Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ!

Χθες το απόγευμα είχα μια συζήτηση με μια πολύ καλή φίλη την οποία θαυμάζω για το πόσο αισιόδοξος και δυναμικός άνθρωπος είναι. Στην 50λεπτη κουβέντα μας, μου έλεγε πόσο τέλεια πέρασε στις διακοπές της με τον φίλο της, πόσο καλά είναι τα παιδιά της μετά το διαζύγιο και πόσο καλά φαίνεται να το έχει πάρει ο πρώην άντρας της. Σκέφτηκα πόσο καιρό είχα να ακούσω έναν άνθρωπο να μου πεί ότι χώρισε και ότι είναι καλά. Πολύ καιρό. Όχι γιατί οι χωρισμένοι δεν περνούν καλά, τουναντίον! Αλλά γιατί σαν άνθρωποι έχουμε τη τάση να δίνουμε βάρος στην αρνητική πλευρά των πραγμάτων. Είτε όταν μιλάμε είτε όταν ακούμε.

Κι ας το πάρουμε και λογικά δηλαδή: Γιατί να βγαίνει ένας άνθρωπος από τη ζωή σου, που σε κακοποιούσε, σε μείωνε, σου πηδούσε τη ψυχολογία ή απλά δεν σου ταίριαζε και να μην είσαι καλά; Ακόμη κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει τίποτα και μόνο που κάνατε παιδιά μαζί και περάσατε κάποια χρόνια απ’ τη ζωή σας, φυσικά και θα πονέσεις γι΄αυτόν, θα κλάψεις θα χτυπηθείς οκ. Παρακάτω όμως; Μόνο το κλάμα, ο οδυρμός και το “αχ χώρισα” υπάρχει; Και για πόσο άραγε; Χωρισμένος είσαι αγάπη μου, όχι καημένος!

Διαβάζω δυστυχώς πολύ συχνά, ακραίες και απόλυτες απόψεις -θα έλεγα στερεότυπα- κυρίως κατά των γυναικών που μετά από ένα διαζύγιο ή μια απώλεια, έκαναν καινούρια σχέση. Πολλές φορές μάλιστα διαβάζω τέρατα. Που βρήκες γκόμενο (υποτιμητική προσφώνηση που χρησιμοποιείται ακριβώς για να υποβιβάσει τον νέο σύντροφο και τη σχέση σου μαζί του). Που δεν αγαπάς τα παιδιά σου. Που έβαλες τον γκόμενο στα παιδιά σου. Που έβαλες τον γκόμενο στο σπίτι. Που εμπιστεύεσαι τα παιδιά σου στον γκόμενο. Που ο γκόμενος θα σε γλεντήσει και θα σε πετάξει (λες και στο σεξ γλεντάει μόνο ο ένας…). Μόνο πόρνες δεν τις λένε. Χαλαρώστε λίγο και σκεφτείτε μια στιγμή….

Χωρίζεις, ο/η πρώην σου βγάζει τον αδόξαστο, δεν έχεις σχεδόν καμία συναισθηματική στήριξη αλλά 2-3 παιδιά που πρέπει να στηρίξεις και είσαι και κοντά στα 40. Πόσο καιρό θα μείνεις μόνη; 1 χρόνο; 2 χρόνια; 5 χρόνια; Μήπως θα μονάσεις; Και άντε πες βρήκες κάποιον και πάτε για ένα καφέ. Για δύο. Για πενήντα. Αν γουστάρετε ο ένας τον άλλον και περνάτε καλά, ποιός θα σας απαγορέψει να προχωρήσετε τη σχέση σας; Ποιός νόμος προστάζει ο μονογονέας να μένει για πάντα μόνος και να ναι μια ζωή, η προσωποποίηση του Ξανθόπουλου; 

Ναι, η φίλη μου πήγε διακοπές με τον “γκόμενο”. Φαντάζομαι πολλές γυναίκες και πολλοί άντρες πήγαν φέτος διακοπές με τους “γκόμενους”. Η δε φίλη μου, όπως και αρκετός κόσμος φαντάζομαι, εκτός του ότι δουλεύει και δεν τα κλέβει, είναι πολύ καλή μητέρα και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της να περνάει τόσο καλά. Όχι μόνο επειδή είναι με έναν καλό άνθρωπο που τη κάνει ευτυχισμένη αλλά και επειδή δεν είναι πια με τον τον άνθρωπο που μεν έγινε πατέρας των παιδιών της αλλά έσφιγγε τη ζωή της σαν τη μέγγενη. Οκ τα παιδιά μας πάνω απ’ όλα όμως ποιός είπε πως όταν κάνεις σχέση, τα παιδιά πάνε από κάτω; Πότε άραγε, θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον γονιό από τον σύντροφο;

Το διαζύγιο δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση. Ούτε το να μεγαλώνεις τα παιδιά σου μόνος είναι εύκολο. Οκ. Για πόσο θα το αναμασάμε αυτό; Υπάρχει ο χωρισμός και το πένθος, υπάρχει και το αύριο. Στο χέρι σου είναι να διαλέξεις αν θες να σε εκτιμούν ή να σε λυπούνται.

Με αγάπη,

Κυριακή Χαριτάκη