Απ’ τον πλακούντα έρχομαι και στη τομή, κανέλα! (ή αλλιώς “πώς γέννησα τον Γιώργο”)

07.30 το πρωί των γενεθλίων μου περνάω την πόρτα του μαιευτηρίου κάνοντας μόνο θετικές σκέψεις δηλαδή ή ότι θα πεθάνω εγώ ή το μωρό ή όλοι μας. Η μάνα μου είναι εκεί απ’ το μαύρο χάραμα εφοδιασμένη με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ (λιβανάκια, λαδάκια από διάφορα μοναστήρια, αγιασμούς prive -δηλαδή διαβασμένους στο όνομά μου- εικόνες αγίων και άπειρα σακουλάκια πόλυ-μπαγκ) και μόλις με βλέπει αρχίζει να με σταυρώνει, να με λαδώνει στο μέτωπο και να περνάει από πάνω μου όλες τις εικόνες, όπως όταν σε σκανάρουν στο αεροδρόμιο για μεταλλικά αντικείμενα. Βάζω τα κλάμματα κι εκείνη με κράζει ότι άδικα ανησυχώ, όλα καλά θα πάνε κι ενώ προσπαθεί να μου δώσει κουράγιο, ζητάει από μια νοσοκόμα δυο υπογλώσσια για την καρδιά της. Μόλις μου ζητάει να της πω ποιός είναι ο γυναικολόγος μου, για να ξέρει λέει, σε ποιόν θα κάνει μήνυση αν κάνει κανένα λάθος στο χειρουργείο (Φώσκολος), σηκώνομαι επί τόπου και πάω να γεννήσω. Βρίζοντας!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Μπαίνω στο δωμάτιο οδυνών, όπου μου φοράνε μια τεράστια ρόμπα και κάτι νάιλον παντόφλες με ασορτί σκούφο, ότι πρέπει για να μαγειρέψω. Αφού μου παίρνουν πιέσεις, θερμοκρασίες και όλα τα σχετικά, η μαία μου λέει πως λίγο πρίν μπούμε στο χειρουργείο μπορώ αν θέλω να χαιρετήσω (τον πλάτανο) στους δικούς μου αλλά ευχαριστώ δεν θα πάρω γιατί η μάνα μου ο Μουλατσιώτης είναι στο τσάκ να βγάλει το λιβανιστήρι και να θυμιατίσει τη ρεσεψιόν, το κυλικείο και τα ταμεία.

Μερικές ώρες μετά τη καισαρική με σωληνάκια ορού και καθετήρα. Στο βάθος τα τσάγια, τα νερά και το 12ο κουπάκι για τον εμετό! :p

Κι ενώ περιμένουμε αμήχανοι έξω απ’ το χειρουργείο, έρχεται ο γιατρός μου (ένας φοβερός τρελλοΚρητικός, για τον οποίο θα σας μιλήσω άλλη φορά!) και φωνάζει με τόσο ενθουσιασμό, έτοιμος να χορέψει σούστα. Μπαίνω στο χειρουργείο, βλέπω το χασαποκρέβατο με τις λάμπες από πάνω και βάζω τα κλάμματα ενώ το προσωπικό για παρηγοριά, αρχίζει να παριστάνει τον Επτανήσιο δηλαδή να μιλάει τραγουδιστά σέρνοντας τα φωνήεντα τύπου “Πωωωω πωωωω κλαιιιιις ολόκληρηηηηηηηη κοπέλαααααααααα” λες και θα “μασήσω”.

Κάπου εκεί εμφανίζεται ο αναισθησιολόγος (ένας μελαμψός κούκλαρος μιλάμε για Το παιδί) και τα ξεχνάω όλα! Μου λέει το όνομά του καθώς εγώ ξεχνάω το δικό μου, κι αρχίζει να μου εξηγεί τί θα μου κάνει ενώ από μέσα μου παρακαλάω να μου ξηγήσει τ’ όνειρο που τους τελευταίους 5 μήνες στη κατάστασή μου, περνάω Ραμαζάνι!

Ανεβαίνω στο χασαποκρέβατο, κάνω συμφωνία με τον γιατρό να μην με ξεγεννήσει πρίν τις 09.30 γιατί “δεν θέλω το παιδί να έχει ωροσκόπο Ιχθύ”, γυρίζω στο πλάι και καθώς μου βαράει μια ένεση στη σπονδυλική στήλη ματαξανακλαίω (παρ’όλο που δεν έχω πονέσει καθόλου). Την ώρα που κλαίω, έρχεται μια νοσοκόμα τάχα να με καθησυχάσει λέγοντάς μου πόσο κούκλος είναι ο αναισθησιολόγος, για να της απαντήσω “Νωρίτερα τα λένε αυτά. Τώρα παντρεύτηκα!”.

