“Ζήσε τη στιγμή” και άλλες μπούρδες!

“Η ζωή είναι στιγμές”
“Αν αγαπάς κάτι άστο ελεύθερο”
“Ζήσε το σήμερα”

και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα-πες τα τρέντι- διάβασα σε ένα περιοδικό στην αναμονή του οδοντιάτρου κι ήθελα απονεύρωση στα ματοτσίνορα. Γιατί ανάθεμα κι αν αυτοί που τα γράφουν, τα πιστεύουν κι αν τα πιστεύουν δεν μας λένε, τόσο “διαθέσιμοι” που δείχνουν, πόσους πληγώνουν και πόσοι άραγε τους σέβονται.

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Καθημερινά συναναστρέφομαι με πάρα πολύ κόσμο. Είναι η δουλειά μου και ο χαρακτήρας μου τέτοιος που δεν μπορώ να ζω αλλιώς. Από την εμπειρία μου λοιπόν, έχω διαπιστώσει πως οι περισσότεροι που κάνουν σημαία, το περιβόητο μότο της “στιγμής” και “η ζωή μου Νεσκαφέ” είναι κυρίως οι ανασφαλείς. Εκείνοι που δεν μπορούν να δώσουν ή να πάρουν τίποτα παραπάνω από στιγμές, γι’ αυτό και αρκούνται σε αυτές. Δεν μπορούν να δώσουν ή να πάρουν καρδιά ψυχή και μυαλό για πάνω από ένα βράδυ, κι ακριβώς επειδή το ξέρουν, το ρίχνουν στη “στιγμή”. 

Φυσικά και το να ζεις το σήμερα είναι ό,τι πιο όμορφο και ώριμο μπορείς να κάνεις. Βλέπω όμως πολλούς να το χρησιμοποιούν με λάθος τρόπο, δηλαδή ως ένα καλό άλλοθι είτε για να μην δεσμεύονται ή για να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους, το γεγονός ότι για τον άλλον είναι τριτοτέταρτη επιλογή, ούτε καν επιλογή. Άτομα που ερμηνεύουν κατά πώς τους βολεύει τις λέξεις “ελευθερία” και “στιγμή” για να παριστάνουν τους ανοιχτόμυαλους (οι δεσμεύσεις και τα πλάνα, είναι για ανώριμα εξαρτημένα κοριτσάκια πφφφ) να ξεφεύγουν από τις ευθύνες τους και στο τέλος της ημέρας, να κάνουν pampering στην “ηθική” τους.  Κι όταν έρχεται η στιγμή να δώσουν εξηγήσεις, σου πετάνε και το βαρύγδουπο-καθόλου παρωχημένο κλισέ του τύπου “όταν αγαπάς κάτι το αφήνεις ελεύθερο” και πέφτει ο Κοέλιο, σέκος και τρίχα-κάτσε-κάτω.

Θα’ θελα πολύ να δω όλους αυτούς πόσο χαλαρά θα το πάρουν, όταν αγαπήσουν πραγματικά και η άλλη πλευρά αποφασίσει να “τους ελευθερώσει”. Να πεθαίνουν από έρωτα και ο άλλος να χρησιμοποιεί ηλίθια τσιτάτα για να έχει πρόσχημα να παίζει. Θα ‘ναι το ίδιο “ανώτεροι” ή θα τους κοπούν τα γόνατα;

Κάπως έτσι λοιπόν η δέσμευση έγινε μπανάλ και δείγμα κατινιάς. Λες και σχέση σημαίνει ιδιοκτησία. Λες και δεν μπορείς να μένεις ελεύθερος κι αυτόνομος μέσα στον ίδιο τον δεσμό σου. Αλλά όλο αυτό το πακέτο, θέλει μαγκιά, μαεστρία και προσπάθεια κι οι περισσότεροι δεν έχουν τη παιδεία ή τα βιώματα για να το “ξετυλίξουν”. Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουν ότι το “αν αγαπάς κάτι άστο ελεύθερο” δεν σημαίνει “άστο ελεύθερο για να μπορείς να βγάζεις ανενόχλητη τα μάτια σου” αλλά “άστο ελεύθερο να σ’ αγαπήσει”.

