Μου λες να χωρίσω επειδή χώρισες κι εσύ!

Αν κάτι μου τη δίνει το τελευταίο διάστημα είναι η αλλαγή στον τρόπο που σε βλέπουν οι άνθρωποι, απ’ τη στιγμή που παίρνεις διαζύγιο. Η φιλική συμβουλή που-εννοείται σου έχει πρώτα ζητηθεί- και κάποτε έδινες ως παντρεμένη, ακόμη κι αν παραμένει ίδια τώρα που χώρισες, πλέον ή δεν σου τη ζητάνε γιατί “είσαι χωρισμένη άρα τον χωρισμό θα μας προτείνεις” ή βλέπουν τη συμβουλή σου μες από το πρίσμα του διαζυγίου σου, ότι δηλαδή “μου λες να χωρίσω επειδή χώρισες κι εσύ”. Όχι δεν σου λέω να χωρίσεις επειδή χώρισα κι εγώ. Βασικά δεν σου λέω καθόλου να χωρίσεις γιατί πρόκειται για πολύ σοβαρή απόφαση που αφορά μόνο εσένα και πρέπει να τη πάρεις μόνος/η σου. Σου λέω απλώς τη δική μου εμπειρία γιατί εκεί που είσαι εσύ σήμερα, ήμουν κι εγώ κάποτε.

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Οι περισσότεροι νομίζουν πως επειδή χώρισες και τυγχάνει να περνάς καλά, προτείνεις το διαζύγιο ως λύση γιατί πιστεύεις πως έτσι θα περάσουν καλά και οι άλλοι. Ή το προτείνεις κατά μια έννοια “από συμφέρον” για να έχεις παρέα στις νυχτερινές εξορμήσεις σου με φίλες. Επιτρέψτε μου να σας ενημερώσω πως δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι γομάρια. Και πως ίσως κι εμείς κάναμε κάποτε το λάθος να κοιτάξουμε καχύποπτα τον/τη χωρισμένο/η φίλο ή φίλη που μας έβλεπε στα μαύρα μας τα χάλια και μας πρότεινε το διαζύγιο ως λύτρωση. Αυτό που ξεχνάμε όμως, είναι ότι αν κάποιος σου προτείνει το διαζύγιο, δεν είναι επειδή πήρε κι ο ίδιος αλλά επειδή όπως γράφω και πιο πάνω “σε βλέπει στα μαύρα σου τα χάλια”. Αφορμή δηλαδή αυτών των συμβουλών δεν είναι η ζωή και τα βιώματά του αλλά η δική σου ψυχολογία και εικόνα. Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν να προτείνει το διαζύγιο σε έναν άνθρωπο, ευτυχισμένο και γελαστό. Επίσης να ξέρεις πως ο αληθινός φίλος και γενικότερα ο άνθρωπος που σε αγαπάει αληθινά, πρίν το διαζύγιο θα σου προτείνει να προσπαθήσεις να σώσεις το γάμο σου. Προσωπικά το έχω κάνει αμέτρητες φορές ακόμη και για γάμους που έκανε μπαμ ότι δεν σώζονταν. Όφειλα όμως να είμαι αντικειμενική. Διαζευγμένη μεν, αντικειμενική δε.

Κάτι άλλο που πιστεύω είναι πως όταν ένας γάμος έχει πάρει τον κατήφορο ή όταν τα πράγματα όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν αλλάζουν ή δεν υπάρχει έστω και μονομερώς η διάθεση να αλλάξουν, ο γάμος δεν πάει για σώσιμο αλλά για μνημόσυνο. Η διαφορά είναι ότι οι άμεσα εμπλεκόμενοι αρνούνται να το δουν ή το βλέπουν και το τρενάρουν επινοώντας διάφορες δικαιολογίες -κάποιες από τις οποίες στη παρούσα φάση στέκουν-για να μην κάνουν το βήμα ακόμα ή καθόλου. Τα παιδιά και το οικονομικό ή και τα δύο μαζί, είναι συνήθως στη πρώτη γραμμή των δικαιολογιών. Το οικονομικό ήταν και η δική μου δικαιολογία για περίπου 2 χρόνια. Μέχρι που δεν άντεξα και έφυγα. Σε καλύτερη οικονομική κατάσταση μεν αλλά όχι τόσο καλή για να κάνω το βήμα, δε.