Η επισκληρίδιος έχει τελειώσει, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πονέσει καθόλου αλλά κροταλίζει το σαγόνι μου. Κι όσο περνάει η ώρα κροταλίζει ακόμη πιο πολύ, σχεδόν δεν μπορώ να πάρω ανάσα, περισσότερο με πονάει η γλώσσα μου που την έχω δαγκώσει 45.678 φορές παρά η νάρκωση. Λίγα λεπτά αργότερα μπαίνει ο γιατρός μου ξανά μες στην τρελλή χαρά ο οποίος τραγουδάει μαντινάδες σε στύλ “απ’ τον πλακούντα έρχομαι και στην τομή κανέλα” και παίρνει το νυστέρι. Παρόλο που νιώθω μια ελαφρά πίεση, συνεχίζω να κλαίω κροταλίζοντας και ζητάω απ’ τον αναισθησιολόγο να μου κάνει μια μέθη, στην ανάγκη ας με κεράσει και μια ρακή!

Μου’ρχεται να κάνω εμετό, ζαλίζομαι και παρακαλάω να με ναρκώσουν αλλά δεν μ΄ακούει κανείς. Επειδή ο μπέμπης είναι μέσα μου ανάποδα, μπρούμυτα και διαγώνια σαν κορδέλα καλλιστείων, ακούω τον γιατρό να φωνάζει “Είναι κολλημένος με τον θώρακα ΤΡΑΒΗΞΤΕ” κι είναι ακριβώς η στιγμή εκείνη που νιώθω την κοιλιά μου να σκίζεται στα δύο, οι σφίξεις μου ανεβοκατεβαίνουν απ’ το 50 στο 140 και πίσω κι εγώ θυμάμαι με σειρά προτεραιότητας:
α) τα βιντεάκια στο youtube που δείχνουν μαμάδες με τα συκωτοπνεύμονα έξω μες στην τρελλή χαρά κι εγώ νόμιζα πως θα ξάπλωνα όπως στο τραπέζι του Spa
β) τον π@στη που ανακάλυψε την επισκληρίδιο
γ) όλους αυτούς τους π@στηδες που με διαβεβαίωναν ότι “δεν θα καταλάβεις τίποτα!” ή “δεν θα πονέσεις καθόλου!” τους οποίους ακόμα ψάχνω να τους καρφώσω την επισκληρίδιο στο μάτι.

Εκεί που οι κραυγές “Βοήθεια πεθαίνω” φτάνουν μέχρι έξω, εννιά και μισή ακούω το κλάμμα του Γιώργου και παίρνω το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Μου τραβάνε το σεντόνι να τον δω, μου λένε “Να σου ζήσει”, βάζω τα κλάμματα και μου φοράνε μάσκα οξυγόνου. Δύο αναισθησιολόγοι είναι από πάνω μου και μου χώνουν ναρκώσεις αβέρτα-ελέφαντας να΄ταν θα΄χε πέσει ξερός-αλλά δεν καταλαβαίνω Χριστό. Κι ενώ είμαι έτοιμη να πηδήξω στον άλλο κόσμο ανακράζοντας “δεν είναι εδώ το Ζάλογγο δεν είναι εδώ το Σούλι” ξεκινάνε να βγάλουν τον πλακούντα αλλά απ’ τον πόνο βαράω μια λιποθυμία και ξυπνάω στην αίθουσα ανάνηψης. Όλη αυτή η ταλαιπώρΓια που λες αγαπητή φίλη, επειδή λύσσαξαν ότι δεν κάνει να κάνω καισαρική με ολική νάρκωση γιατί τάχα μου παίρνει νάρκωση και το μωρό, λες και τόσα χρόνια που οι καισαρικές γίνονταν με ολική, τα βρέφη βγαίναν ροχαλίζοντας!

Αφού συνέρχομαι, με βγάζουν με το φορείο στον προθάλαμο κι έρχονται οι δικοί μου να με δούν. Είμαι κάτασπρη σαν το πανί αλλά με την βλεφαρίδα-κεραία εντόμου από την μάσκαρα γιατί δεν ήθελα να με γνωρίσει ο γιος μου, άβαφη! Ο (πρώην) άντρας μου με ρωτάει πώς είμαι, με φιλάει και εκεί που κοιταζόμαστε αμίλητοι, συγκινημένοι-ερωτευμένοι, στο πλάνο μπαίνει η μάνα μου η οποία ενθουσιασμένη, φωνάζει πως το μωρό έχει μεγάλο πουλί! Την βρίζω για χιλιοστή φορά μέσα σ΄ένα 4ωρο αλλά δεν μασάει αντιθέτως λαδώνει τον τραυματιοφορέα λες και βρισκόμαστε στο Τζάνειο. Ο τραυματιοφορέας με ανεβάζει στον τρίτο κατά 20 ευρώ πλουσιότερος αλλά η μάνα μου μέχρι να φτάσει στο δωμάτιο τον έχει ξεχάσει και νομίζοντας ότι είναι άλλος, πάει στον ίδιο και του δίνει άλλο ένα εικοσάευρω (!!) με τον αδερφό μου να πετάει το θεικό “Ρε μάνα άστο άμα είναι έτσι, να ανεβοκατεβάζω εγώ την Κική”!