Δεν καταλαβαίνουν ότι ελευθερία, δεν σημαίνει “πηγαίνω με 25 γκόμενους”. Ελευθερία, σημαίνει “πηγαίνω με έναν και του δίνομαι για 25!”. Κι όταν πιστεύεις στην αληθινή ελευθερία ,τη δική σου και του άλλου, δεν χρειάζεται ούτε να την παπαγαλίζεις ούτε να τη διεκδικείς. 

Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν είναι των σχέσεων, δεν τους αρέσουν και δεν εμπλέκονται. Η διαφορά είναι ότι είναι τόσο συνειδητοποιημένοι, που δεν χρυσώνουν το χάπι στον εαυτό τους και στους άλλους, ούτε το βροντοφωνάζουν σε δισέλιδα άρθρα μήπως δεν το πιστέψουμε (αυτό που δεν πιστεύουν). Είτε βρίσκονται στη θέση εκείνου που φτύνει είτε στη θέση που τον φτύνουν.

Είμαι σχεσάκιας άνθρωπος. Όταν αγαπώ, το κάνω με όλο μου το είναι. Δεν έχω μάτια ή….πόδια για όλους. Δεν αφήνω καν υποψίες ότι υπάρχει άλλος ενώ δεν υπάρχει. Ειδικά όταν αγαπιέμαι, απογειώνομαι! Υπόσχομαι και το πραγματοποιώ. Δίνω και ζητώ. Ονειρεύομαι και το μοιράζομαι μαζί του. Του λέω ότι τον αγαπώ και το εννοώ. Κρατώ αποστάσεις όταν χρειάζεται, δεν ανακατεύομαι εκεί που δεν με σπέρνουν, αγαπώ και σέβομαι όσα αγαπάει, στηρίζω απόλυτα ό,τι βλέπω πως τον κάνει ευτυχισμένο. Τον φροντίζω, του μαγειρεύω, του σιδερώνω, του κάνω ό,τι γουστάρει στο κρεβάτι, του σερβίρω πρωϊνό, τον ταίζω στο στόμα, βάζω στο ψυγείο μου post-it τις συνταγές που του αρέσουν και τον έχω βασιλιά. Κι αν το στέμμα τον στενέψει, αν μια τέτοια αγάπη τον “πνίξει”, κακό δικό του που δεν την εκτίμησε.

Εγώ θα συνεχίσω να είμαι ξεκάθαρη. Θα συνεχίσω να λέω ανοιχτά αυτό που θέλω χωρίς να το απαξιώνω και να το κάνω κρεμαστάρια. Χωρίς παιχνίδια, κόλπα και ψέματα. Γιατί όταν γίνω αντιληπτή, στο επόμενό μου “παιχνιδάκι” θα μου βγάλει τις μπαταρίες και θα τη κάνει. Και καλά θα μου κάνει. Γιατί αν ήθελε στρατηγική θα έπαιζε σκάκι.

Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ “τη στιγμή”, μαντάμ. Γιατί καλό το σήμερα, αλλά σαν το αύριο που ξημερώνει δίπλα του, δεν έχει!

Υστερόγραφο: Μην ξεχνάμε πως από μια δέσμευση και ένα “σ’ αγαπώ” ήρθαν στον κόσμο, τα παιδιά μας. Ένα από αυτά, κάποιος κάποτε το αποκάλεσε “στιγμιαίο λάθος”. Γιατί όπως πολλοί, ζούσε κι εκείνος τη στιγμή. Ας παραδεχτούμε λοιπόν ότι οι πολλές “στιγμές”, φέρνουν πολλές ευθύνες. Κι ως ώριμοι ενήλικες, οφείλουμε να τις παίρνουμε.