Χάζευα τα σπίτια στις αγγελίες και ονειρευόμουν τη μέρα που θα έφευγα

Τρία χρόνια μου πήρε να το πάρω απόφαση να χωρίσω. Ήμουν από καιρό δυστυχισμένη. Τί σημαίνει δυστυχισμένη; Δυστυχισμένη σημαίνει να μην χαίρεται ο άλλος με τη χαρά σου. Να μη στηρίζει τα όνειρά σου. Να νομίζει πως επειδή εξασφαλίζει τα προς το ζην στο σπίτι σας, δεν δικαιούσαι να παραπονιέσαι αλλιώς είσαι αχάριστη. Να υστεριάζεις με τα πάντα. Να του μιλάς απότομα χωρίς να σου λέει πάντα κάτι κακό. Να μην αντέχεις ούτε αυτόν, ούτε καν εσένα. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη το πρωί και να λες από μέσα σου “Πόσο άσχημη είμαι!”. Να τα αφήνεις όλα αυτά να περνάνε μέσα σου, πότε με τη δικαιολογία ότι φταις που θέλησες να κυνηγήσεις το όνειρό σου, πότε ότι μπόρα είναι θα περάσει και πότε ότι “έτσι είναι οι γάμοι-οι σχέσεις-τα ζευγάρια”. Όχι δεν είναι τα ζευγάρια, έτσι. Έτσι είναι η δειλία μας. Ο φόβος μας να πάμε παρακάτω.

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Θυμάμαι πολλά Κυριακάτικα μεσημέρια που τα περνούσα στο κρεβάτι με το κινητό στο χέρι, να ψάχνω σπίτια. Δεν είχα ζητήσει διαζύγιο ούτε έψαχνα να μετακομίσω. Χάζευα τα σπίτια στις αγγελίες και ονειρευόμουν τη μέρα που θα έφευγα. Ύστερα άνοιγα περιοδικά ή site και ονειρευόμουν τα έπιπλα που θα αγόραζα. Σαν κοριτσάκι που ονειρεύεται τί θα φορέσει στο πρώτο ραντεβού, έτσι κι εγώ ονειρευόμουν τη φυγή μου. 

Πρίν 2 χρόνια πήγα και είδα δύο σπίτια. Προσποιήθηκα ότι σκόπευα να μετακομίσω σύντομα και έκλεισα ραντεβού να τα δω. Στη τσέπη μου είχα μηδέν ευρώ όμως θεώρησα πως αν κάνω το βήμα έστω κι έτσι, θα πείσω τον εαυτό μου να φύγει μια ώρα αρχύτερα. Πήγα, τα είδα, φαντάστηκα τη ζωή μου με το παιδί μου μέσα σε αυτά και…κώλωσα. Φοβήθηκα.

Πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας, φοβούνται το καλύτερο. Το δικό τους καλύτερο. Αυτό που βλέπουν πως θα τους κάνει ευτυχισμένους, πως θα τους λυτρώσει, θα τους ελευθερώσει. Ναι αυτό που έχει όλα τα φόντα να τους καλυτερεύσει τη ζωή, το φοβούνται. Από τύψεις πως αν η δική τους ζωή καλυτερεύσει, θα χειροτερεύσει των παιδιών τους. Από φόβο για το οικονομικό το οποίο ανταλλάσσουν κάθε μέρα με το αίμα της ψυχής τους. Από βιώματα που τους κάνουν να πιστεύουν πως η ζωή τους θα γίνει μπάχαλο όπως των γονιών τους που χώρισαν και κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν όρθια την οικογένειά τους ακόμα και με πατερίτσες.

Το “κάνω τα πάντα” συνήθως σημαίνει καταπίνω προσβολές, παράπονα, αδικίες, σόγια που δεν αντέχω ούτε δευτερόλεπτο μαζί τους. Αυτό το “πάντα” που νομίζεις ή ελπίζεις μέσα σου, πως στη πορεία θα γίνει μαγικό ραβδάκι και θα ξυπνήσεις ένα πρωί χωρίς προσβολές, παράπονα, αδικίες και ανυπόφορα σόγια. Ένα ραβδάκι που θα μηδενίσει το κοντέρ και θα κάνει τον γάμο σου όπως τη πρώτη μέρα. Λες εσύ…

Όμως, όσο εσύ ελπίζεις και νομίζεις, δύο τινά συμβαίνουν: Ή μαζεύεις μέσα σου μέχρι που σκας και μια μέρα τα κάνεις π@να όλα ή που διαπιστώνεις πόσο π@να είναι η ζωή όταν αυτή φέρνει στο δρόμο σου, τον άνθρωπο που πάντα ήθελες στο πλάι σου. Και σου τον φέρνει επίτηδες όταν οι συνθήκες (φαίνεται να) είναι πιο ακατάλληλες πεθαίνεις, γιατί μόνο έτσι θα δώσεις εξετάσεις να δει κι εκείνη πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Αν δηλαδή θα διαλέξεις να ζεις χαζεύοντας σπίτια στις εφημερίδες ή θα πεις “βάζω το κεφάλι κάτω, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και προχωρώ γιατί πιστεύω πως έτσι θα ευτυχήσω.Και όχι μόνο εγώ!”.

Στη δική μου περίπτωση η μπίλια έκατσε κάπου στη μέση. Ξύπνησα ένα πρωί και είπα τέλος. Και το είπα στη φάση που πραγματικά δεν είχα φράγκο, δεν είχα που να μείνω και από που να πιαστώ. Είχα όμως ανθρώπους που εμφανίστηκαν ξαφνικά στη ζωή μου και νοιάστηκαν για μένα. Ανθρώπους διατεθειμένους να αγαπήσουν και να στηρίξουν κι εμένα και το παιδί μου. Να γελάσουν αντί να με “γειώσουν”. Να με “πειράξουν” αντί να με κρίνουν. Να με ακούσουν, αντί να με κλείσουν βιαστικά. Ανθρώπους που διακριτικά μου είχαν πει στο παρελθόν, πως δεν έκανε αυτός ο άνθρωπος για μένα κι όμως, όταν τους είπα πως χωρίζω, ούτε μια στιγμή δεν μου πέταξαν στα μούτρα το “στα ‘λεγα εγώ!”.

Και έτσι απλά, σηκώθηκα μια μέρα απ’ το συζυγικό κρεβάτι, το “νεκροκρέβατό” μου, και άνοιξα τη πόρτα. Και τις εφημερίδες. Και βρήκα σπίτι και έπιπλα και ηλεκτρικά και στήριξη και αγάπη και γκρίνια εννοείται από τη μάνα μου που δεν το δέχεται με τίποτα αλλά φέρνει και καμιά κουρτίνα κανα σερβίτσιο και καμια κατσαρόλα να υπάρχουν. Και αναπνέω, επιτέλους αναπνέω. Σε λίγο καιρό, από το ολόδικό μου σπίτι. Αυτό που χάζευα στις αγγελίες και δεν τολμούσα να αγγίξω ούτε σαν όνειρο!

Κυριακή Χαριτάκη