Λίγη ώρα μετά φέρνουν το μωρό στο δωμάτιο. Κουμπάροι, γονείς και άντρας βγάζουν τις φωτογραφικές κι αρχίζουν να τραβάνε με μανία σαν Κινέζοι τουρίστες στην Ακρόπολη ενώ στη συνέχεια το παίρνουν στους ώμους και πανηγυρίζουν λες και πήραμε το Πρωτάθλημα κι αν κάτι λείπει για να δέσει η σκηνή είναι το “We are the Champions”. Απ’ τις εφτά ναρκώσεις που έχω φάει, παρακαλάω να μου φέρουν ένα κουπάκι να κάνω εμετό αλλά δεν μ’ ακούει κανείς ενώ την ώρα που ξερνάω, έρχεται ο (πρώην) άντρας μου και με ρωτάει μήπως ξέρω που είναι η κάμερα!

Έχει αρχίσει να βραδιάζει και με το ζόρι διώχνουμε την μάνα μου, που θέλει να κόψει τούρτα γενεθλίων ακριβώς μόλις φέρνουν μια άλλη λεχώνα με 12 ράμματα στον κόλπο, εμείς να τραγουδάμε Happy Birthday κι η άλλη να βογκάει. Αφού την αγριοκοιτάζω για να μην την (ξανα) βρίσω, τρώει πετριά να διανυκτερεύσει λέει στο δωμάτιο σαν συνοδός. Ο πατέρας μου, που βλέπει τον τρόμο μου στο μάτι, σιγά σιγά τη τραβάει προς την έξοδο για “να αφήσουμε το ζευγάρι μόνο του” αλλά η μάνα μου όταν ακούει “ζευγάρι”, καταλαβαίνει εμένα κι εκείνη και δεν ξεκουνάει με τίποτα!

Highlight της ιστορίας, ο θηλασμός φυσικά τον οποίο οι-κατά τα άλλα ευγενέστατες, πλήν άσχετες- μαίες φρόντισαν να με κάνουν να τον θυμάμαι για πάντα! Γιατί ενώ πήγα σε ιδιωτικό μαιευτήριο φιλικό προς το θηλασμό, οι μαίες αποδείχτηκαν εξαιρετικά εχθρικές, σχεδόν σαδίστριες, αφού με συμβούλευσαν να βάλω αλατόνερο στις τραυματισμένες μου θηλές για να επουλωθεί η πληγή κι εγώ το ζώον τις άκουσα και μόλις έβαλα πάνω το αλατόνερο, άρχιζαν οι ρώγες μου να σπινθηρίζουν σαν το σουτιέν της Lady Gaga!

Παραβλέποντας το γεγονός ότι η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου, μου βγήκε από τη μύτη, υπήρχαν και πολλά θετικά. Καταρχάς, το ίδιο βράδυ σηκώθηκα, ξήλωσα ορούς και περπατούσα, σχεδόν έτρεχα. “Είστε σίγουρη ότι θα σηκωθείτε κυρία Χαριτάκη;” με ρώτησε η μαία και το βλέμμα μου, ήταν αρκετό για να μου ανοίξει τη πόρτα να κάνω opening με τον καθετήρα και τη σατέν τη ρόμπα. Από την επόμενη κιόλας μέρα, έτρωγα κανονικότατα τα πάντα (ήταν κι αυτό μέσα στο πακέτο συμφωνίας του ωροσκόπου Ιχθύ-αν με αρχίσεις στα χαμομήλια, παίρνω τον πλακούντα μου και σε χαιρετώ) ενώ γυρίζοντας σπίτι μόλις 5 μέρες μετά, έκανα δουλειές σαν να μην τρέχει τίποτα (σκούπες, πλυντήρια, σούπερ μάρκετ) και στον μήνα πάνω, ξεκίνησα γυμναστήριο. Γενικά ο κόσμος γύρω μου με έβλεπε να τρέχω πανικόβλητη σαν να μην τρέχει κάστανο και αναρωτιόταν αν ήμουν χειρουργημένη ή τους δούλευα. Είχα φανταστική ανάρρωση!

Σ’ εμένα που λες η επισκληρίδιος, δεν έπιασε και ξέρω πως είμαι η εξαίρεση (πες με γκαντέμω) αφού οι περισσότερες κοπέλες που ξέρω δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Το πιο θετικό όμως είναι ότι κάποιος άκουσε τη προσευχή μου, να κάνω ένα γερό παιδί έστω και με τόσο πόνο. Γιατί καμιά φορά τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή, έρχονται με πόνο! (και με γέλιο).