Ασφυξία…

Διαβάζοντας το άρθρο με τίτλο «Πειράζει να διαβάσω το ημερολόγιο ή να μπω στο facebook της κόρης μου;» είδα την εφηβεία μου, και όχι μόνο, να περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου!!! Σαφώς εμείς τότε δεν είχαμε κομπιούτερ και ίντερνετ κλπ αλλά είχαμε ημερολόγια….

Είμαι μοναχοπαίδι δύο ανθρώπων που έγιναν γονείς σε σχετικά μεγάλη ηλικία για την εποχή τους. Με μεγάλωσαν σαν πριγκίπισσα βάζοντάς πάντα σε προτεραιότητα τις δικές μου ανάγκες και μετά τις δικές τους, προσπαθώντας όμως παράλληλα να μην με κακομάθουν. Παράπονα ως προς τα υλικά αγαθά δεν έχω ούτε ένα. Δυστυχώς όμως υπήρχε τεράστια συναισθηματική απόσταση.

Οι γονείς μου πάντα έπαιζαν το ρόλο του «καλού και κακού μπάτσου». Ο πατέρας μου πάρα πολύ απόμακρος, φοβούμενος μάλλον να μην πάρω θάρρος. Αυστηρός σε σχέση με τα αγόρια, ακόμα και με συμμαθητές μου, και φυσικά οι έξοδοί μου με μέτρο και με το ζόρι. Στο σπίτι μέσα δεν μ άφηνε να ακούω δυνατά μουσική και αντιδρούσε έντονα αν με έβλεπε να παρακολουθώ κινούμενα σχέδια ή παλιές ελληνικές ταινίες, τα αποκαλούσε αηδίες. Σα παιδί δηλαδή τι να έβλεπα άλλο; Τσόντες; Απορία που δεν θα λυθεί ποτέ. Και εννοείται διάφορες άλλες καθημερινές συμπεριφορές που αποτέλεσμα είχαν την πλήρη απομάκρυνσή μου από εκείνον.

Από την άλλη η μητέρα μου, ο καλός μπάτσος ας πούμε, χρησιμοποιούσε την αυστηρότητα του πατέρα μου προκειμένου να με φέρνει στα νερά της π.χ. «αν δεν κάνεις αυτό, ή αν δεν μου πεις το άλλο θα πω στο μπαμπά σου να μην σ αφήσει να βγεις». Να μην βγώ;;; Ο διάολός μου. Το σπίτι μας δεν με κράταγε με τίποτα. Δεν είχα ούτε 1 τετραγωνικό που θα μπορούσα να αποκαλέσω δικό μου χώρο αφού ακόμα και το δωμάτιό μου το μοιραζόμουν με την γιαγιά μου. Γνώμη μου;;;; Άθλιος τρόπος χειρισμού!! Άθλιος γιατί δεν με πλησίαζε αλλά με εκβίαζε! Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια όπου γινόμουν όλο και πιο απόμακρη. Δεν ήθελα, μέχρι και σήμερα δηλαδή, να μοιράζομαι τίποτα με τους γονείς μου από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο. Ήθελα πάντα να κρύβω την καθημερινότητά και τα προβλήματά μου. Καμία επικοινωνία και κανένας διάλογος. Εννοείται βέβαια ότι σχεδόν ποτέ δεν ήξεραν που βρίσκομαι όταν έβγαινα, ειδικά η μητέρα μου που την είχα πιάσει πολλές φορές να με παρακολουθεί. Αλλού τους έλεγα και αλλού ήμουν.

Κάποια στιγμή λοιπόν, γύρω στα 17 μου, ένιωσα την ανάγκη να αρχίσω να γράφω ημερολόγιο. Προσπαθούσα να το γράφω κρυφά. Κρυφά γιατί ήξερα ότι αν με έβλεπε η πάντα αδιάκριτη μητέρα μου να γράφω θα το έψαχνε για να το διαβάσει, οπωσδήποτε. Ήμουν σίγουρη γιατί ήξερα τον βαθμό αδιακρισίας της και γιατί πάντα έβρισκα ανακατεμένα τα συρτάρια και τις τσάντες μου λες και θα έβρισκε κι εγώ δεν ξέρω τι!! Όπλα ή ναρκωτικά; Ο Θεός και η ψυχή της. Το έκρυβα λοιπόν κάτω από το στρώμα μου με την ελπίδα ότι δεν θα το έβρισκε…

