Δεν θα γίνω ποτέ η τέλεια μαμά. Μου το έχει πει κι ο γιος μου επάνω σε καυγά!

Καμιά φορά νοσταλγώ τα χρόνια της ανεμελιάς.
Αυτά που όταν ήθελες να κοιμηθείς,απλά το εκανες…Για τετοιες πολυτελειες μιλάω,όχι αστεία!
Που ήσουν άρρωστη,χουχούλιαζες στο κρεββάτι και δε σε ένοιαζε αν έπρεπε να μαγειρέψεις ή να πλύνεις τα ρούχα σου. Που δεν ένιωθες άσχημα που στις μαύρες σου δεν ήθελες να βλέπεις άνθρωπο.

Τα χρόνια αυτά πέρασαν πια.
Τώρα έχεις ένα πλασματακι-κομμάτι του εαυτού σου- που το βάζεις πάνω από σένα.
Όχι γιατί έτσι πρέπει αλλά επειδή το θες. Γίνεται αυτόματα χωρίς να το σκεφτείς.
Έφαγε; Είναι καλά; Γιατί είναι γκρινιάρης σήμερα;
Κάθε στιγμή, προσπαθώ να βρω νέες ιδέες ώστε να περνάει καλά. Να προσεγγίσω διαφορετικά καταστάσεις και συμπεριφορές,όταν δε βρίσκω την άκρη.Και το βράδυ να ξαπλώνω και να αναρωτιέμαι αν ήμουν παραπάνω αυστηρή.Ή ότι ίσως θα μπορούσα να τον αφήσω να φωνάξει λίγο περισσότερο και να μην ανησυχώ τόσο για τους γείτονες μου.

Όταν ήταν μωρουλι βιαζόμουν να μεγαλωσει,να γίνει ανεξάρτητος.
Στα οχτώ του πια αντιλαμβάνομαι πλήρως τη φράση “Μικρά παιδιά,μικρά προβλήματα. Μεγαλα παιδια,μεγαλα προβληματα”. Γιατί τώρα έχω να κάνω καθαρά με την ψυχολογία του.Να μιλάμε πολύ και να προσέχω κάθε κίνηση μου,κάθε φράση ώστε να μην περάσω λάθος μηνύματα.
Εδώ μιλάμε για πολλά παραπάνω από μια λερωμένη πάνα και αποστειρωμένα μπιμπερό λοιπόν.

Δείτε σχετικά: Το κακό με τα παραμύθια είναι ότι τελειώνουν τη μέρα του γάμου

Και νιώθω πάντα ένοχη όταν δεν έχω όρεξη για παιχνίδι και το αναβάλλω ή παίζω με μισή καρδιά.
Μα που στο καλό εγκατέλειψα το παιδί που ημουν; Που χαθηκε; Καμία φορά το αισθάνομαι να ξυπνάει μα εισβάλλουν οι σκοτούρες και οι έννοιες και το ρίχνουν πάλι σε λήθαργο.
Αυτό είναι αραγε;Οι υποχρεώσεις μας μετατρέπουν σε ενηλικες;
Τα χρήματα που δε φτάνουν και η αβεβαιότητα του αύριο νανουρίζουν την παλιά μας αθωότητα.
Αυτή την ίδια αθωότητα που σε κάνει ευτυχισμένο με τις χρωματιστές σαπουνόφουσκες. Που το να γίνεις μούσκεμα από τη βροχή,δε σημαίνει πνευμονία αλλά ευκαιρία για έναν τρελό χορό στους νερόλακκους.
Έχω στο κεφάλι μου δεκάδες πράγματα που πρέπει να γίνουν στο άμεσο μέλλον ή και στο μακρινό!
Και τελικά δεν απολαμβάνω το παρόν μου!

Περνάνε οι μέρες, φεύγουν οι στιγμές κι εγώ, μένω να σκέφτομαι τι θα κάνω αύριο.
Θέλω να είμαι εκεί.Στο παρόν μας.Να φυλακισω στις αναμνήσεις μου,το βλέμμα του,τη μυρωδιά του,το χαμόγελο του.Να μη τα αφήνω να περνούν έτσι σαν ασήμαντα.
Δεν είναι ασήμαντα.Είναι η ομορφιά του κόσμου.Είναι όλα μοναδικά, δε θα ξανάρθουν!

Έτσι ίσως να ξυπνήσω και τη μικρή που κουβαλάω ακόμα στην καρδιά μου. Αν της κάνω χώρο,θα τεντωθεί,θα ανοίξει τα μάτια της για να παίξει με το πιο υπέροχο πλάσμα που θα συναντήσει ποτέ. Τον γιο μου!

Ποτέ δεν είναι αργά να περπατήσουμε νέες διαδρομές αφού οι παλιές δε μας καλύπτουν πια.Κι ύστερα κι άλλες,κι άλλες.Ώσπου να αγγίξουμε την ευτυχία,ή έστω να πλησιάσουμε πολύ.

Δε θα γίνω ποτέ η τέλεια μαμα. Ηδη ο γιος μου, μου έχει πει σε τσακωμο πως δεν ειμαι!
Δεν υπάρχουν τέλειες μαμάδες.Θέλω όμως να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερα λάθη.
Να μεγαλώσω ένα χαρούμενο παιδί,έναν ευτυχισμένο άνθρωπο!

Αλίκη

Η Αλίκη είναι η νέα μας blogger και άρθρα της θα μπορείς να διαβάζεις στη κατηγορία Blogs, του SIngleparent.gr Περιμένουμε τα σχόλια και πάνω απ’ όλα το θερμό σου καλωσόρισμα!!