Το χιούμορ βοήθησε την οικογένειά μου να ξεπεράσει το πένθος

Το χιούμορ ήταν πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Ή καλύτερα, το χιούμορ ήταν πάντα απαραίτητο κομμάτι της ζωής μου. Υπήρξε ο καλύτερός μου φίλος, πριν από μερικά χρόνια, όταν ο άντρας μου διαγνώστηκε και τελικά υπέκυψε από γλοιοβλάστωμα (όγκος στον εγκέφαλο). Ίσως αναρωτηθείς, πώς μπορούσα να κάνω χιούμορ σε μία τόσο τραυματική περίοδο. Είναι αυτό, που χρειαζόμουν περισσότερο απ’ όλα εκείνη την εποχή. Η χρονιά, που ήταν άρρωστος ο άντρας μου ήταν τόσο δύσκολη, που αποζητούσα οτιδήποτε με έκανε να ξεχνιέμαι. Χρειαζόμουν ένα διάλειμμα, για να πάψω να σκέφτομαι την αρρώστια, τη θεραπεία του, το μέλλον μας, αν υπήρχε ή τις πιθανότητες επιβίωσής του. Το χιούμορ ήταν κάτι, που μου αποσπούσε την προσοχή και μου επέτρεπε να σκεφτώ πέρα από τον καρκίνο, έστω και για λίγα λεπτά. Μου έδωσε ένα λόγο να χαμογελώ και να ξεχνάω στιγμιαία το άγχος και τον πανικό μου.

Δεν έκανα όλη την ώρα τον καραγκιόζη, ούτε αστειευόμουν με το παραμικρό, αν και άλλοι το κάνουν κι αυτό, για να αντιμετωπίσουν τη θλίψη τους. Απλώς, προσπαθούσα να βρίσκω τρόπους, όσο ήμουν στο νοσοκομείο με τον άντρα μου, να τον κάνω να γελάει και να αισθάνεται υγιής και φυσιολογικός. Ήμουν εγώ αυτή, που υπενθύμιζα συνέχεια σε όλους και πιο πολύ στις 6 και 9 χρονών κόρες μου, ότι η ζωή δεν αποτελείται μόνο από θλιβερές στιγμές, αλλά και από ευτυχισμένες, μερικές φορές ταυτόχρονα.

Έφερνα φίλες των κοριτσιών σπίτι, για να παίξουν και να κοιμηθούν μαζί, φίλες τους, που ήξερα, ότι μπορούσαν να τις κάνουν να γελάνε. Φτιάχναμε όλες μαζί γλυκά, φαγητά, τρώγαμε παγωτό, πριν το φαγητό και γενικά διασκεδάζαμε, όσο μπορούσαμε, για να είναι το μυαλό μας απασχολημένο.

Στην οικογένειά μας δύο ήταν τα σουξέ: Το παστίτσιο με τη δική μας φτιαχτή μπεσαμέλ και το «I ‘m singing in the rain». Καμία σχέση μεταξύ τους. Το παστίτσιο το λατρεύαμε οικογενειακώς, το τιμούσαμε μπορούσαμε, δεν μπορούσαμε να φάμε και το έτρωγε ακόμη κι ο άντρας μου, ο οποίος δεν αισθανόταν καλά, δεν έτρωγε και σπάνια χαμογελούσε εκείνες τις μέρες.

Η περίοδος μετά το θάνατο του άντρα μου ήταν απίστευτα οδυνηρή. Όσοι με πλησίαζαν, για να με συλλυπηθούν, δεν είχαν τί να πουν. Οι φίλοι και η οικογένεια προσπαθούσαν να με βοηθήσουν με λόγια παρηγοριάς, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, το μόνο που με αποσπούσε και με έκανε να ξεχνιέμαι, ήταν οι χιουμοριστικές ιστορίες, που μου έλεγαν, προσπαθώντας να με ανακουφίσουν έστω και για λίγο. Το όφελος του γέλιου ήταν μεγάλο και για μένα και για μία φίλη μου, με την οποία είχαμε χαθεί κάτι χρόνια, αλλά η κοινή μας μοίρα, μας έφερε κοντά και αρχίσαμε να μιλάμε διαδικτυακά. Ο άντρας της είχε πεθάνει ξαφνικά λίγο καιρό μετά τον άντρα μου. Αρχίσαμε την κουβέντα λίγες εβδομάδες μετά το θάνατο του συζύγου της, όταν με ρώτησε, αν τον έβλεπα ακόμα στον ύπνο μου.

Απάντησα: “Πολύ σπάνια, αλλά ποτέ δεν έβλεπα ιδιαίτερα όνειρα. Αν είναι να εμφανιστεί, του ζητάω τουλάχιστον να μην το κάνει το βράδυ και μου κοπεί το αίμα. Έχω δύο παιδιά να μεγαλώσω! Ας έρθει στο μεσημεριανό ύπνο. Εκεί αντέχω”.

Μου έγραψε: “Κλαίω από τα γέλια. Λατρεύω να μιλάω μαζί σου. Γελάω πιο πολύ, γιατί αυτό, που λες, το είχα σκεφτεί, αλλά δεν τολμούσα να το ξεστομίσω. Νιώθω ανακούφιση, που δεν είμαι η μόνη τρελιάρα της υπόθεσης (ουπς, χήρα εννοώ, χαχαχαχα)”. Μιλήσαμε λίγο ακόμα σχετικά με τα όνειρα και τη ζωή μετά θάνατον. Είχαμε αναμείξει τη θλίψη με το χιούμορ.

Το χιούμορ συνεχίζει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, ακόμα και χρόνια μετά το θάνατο του άντρα μου. Η μικρότερη κόρη μου έκλαιγε για πολύ καιρό μετά το θάνατό του, όχι ότι οι υπόλοιποι σταματήσαμε, απλά ο καθένας θρηνούσε με το δικό του τρόπο.

Στην αρχή δεν γελούσε καθόλου, ούτε καν χαμογελούσε, γιατί ένιωθε ενοχές και πίστευε, ότι αφού δεν μπορούσε πλέον ο μπαμπάς της να απολαύσει τη ζωή, δεν θα έπρεπε να το κάνει ούτε η ίδια. Είχε κλειστεί στον εαυτό της και δεν άφηνε κανέναν να τη βοηθήσει. Με τα χρόνια, όμως, έμαθε να το διαχειρίζεται και να μην παραλύει, όταν σκέφτεται το μπαμπά της και το γεγονός, ότι δεν είναι πια μαζί μας.

Ξέρω, ότι είναι καλύτερα λόγω του χιούμορ της. Αν φταίει κάτι, ας πούμε, ότι αυτό είναι το πείσμα της, που κληρονόμησε από το μπαμπά της. Όταν πια άρχισε να το ξεπερνάει, μπορούσε και να αστειεύεται πάνω σε αυτό λέγοντας: “Μπράβο σας. Ποιος είναι ο πιο εύκολος στόχος να κατηγορήσεις, που δεν μπορεί να αντιδράσει; Ο νεκρός!”. Ο άντρας μου θα ήταν πολύ υπερήφανος βλέποντάς μας να τον μνημονεύουμε και να είμαστε αρκετά άνετες, ώστε να αστειευόμαστε με μια τόσο δύσκολη πτυχή της ζωής μας.

Πηηγή: whatsyourgrief.com