να έρθουν επίσκεψη όλα τα σχολεία κι οι τουρίστες κι όσο κι αν έψαχνα για την τάξη μου δεν μπορούσα να την βρω με τίποτα. Άρχισα να περπατάω μόνη μου προς την Λεωφόρο κλαίγοντας και μόλις βγήκα στον κεντρικό, ένας κύριος με τετράγωνα γυαλιά ηλίου με ρώτησε τί έχω κι όταν του είπα ότι χάθηκα με τράβαγε με το ζόρι μές στο αμάξι του. Ευτυχώς ένα πούλμαν που πάρκαρε ακριβώς εκείνη τη στιγμή μπροστά μου, ανάγκασε τον κύριο να την κάνει με ελαφριά αλλιώς τώρα θα ήμουν πόρνη πολυτελείας στο Μπαγκλαντές (αν δεν με σούβλιζαν λίγο πριν τα σύνορα σε αυτοσχέδια θράκα!). Από τότε δεν ξαναπάτησα στην Ακρόπολη, παρά μόνο 13 χρόνια μετά που χαϊδολογιόμουν (sic) με κάποιον στα δασάκια της περιοχής.

2. Σε ηλικία 9 ετών με πάτησε φορτηγό.

Ευτυχώς τη γλίτωσα με μερικές γρατζουνιές. Η μάνα μου λέει πως έχω Άγιο αλλά εγώ νομίζω πως από τότε, δεν έχω σήμα.

3. Την πρώτη μου αποβολή απ’ το σχολείο την έφαγα στο δημοτικό γιατί έφυγα απ’ το προαύλιο μαζί με άλλα παιδάκια να πάμε να δούμε την Καρ(ι)ολάιν από την “Τόλμη και Γοητεία”.

Όρεξη είχε η Καρολάιν να φύγει από το Λος Άντζελες για να έρθει στη Πλατεία Βάθη και όλα τα ζαβά το πιστέψαμε και ξεροσταλιάζαμε στη πόρτα του σχολείου να τη δούμε να μπαίνει στο απέναντι ξενοδοχείο. Κάποια παιδάκια βέβαια ήμασταν πιο διαόλοι τολμηρά και ανοίξαμε μόνα μας τη πόρτα και βγήκαμε έξω να πάμε να τη χαιρετήσουμε όπως στο αεροδρόμιο που οι Χαβανέζες σου περνάνε λουλούδια στο λαιμό για τα καλωσορίσματα. Τελικά τη Καρολάιν δεν την είδαμε ποτέ, εγώ όμως μια φορά είδα την αγριεμένη φάτσα του πατέρα μου γιατί έφαγα αποβολή και πήγα τιμωρημένη σπίτι μου.

4. Σιχαίνομαι να πιάνω ολόκληρο κοτόπουλο ωμό γιατί έχω την αίσθηση ότι πιάνω ένα μικρό ψόφιο ζωάκι.

Μια φορά που ο χασάπης ξέχασε να μου το κόψει σε κομμάτια και αναγκάστηκα να το κρατήσω, σκιάχτηκα γιατί νόμιζα ότι έπιανα ψόφια γάτα, πατημένη από νταλίκα στο Σείριο, με αποτέλεσμα να το αλατοπιπερώσω με κλειστά μάτια και να φάει περισσότερο πιπέρι ο νεροχύτης παρά η κότα.

5. Είμαι μανιακή με τα ρούχα και τα καλλυντικά κι αν είχα σπίτι θα μου το έπαιρνε η τράπεζα και θα έμενα σε δύο χαρτόκουτα (ένα για μένα κι ένα για τα μπλουζάκια!).

6. Όταν ήμουν 20 χρονών, μου επιτέθηκε ο διάσημος δράκος των ασανσέρ (τη φάτσα του οποίου αναγνώρισα όταν ανακοίνωσαν τη σύλληψή του, στις ειδήσεις).

Ήταν βράδυ και μου όρμησε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τον πάτησα με το τακούνι -πρέπει κυριολεκτικά να τον ξέρανα- και με τις τσιρίδες που πάτησα, δεν ξέρω αν έφυγε για να μην τον πιάσουν ή για να μην του σπάσει το τύμπανο.