Σιγά που δεν θα το έβρισκε. Αφού με το που έβγαινα από το σπίτι τα προσωπικά μου αντικείμενα γίνονταν φύλλο και φτερό. Δεν της έφτασε το ότι το βρήκε και το διάβασε αλλά μου το εξαφάνισε κιόλας. Τι το έκανε και που το πήγε δεν έμαθα ποτέ και ούτε και θα μάθω βέβαια… Το θέμα είναι ότι ούτε κι εκείνη πρόκειται ποτέ να μάθει το πόσο όλη της αυτή η συμπεριφορά έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου αλλά πολύ περισσότερο στη δική συμπεριφορά μου απέναντί της. Όλο αυτό μου προκαλούσε ασφυξία. Δυστυχώς, ακόμα μου προκαλεί γιατί μπορεί να έκοψα τις αλυσίδες μου αλλά συνεχίζω να την βρίσκω μπροστά μου. Γιατί εφόσον εγώ δεν της μιλάω για τίποτα κι εφόσον δεν έχει πρόσβαση από πουθενά βρήκε σαν καλή λύση το να τηλεφωνεί στους φίλους μου να αντλεί πληροφορίες ή ακόμα χειρότερα να προσπαθεί να τους βάλει να με πείσουν να ακολουθήσω τις δικές της προτιμήσεις σε θέματα παρουσιάζοντας τες μου ως δικές τους. Το να προσπαθήσει να με πιάσει φίλη έστω και τώρα βέβαια δεν υπάρχει σαν σενάριο. Ποια ήταν τα αποτελέσματα σε όλα αυτά; Θα σας απαντήσω εγώ.

Δημιούργησε ή μάλλον δημιούργησαν έναν άνθρωπο πρώτα απ όλα μοναχικό. Όχι κλειστό ή αντικοινωνικό αλλά μοναχικό. Από πολύ μικρή ήθελα να φύγω τρέχοντας από το πατρικό μου και να μείνω μόνη μου. Όταν λοιπόν τα κατάφερα άλλοτε πέρναγα ατελείωτες ώρες μόνη μου στο σπίτι ΜΟΥ, στο χώρο ΜΟΥ και άλλοτε έκανα την νύχτα μέρα σε εξόδους με φίλους. Αλλά πάντα μα πάντα ήθελα και θέλω τον χώρο μου, την ανεξαρτησία μου. Με ενοχλούν οι πολλές ερωτήσεις και κυρίως από την μητέρα μου. Πολλές φορές είμαι επιθετική μαζί της σε θέματα που στην ουσία δεν θα έπρεπε αλλά μου χτυπάνε τα καμπανάκια μου σε σχέση με το παρελθόν μας. Πέταξα το ρολόι. Από τότε έχω να βάλω ρολόι στο χέρι μου γιατί όσο ζούσα μαζί τους έπρεπε να κοιτάω συνέχεια την ώρα μην αργήσω και ποιος ακούει τον πατέρα μου. Για πάρα πολύ καιρό κλείδωνα την πόρτα του μπάνιου, παρ όλο που έμενα μόνη, φοβούμενη στην ουσία ότι κάποιος απλά θα την ανοίξει χωρίς να χτυπήσει, γιατί αυτό γινόταν στο πατρικό μου. Μα το χειρότερο που συνέβη είναι ότι με κλείδωσε απέναντί της.

Όλα τα παραπάνω που έγραψα είναι μία πολύ μικρή περίληψη των καταστάσεων που έζησα αλλά ήθελα να τα μοιραστώ ελπίζοντας ότι θα τα διαβάσουν οι νέοι γονείς και δεν θα κάνουν τέτοια λάθη. Τουλάχιστον εγώ θα προσπαθήσω να μην τα κάνω. Όλα χρειάζονται αλλά με μέτρο. Πρέπει να προσπαθούμε να γίνουμε φίλοι με τα παιδιά, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Μην ξεχνάμε ότι οι σημερινοί γονείς έχουμε ένα τεράστιο όπλο στα χέρια μας, το λένε «πληροφορία». Ψάξτε, διαβάστε, ενημερωθείτε, το ίντερνετ δεν είναι μόνο το facebook. Προσπαθήστε να μην εκβιάσετε συναισθηματικά τα παιδιά αλλά να τα κερδίσετε. Μην δημιουργείτε κλειστούς, φοβικούς και με έλλειψη αυτοπεποίθησης ανθρώπους. Αφήστε τα να κάνουν λάθη γιατί μέσα από αυτά θα μάθουν. Ακόμα και αν κάτι που θέλει το παιδί να κάνει δεν το εγκρίνετε υπάρχει και άλλος τρόπος πέρα από την υστερία και την απαγόρευση.

Κλείνοντας, μία συμβουλή από έναν άνθρωπο που μεγάλωσε περιορισμένος και καταπιεσμένος, αν το παιδί θέλει να κάνει κάτι θα το κάνει, το δίλημμα είναι το εξής: θέλετε ως γονείς να το ξέρετε ή να μην το μάθετε ποτέ επειδή ποτέ δεν σας το είπε φοβούμενο την αντίδρασή σας; Η απόφαση δική σας…

Αγνή

Η Αγνή είναι η νέα μας blogger και άρθρα της θα μπορείς να διαβάζεις στη κατηγορία Blogs, του Singleparent.gr Περιμένουμε τα σχόλια και πάνω απ’ όλα το θερμό σου καλωσόρισμα!!