Μετά από ένα χρόνο σε διάσταση ο άντρας μου γύρισε σπίτι μας!

Ήταν ένα σκληρό 12μηνο, από αυτά που δεν τελειώνουν ποτέ. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο σύζυγός μου γύρισε τελικά σπίτι μετά από ένα χρόνο στο εξωτερικό για δουλειά.

Όταν το συζητήσαμε για πρώτη φορά, να μετακομίσει δηλαδή σε άλλη χώρα για να συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα μέσω της δουλειάς του (ήταν επιλογή του να πάει, δεν τον ανάγκαζε η δουλειά του, θα κέρδιζε όμως ένα σεβαστό ποσό, που δεν είχαμε όμως ανάγκη εκείνη την εποχή), φαινόταν απόλυτα λογικό: Θα έπαιρνε μέρος τα πρωινά στο πρόγραμμα και την υπόλοιπη μέρα θα μελετούσε χωρίς να του αποσπούν την προσοχή τα δυο παιδάκια μας που έτρεχαν όλη την ώρα πέρα δώθε. Δεν μπορούσαμε τώρα ξαφνικά στα 4 τους να τους αλλάξουμε ζωή και περιβάλλον μετακομίζοντας οικογενειακώς στο εξωτερικό. Σκεφτόμασταν «12 χρόνια είμαστε μαζί, τα 8 παντρεμένοι. Η σχέση μας είναι αρκετά δυνατή για να αντέξει ένα ψωροέτος».

Και όντως, αντέξαμε. Αλλά τους πρώτους δύο μήνες μόνο. Και οι δύο παλεύαμε σκληρά να ανταποκριθούμε στους ρόλους μας: εκείνος αφοσιωμένος και μελετηρός εργαζόμενος και εγώ η αρχηγός του σπιτιού.

Μετά το δίμηνο άρχισαν τα πρώτα προβλήματα. Η μονογονεϊκότητα δεν μου πήγαινε. Δεν μπορούσα να ελέγξω δύο 4χρονα που μέρα με τη μέρα ζωήρευαν όλο και περισσότερο, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και η μοναξιά που ένιωθα και η κοροϊδία και ο χλευασμός των γύρω μου, οι οποίοι νόμιζαν ότι είχα χωρίσει (τέτοιος ρατσισμός δεν υπάρχει!!!). Ένιωσα απομονωμένη, έρημη και αβοήθητη. Δεν είχα χρόνο και διάθεση ούτε στη δουλειά μου να πάω με αποτέλεσμα να κινδυνεύω να απολυθώ. Άρχισα να αισθάνομαι περιθωριοποιημένη, όταν κανένας δεν εκτιμούσε τις προσπάθειές μου στο σπίτι, ενώ ο σύζυγός μου μια χαρά ζούσε τη ζωούλα του εκεί κάνοντας φιλίες και βγαίνοντας κάθε βράδυ έξω με διαφορετική παρέα. Ούτε φοιτητής να ήταν. Απωθημένα είναι αυτά, αλλά και πάλι.

Πέρασαν τέσσερις μήνες και η επικοινωνία μας άρχισε να αραιώνει. Το να μιλάμε στο τηλέφωνο μια στις τόσες έγινε αγγαρεία. Η ζωή μου ήταν βαρετή. Δεν υπήρχε κανένας ενθουσιασμός και κανένα ενδιαφέρον. Όλη μέρα μάζευα άπλυτα, κυνήγαγα δύο μικρά, δούλευα και καθάριζα, ενώ εκείνος ζούσε την κάθε του μέρα σαν να είναι η τελευταία. Δεν ήθελε και πολύ να καταλάβεις ότι η πρόοδος και η επιτυχία του ήταν εις βάρος της δικής μου.

Είναι άσχημο πράγμα η δυσαρέσκεια και η βαρεμάρα στο γάμο. Μολύνει και καταστρέφει τη σχέση. Μιλάς στον άλλο στο τηλέφωνο και το κάνεις επειδή έτσι πρέπει. Δεν έχεις καμία διάθεση, κανέναν ενθουσιασμό και καμία ανυπομονησία.

Μέχρι τον 8^ο μήνα της απουσίας του αισθανόμουν να απομακρύνομαι υιοθετώντας μια πιο «μονογονεϊκή» στάση. Τον σκεφτόμουν και το ξέρω ότι με σκεφτόταν, αλλά η απόσταση και ο διαφορετικός τρόπος ζωής που ακολουθούσαμε, έφερε αλλαγές στη ζωή μας. «Θα είναι καλύτερα τα πράγματα όταν έρθει σπίτι», έλεγα στον εαυτό μου. “Μόνο τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε κανονικά και να τα βρούμε. Τώρα μέσω τηλεφώνου τί να πετύχουμε;”

Το πίστευα γιατί ήξερα ότι ο γάμος μας είναι δυνατός. Τόσα χρόνια μαζί είχαμε χτίσει μια υγιή σχέση και υπήρχε πραγματική αγάπη μεταξύ μας. Γελούσαμε, διασκεδάζαμε και όταν χρειαζόταν κάναμε συμβιβασμούς. Ήμασταν όμως κοντά, μπορούσαμε να το δουλέψουμε. Τώρα η τεχνολογία, το ίντερνετ, τα τηλέφωνα μπέρδευαν τα πάντα.  Τελικά πόσο ειρωνικό είναι. Η τεχνολογία αντί να μας φέρνει πιο κοντά, μας απομακρύνει.

Το δωδέκατο μήνα ήμουν πια έτοιμη για την επιστροφή του. Αναρωτιόμουν αν ο χρόνος που πέρασε τον είχε αλλάξει. Αναρωτιόμουν αν ένας ολόκληρος χρόνος διαφωνιών και τσακωμών τον είχε επηρεάσει. Θα μπορούσαμε να είμαστε πάλι, όπως πριν;

Λίγες μέρες πριν επιστρέψει, προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να αφήσω στην άκρη τα προβλήματα που αναπόφευκτα δημιουργούνται μετά από τόσο μεγάλα διαστήματα: τα παράπονα, που χωρίς να το σκεφτούμε τα εκσφενδονίζουμε με το καλημέρα σας, τη γκρίνια, τις συγκρούσεις, τα ξεσπάσματα, το θυμό, τους τσακωμούς… Ήθελα όλα αυτά να φύγουν από πάνω μου, να ξεχαστούν και να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε. Ήθελα όσα συνέβησαν να μας αλλάξουν…προς το καλύτερο και να μας προετοιμάσουν αν κάτι τέτοιο συμβεί ξανά στο μέλλον.

Είμαι έτοιμη να τον υποδεχτώ, να τον δω γεμάτο χαρά να έρχεται πάλι σε εμάς. Λαχταράω τη βοήθειά του στο σπίτι, να προσέχει τα παιδιά, ενώ κάνω ένα μπάνιο. Αισθάνομαι ότι η άφιξή του θα είναι για μένα σαν να πηγαίνω διακοπές.

Ένας ολόκληρος χρόνος απουσίας άφησε τα κατάλοιπά του, αλλά δεν φοβάμαι. Με λίγη καλή θέληση και από τους δυο μας και προσπάθεια, όλα θα ξαναγίνουν καλύτερα από πριν. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό.

Έτσι εξάλλου δεν είναι οι γάμοι; Όλοι το περνάνε μια φορά στη ζωή τους.