7. Ένα μήνα μετά από αυτό το συμβάν, με ακολούθησε μέχρι το σπίτι ένα παλικάρι που έμοιαζε με τον δράκο αλλά δεν ήταν δράκος, ήταν γύπας γιατί μου την έπεσε κι εγώ νόμιζα πως ήθελε να με βιάσει.

Κι αφού μου φώναξε “ψίτ να σου πω” κι εγώ άρχισα να στριγγλίζω σαν τη Σελήνη στον Χο Χο, με κάλεσε σπίτι του να δούμε τις φωτογραφίες του γιατί ήταν φωτογράφος κι εγώ άμαθη όπως ήμουν το πίστεψα και πήγα γιατί σπούδαζα τηλεόραση και νόμιζα θα κάνω σεμινάρια. Αυτός βέβαια σεμινάρια ήθελε να μου κάνει αλλά ξαπλωτή αφού πήγε να με φιλήσει και τότε κατάλαβα γιατί με είχε καλέσει και έφυγα τρέχοντας. Και βρωμάγαν κι οι μασχάλες του.

8. Στην εφηβεία μου είχα τρέλλα με τους New Kids on the Block (οκ το ξέρω, έχω καραξεφτιλιστεί πιο κάτω δεν έχει) και μάζευα μανιωδώς άρθρα, αφίσες, κασέτες και άλλα cult σκουπίδια.

Μια συμμαθήτρια που πήρε χαμπάρι τί πυρόβλημα ήμουν, μου έδωσε ένα τηλέφωνο στη Βοστώνη τάχα μου ότι ήταν των New Kids on the Block κι εγώ το ζώον έπαιρνα τηλέφωνο και χρέωνα τη γιαγιά μου όσο δύο καφάσια ινσουλίνες, για να μιλήσω τελικά με….τον Αμερικανό ξάδερφο της συμμαθήτριας που βγήκε στο τηλέφωνο και μέσα από πνιχτά γέλια, τραγουδούσε “Step By Step oohh babeeee” κι εγώ χαιρόμουν μόνη μου σαν ηλίθια!

9. Στα 18 μου λογοδόθηκα (Θεέ μου άκου λέξη, que decadence!) τον τότε-κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερο-φίλο μου.

Φυσικά όχι από έρωτα αλλά από “εκβιασμό” τύπου “αν δεν με παντρευτείς, χωρίζουμε” οπότε και αναγκάστηκα να ακολουθήσω τη μέθοδο “στρίβειν δια του αρραβώνος”.  Από λάθος υπολογισμούς όμως, τελικά έστριψα δια της χλωρίνης διότι δεν είχα προβλέψει πως όταν του ζητούσα να χωρίσουμε εκείνος θα έπινε μισή Kleenex και θα τον τρέχαμε στα επείγοντα.

10. Έχω διασχίσει το δρόμο με τις καλτσοδέτες να κρέμονται από τον αστράγαλο και τους οδηγούς να κατουριούνται στα γέλια.

Μια Ανοιξιάτικη μέρα, πρίν από 10 χρόνια, αποφασίζω να κάνω τη βόλτα μου κι επειδή ζεσταίνομαι βάζω φόρεμα χωρίς καλσόν αλλά με ένα ζευγάρι απλές λιτές καλτσοδέτες για να μπορώ να παίρνω αέρα. Την ώρα που τρέχω να περάσω τον δρόμο απέναντι, γλιστράνε οι ρημάδες και βρίσκομαι με τις καλτσοδέτες -και τις κόπιτσες για ζαρτιέρες-να κρέμονται απ τον αστράγαλο κι εγώ να τις κρατάω ενώ ταυτόχρονα συνεχίζω να τρέχω περνώντας τον δρόμο απέναντι, στα τέσσερα, σαν τραπεζάκι του καφέ. Οι οδηγοί πέθαναν από τα γέλια κι εγώ από ντροπή!

Υστερόγραφο: Τελικά ο Joe των New Kids on the Block ήταν γκέι ή έχω ακόμα ελπίδες; Δεν θυμάμαι που έχω βάλει και το νούμερο στη Βοστώνη :p