Κι όμως το έκανα. Έφυγα από το σπίτι με λεφτά ίσα για τα ενοίκια, ένα κρεβάτι και δυο κουρτίνες. Τις πρώτες μέρες μάλιστα ήμασταν “άτυχοι” γιατί εκεί που είχε καλό καιρό, ξαφνικά έκανε παγωνιά και δεν είχαμε ακόμα θέρμανση στο σπίτι με αποτέλεσμα να στέλνω το παιδί για μπάνιο στον μπαμπά του. Ή να κολλάει το παιδί επάνω μου τα βράδια, να μου λέει “κρυώνω μαμά” κι εγώ να νιώθω 5 εκατομμύρια φορές πιο άχρηστη και ένοχη και εγωΐστρια κι εγώ δεν ξέρω τί, που το έβαλα σε αυτή τη διαδικασία. Όσο σίγουρος/η κι αν φεύγεις από ένα γάμο, οι πρακτικές δυσκολίες σε κάνουν λίγο να αμφιβάλλεις χωρίς αυτό να σημαίνει πως θέλεις να γυρίσεις ή πως δεν πήρες τη σωστή απόφαση. Είναι όπως όταν είσαι σε δίαιτα κι ενώ κάνεις το πρόγραμμα σωστά, κολλάει για λίγο η ζυγαριά. Εκεί επάνω είναι που αν πεισμώσεις, αν δεν το βάλεις κάτω, θα δεις τη ζυγαριά να ξεκολλάει και το βάρος να φεύγει από πάνω σου.

Εγώ λοιπόν που μπήκα σε ένα σπίτι με ελάχιστα λεφτά, που τον πρώτο καιρό φάγαμε απίστευτο κρύο μαζί με το παιδί μου, που από το άγχος και τη κούραση ανέβασα 40 πυρετό και ήμουν μόνη μου στο σπίτι χωρίς κανέναν να με βοηθήσει, εγώ που δεν ήξερα αν θα μπορούσα να πληρώσω το νοίκι μου αύριο, εγώ είμαι αυτή που δεν σου λέω να χωρίσεις επειδή χώρισα. Σου λέω να χωρίσεις, επειδή η δυσκολία των ανύπαρκτων χρημάτων, του παγωμένου διαμερίσματος και του παιδιού που σφίγγεται επάνω σου ή που θυμώνει “επειδή άφησες τον μπαμπά” , κάποια στιγμή ξεπερνιέται. Η δυσκολία όμως, του να ζεις μεν σε ένα ζεστό διαμέρισμα με όλα τα κομφόρ, κάποια λεφτά στη τσέπη και τα παιδιά σου να παίζουν ανέμελα στο δωμάτιό τους αλλά χωρίς ούτε να αναγνωρίζεσαι ούτε να αγαπιέσαι, δεν ξεπερνιέται με τίποτα!

Όχι να μην χωρίζουν οι άνθρωποι. Να προσπαθούν για το γάμο τους. Αλλά επειδή το θέλουν οι ίδιοι. Όχι επειδή το επιβάλλουν τα οικονομικά ή τα παιδιά. Θα εκπλαγείς από το πόσοι άνθρωποι θα βρεθούν να σε βοηθήσουν μόλις δουν ότι είσαι χαρούμενος με την επιλογή σου. Θα εκπλαγείς με το πόσο εύκολα έρχονται όλα αυτά που νόμιζες βουνό. Όσο για τα παιδιά; Κάποια στιγμή θα καταλάβουν. Δεν υπάρχει παιδί που να μην αγαπάει τον γονιό του. Όπως επίσης δεν υπάρχει παιδί που μεγαλώνοντας, δεν θα ανοίξει τα φτερά του να πετάξει, αφήνοντάς σε μόνο σου με τις επιλογές σου να μην έχεις άλλη πια δικαιολογία να το τρενάρεις.

Να χωρίζουν οι άνθρωποι. Όχι επειδή το είπε ο φίλος, ο γνωστός, ο τάδε. Αλλά επειδή όταν βλέπουν πως πια δεν αγαπιούνται και δεν υπάρχει πιθανότητα να αγαπηθούν ποτέ ξανά γι αυτό που εξελίχθηκαν και έγιναν στο πέρασμα του χρόνου.

Κυριακή Χαριτάκη

*Πολλά ζεστά ευχαριστώ στους κουμπάρους μου, στην Έλενα, στη Μαίρη και κυρίως σε μια ψυχούλα εκεί έξω, που με στήριξαν, με βοήθησαν και γεμίσαμε τα ποτηράκια μας τσουγκρίζοντας στην υγειά της νέας μου ζωής. Σαν τους ανθρώπους που σε αγαπούν, κανείς!