Μια συγγνώμη από τον μπαμπά μου!

Πριν λίγο καιρό, ο αδερφός μου, μέσα στα πράγματα που βρήκε στο πατρικό μας, ανακάλυψε αυτή τη κάρτα. Μου την είχε δώσει ο πατέρας μου, όταν έμπαινε το 2003.

Τη κράτησα και την έβαλα έξω απ’ το ψυγείο μου, για να θυμάμαι τα λόγια του. Να μην τρώω σοκολάτες, να δουλεύω και να σκέφτομαι γρήγορα. Δεν τον ένοιαζε τόσο να παντρευτώ. Περισσότερο τον ένοιαζε να είμαι εργατική και κυρίως…να μου κόβει!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

“Τί δουλειά κάνει η κόρη σου;” τον ρωτούσαν. Κι εκείνος φούσκωνε “Έχει μια σελίδα στον υπολογιστή”. Κανείς δεν καταλάβαινε τί έκανα, βασικά ούτε καν ο ίδιος, αλλά ακουγόταν πολύ σπουδαίο.

Όταν χώρισα, μου είπε “Κοριτσάκι μου απορώ τί ήθελες εσύ μ΄αυτόν τον άνθρωπο, στα λεγα δεν μ άκουγες. Κανέναν δεν ακούς, μια ζωή πας ντουγρού για τον μαντρότοιχο. Το λέει και το τραγούδι, πάρ’το στεφάνι μας, πάρ’το γεράνι μας!” κι έβαλε τέρμα ρεμπέτικα στο ράδιο. “Που κολλάει ρε μπαμπά ο Μπιθικώτσης στη κουβέντα μας;”. “Κολλάει. Γιατί αν διάλεγες έναν άνθρωπο λαϊκό, δικό μας, να ακούει καμιά πενιά και να πίνει κανα κρασί, δεν θα τα τράβαγες αυτά τώρα!”.
Ό,τι να΄ναι όμως!

Πλέον ο πατέρας μου, έρχεται στα όνειρά μου, όποτε θέλει κάτι να μου πει. Αν θέλει να με καθησυχάσει για κάτι άσχημο που έγινε ή να με προειδοποιήσει για κάτι κακό, έρχεται και καταλαβαίνω. Δεν ξέρω αν λέγεται υποσυνείδητο ή πώς λέγεται, αλλά έχω πλήρη επικοινωνία με την απέναντι όχθη. Σαν να φυλάει εμένα και το παιδί. Έκανε όμως και πολλά λάθη.

Όλοι λένε όμορφα λόγια για εκείνους που πεθαίνουν, σχεδόν τους Αγιοποιούν, μα εγώ δεν συμφωνώ. Και οι πεθαμένοι έκαναν λάθη στη ζωή και πρέπει να γίνονται μάθημα για εμάς που μένουμε πίσω. Έτσι και ο πατέρας μου. Μπορεί να ήταν ένας γλεντζές άνθρωπος, που αγαπούσε πολύ το κρασί, τους φίλους και τη μουσική, που δεν είχε βλάψει κανέναν με την έννοια να κλέψει ή να σκοτώσει αλλά Άγιος δεν ήταν. Στα νιάτα του, είχε πονέσει πολλές γυναίκες, γυναίκες που δεν του έφταιγαν σε τίποτα, μόνο και μόνο επειδή ήθελε να ικανοποιήσει τον εγωϊσμό του και να νιώσει ότι “μετράει”. Έταζε πράγματα που δεν είχε ποτέ σκοπό να κάνει και τα μεγάλα λόγια τα είχε ψωμοτύρι. Μου τα έλεγε ο ίδιος όταν μεγάλωσα, μου έλεγε για τα λάθη του και πόσο είχε μετανιώσει και για μένα αυτό έχει σημασία.

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έστω κι αργά καταλαβαίνουν τα λάθη τους και άλλοι που πιστεύουν ότι έχουν δίκιο σε όλα, μέχρι να πεθάνουν!

Θα μου πεις “τί τα σκέφτεσαι τώρα αυτά”. Δεν ξέρω, μ’ έχει πιάσει το υπαρξιακό μου τελευταία. Ποιοί είμαστε, που πάμε. Σκέφτομαι πως η συγγνώμη έχει μεγαλύτερη αξία όσο ζούμε και προλαβαίνουμε να τη πούμε, ή ακόμα καλύτερα, να τη δείξουμε εκεί που πρέπει. Ο μπαμπάς μου αν και επιπόλαιος στα νιάτα του, ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, που προσπάθησε να επανορθώσει, δίνοντας όλη του την αγάπη, στη μητέρα μου.

Όλοι κάνουμε λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι τέλειος για να φέρεσαι σαν άνθρωπος στους ανθρώπους. Κυρίως, δεν χρειάζεται να “κρύβεσαι” πίσω από τέτοια “επιχειρήματα”. Μια απλή και ειλικρινής συγγνώμη αρκεί. Και ειλικρινής συγγνώμη είναι μόνο η αλλαγμένη συμπεριφορά.

Λίγη αυτοκριτική και πάνω απ’ όλα αυτογνωσία, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ειδικά όταν μεγαλώνουμε παιδιά. Ή ακόμη χειρότερα, όταν μεγαλώνουν παιδιά μόνοι τους, εκείνοι που βλάψαμε, έστω και άθελά μας.

*Αφιερωμένο στη μόνη μαμά και φίλη Βίκυ