Η μάχη της γυναίκας μου με τον καρκίνο (φωτογραφίες)

Από την πρώτη στιγμή που είδα την Jennifer κατάλαβα ότι ήταν η μια και μοναδική γυναίκα για εμένα. Εκτός από πανέμορφη, ήταν το είδος του ανθρώπου που όλοι θέλουν στην ζωή τους: Σε άκουγε και όταν της μιλούσες αισθανόσουν ότι ήσουν το κέντρο του κόσμου.

Μερικούς μήνες μετά κατάφερα να βρω το κουράγιο να της εξομολογηθώ ότι μου άρεσε. Εκείνη την εποχή η Jen ζούσε στην Νέα Υόρκη ενώ εγώ ζούσα στο Κλίβελαντ. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τις ώρες και θέλαμε να μάθουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Μετά από 6 μήνες σχέσης εξ αποστάσεως, μετακόμισα στην Νέα Υόρκη.

Θυμάμαι ότι έφτασα στην πόλη με ένα δαχτυλίδι αρραβώνων στην τσέπη μου και γεμάτος όνειρα για το τι με περίμενε εκεί. Εκείνο το βραδάκι, μετά το δείπνο στο αγαπημένο μας εστιατόριο, γονάτισα και της ζήτησα να με παντρευτεί. Όλη την διαδρομή προς το σπίτι την περάσαμε αγκαλιά. Ήμασταν τόσο ερωτευμένοι.

Τον Σεπτέμβρη του 2007 παντρευτήκαμε στο Central Park και η μέρα ήταν ονειρεμένη. Όταν πρωτοείδα την Jen να περπατά προς το μέρος μου με το νυφικό της, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, ήταν πανέμορφη και γεμάτη ζωή. Μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να καταλάβω γιατί έκλαψα, απλά ένιωσα τόση ευτυχία…
Θυμάμαι να κοιτάζω τα μάτια της κατά τη διάρκεια όλης της τελετής και να αισθάνομαι λες και ήταν το κέντρο του κόσμου.

Ακόμα και σήμερα μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι μόλις 5 μήνες μετά από εκείνη την τέλεια μέρα η Jen μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι οι γιατροί πίστευαν ότι είχε καρκίνο. Έσπευσα να γυρίσω στο σπίτι. Αισθάνθηκα μουδιασμένος. Θυμάμαι ότι είπα στην Jen, “Έχουμε ο ένας τον άλλο, θα το ξεπεράσουμε μαζί.”

Η υπόσχεση μας να μείνουμε για πάντα μαζί ήρθε αντιμέτωπη με κάτι που ήταν εντελώς εκτός του ελέγχου μας αλλά εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε. Ζήσαμε κάθε στιγμή και δεν αφήσαμε τον καρκίνο να μας εμποδίσει από το ν’ αγαπιόμαστε με όλη μας την καρδιά.

Αντιμέτωπος με τις δυσκολίες, ο δεσμός μας δυνάμωσε. Τα λόγια δεν είχαν τόση σημασία πλέον, μπροστά στην κατανόηση που είχαμε αποκτήσει μεταξύ μας. Θυμάμαι μια φορά που η Jen μόλις είχε μπει στο νοσοκομείο από τους συνεχόμενους και έντονους πόνους. Με κοίταξε από το κρεβάτι της και μου είπε, “Πρέπει να με κοιτάξεις στα μάτια. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για ν’ αντιμετωπίσω τον πόνο”.

Κατά τη διάρκεια της μάχης με τον καρκίνο ήμασταν τυχεροί που είχαμε γύρω μας ανθρώπους να μας στηρίζουν αλλά δυσκολευτήκαμε να τους κάνουμε να κατανοήσουν την καθημερινότητα μας και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε.

Η Jen υπέφερε από χρόνιους πόνους, παρενέργεια από τις θεραπείες και τα φάρμακα τόσων ετών. Σε ηλικία 39 ετών αναγκάστηκε ν’αρχίσει να χρησιμοποιεί βοήθημα για να μπορεί να περπατάει και συχνά ένιωθε εξαντλημένη.

Οι διανυκτερεύσεις στο νοσοκομείο για περισσότερες από 10 μέρες δεν ήταν ασυνήθιστες. Οι συχνές επισκέψεις στον γιατρό οδηγούσαν σε διαμάχες με τις ασφαλιστικές εταιρίες. Ο φόβος, το άγχος και οι έννοιες ήταν κάτι μόνιμο στην ζωή μας.

Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να έρχονται αντιμέτωποι με μια τέτοια πραγματικότητα και κάποια στιγμή νιώσαμε την υποστήριξη να μειώνεται. Και άλλοι άνθρωποι με καρκίνο βιώνουν αυτή την απώλεια. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι με την θεραπεία τα πράγματα γίνονται καλύτερα, ότι όλα γίνονται όπως και πριν. Όμως κάτι τέτοιo δεν ισχύει. Οι άνθρωποι που ζουν με καρκίνο δεν μπορούν να ζήσουν όπως πριν, για εκείνους η ζωή είναι διαφορετική. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τί έπρεπε να αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Οι φωτογραφίες μου δείχνουν αυτή την καθημερινότητα μας. Εξανθρωπίζουν τον καρκίνο μέσω της γυναίκας μου. Δείχνουν τις προκλήσεις, τις δυσκολίες, τον φόβο και την μοναξιά που αντιμετωπίσαμε, και κυρίως που η Jennifer αντιμετώπισε, ενώ προσπαθούσε να καταπολεμήσει αυτή την ασθένεια. Αλλά το πιο σημαντικό…δείχνουν την αγάπη μας.

Όταν ξεκίνησα να τραβάω αυτές τις φωτογραφίες πίστευα ότι απλά και μόνο το γεγονός ότι ήταν φωτογραφίες της γυναίκας μου που έπασχε από καρκίνο, θα ήταν αρκετό για να καταλάβει ο κόσμος τι έκανα. Όμως συνειδητοποίησα ότι έπρεπε οι φωτογραφίες να έχουν δύναμη μέσα τους. Επειδή το θέμα τους ήταν έντονο δεν σήμαινε ότι το φως, η σύσταση και το συναίσθημα έπρεπε ν’ αγνοηθούν.

Τότε ήταν που αποφάσισα να τραβάω φωτογραφίες μόνο όταν ένιωθα κάτι. Άφησα το ένστικτο μου να με καθοδηγήσει και φωτογράφιζα μόνο κάτι που με συγκινούσε. Για να το κατορθώσω αυτό η φωτογραφική μου μηχανή ήταν πάντα σ’ ετοιμότητα.

Η φωτογραφική μου μηχανή ήταν πάντα δίπλα μου και όποτε αισθανόμουν κάτι, τραβούσα φωτογραφίες.
Ήθελα οι φωτογραφίες μου να κάνουν τους ανθρώπους να σκεφτούν, ήθελα να είναι κάτι που θα είχε σημασία και μετά τον θάνατο της γυναίκας μου και αργότερα τον δικό μου. Με το καιρό, οι φωτογραφίες έγιναν απαραίτητες- όταν ο καρκίνος της Jennifer προσέβαλε το συκώτι της και τα οστά της, συνειδητοποιήσαμε ότι η οικογένεια και οι φίλοι μας δεν κατανοούσαν πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση μας. Η φωτογραφική μου μηχανή λοιπόν έγινε η φωνή μου.

Ήταν το μέσο που μου επέτρεπε ξεφύγω από την πραγματικότητα, από το γεγονός ότι ο έρωτας της ζωής μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το εμποδίσω. Συχνά παραμέριζα τα συναισθήματα μου επειδή έπρεπε να είμαι δυνατός για την Jennifer. Ήξερα ότι μια μέρα θα έπρεπε να έρθω
αντιμέτωπος με αυτά τα συναισθήματα.

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έμαθα τραβώντας αυτές τις φωτογραφίες είναι η σημασία της εμπιστοσύνης. Η Jennifer μ’ εμπιστευόταν. Ήξερε ότι ποτέ δεν θα τραβούσα μια ακατάλληλη φωτογραφία.

Αυτές οι φωτογραφίες είναι θεραπεία για εμένα. Τις κοιτάζω και θυμάμαι την αγάπη μας και όλες τις δυσκολίες που περάσαμε μαζί. Χωρίς αυτές τις φωτογραφίες δεν μπορώ να φανταστώ πως θ’ αντιμετώπιζα την απώλεια της. Το λέω σε όλους, όλη την ώρα “Τραβήξτε φωτογραφίες. Πρέπει ν’απαθανατίσετε τις στιγμές της ζωής σας”.

Πηγή: http://petapixel.com/