Από νοικοκυρά και μάνα έγινα ξανά φιλοξενούμενη και κόρη!

Σε λίγες μέρες θα κλείσω πέντε χρόνια χωρισμένη. Τον Οκτώβρη του 2010 αποφάσισα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου.Ήταν κατόρθωμα για μένα μα ήξερα πως δε θα ήταν όλα εύκολα από εκείνο το σημείο.

Πάντα είχα μια οικογένεια που ήταν δίπλα μου σε κάθε μου απόφαση.Έτσι ήξερα πως θα είχα ένα γερό στήριγμα να προχωρήσω.Και από ψυχολογικής άποψης μα και ένα σπίτι για να μείνουμε.Αν δε τα είχα όλα αυτά ίσως ακόμα να έπρεπε να συμβιβάζομαι με έναν γάμο που με έκανε δυστυχισμένη. Μάζεψα λοιπόν τα μπογαλάκια μας (και τα κομμάτια μου) και επέστρεψα στους γονείς μου. Αρχικά ένιωθα όμορφα με αυτή τη συμβίωση.Είχα περισσότερη ελευθερία. Μου έμεναν χρήματα για μένα και είχα κάπου να αφήνω το χαριτωμένο μου τρίχρονο -τότε- για να πάω για δουλειά και ενίοτε για κανένα καφεδάκι. Είχα έτοιμο φαγητό ακόμα και όταν δεν είχα χρόνο για μαγείρεμα. Και φυσικά οι δουλειές του σπιτιού μοιρασμένες στα δύο και όχι όλα μόνη μου!
Το απολάμβανα δε μπορώ να πω.

Σταδιακά από νοικοκυρά του σπιτιού μου έγινα ξανά ‘φιλοξενούμενη’. Από μαμά έγινα και η κόρη στο ίδιο σπίτι.
Κι ύστερα χτύπησε την πόρτα και στο δικό μας σπίτι η κρίση.Και αυτή έρχεται πάντα χεράκι χεράκι με τη γκρίνια. Ωστόσο το τρίχρονο να μεγαλώνει και να γίνεται ολοένα και λιγότερο χαριτωμένο.

Το να ζουν οι παππούδες με το εγγόνι -το οποίο το λες και υπερκινητικό,τους κάνει αυτόματα κηδεμόνες.Και αυτό έχει τα καλά αλλά και τα κακά του.Για παράδειγμα η υπομονή τους θα εξαντληθεί γρηγορότερα από εκείνους που βλέπουν τα εγγόνια τους λίγες ώρες τη μέρα.Δε θα δείξουν τον ίδιο ενθουσιασμό να κρατήσουν το παιδί όσο θα έδειχναν εάν δε ζούσαν μαζί του. Και καταλαβαίνω απόλυτα ότι δεν έχουν τις ίδιες αντοχές και οτι την ‘υποχρέωση’ τους την έβγαλαν μεγαλώνοντας τα δικά τους παιδιά. Νομίζω όμως πως σε αυτόν τον τομέα κρατάω τις ισορροπίες γιατί δε θέλω να γίνομαι βάρος.Τον κρατάνε μόνο όταν πάω στη δουλειά. Αν θέλω να βγώ,το κάνω όταν είναι σχολείο ή όταν κοιμάται νωρίς το βράδυ.

Είναι δύσκολο να προσπαθείς να είσαι μια καλή μαμά όταν κάθε δευτερόλεπτο είσαι η κόρη που κλείνει τα 30 και ζει με τους γονείς της. Χάνει την αξία του ο ρόλος.Δεν τον ζω στο μεγαλείο του. Καμιά φορά είναι που μπερδεύονται όλοι οι ρόλοι μαζί. Ρόλοι και κανόνες. Συμπεριφορές και τιμωρίες.Δε μπορούν να μπουν όλα σε μια σειρά.Συγχέουν τον μικρό κρατάνε πίσω και εμένα.Με φοβίζει λίγο η ιδέα να ανοίξω το δικό μου σπίτι.Το χειρότερο όμως που μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει είναι να μένει στάσιμος.Και εγώ αυτό κάνω.Μένω βολεμένη σε μια κατάσταση που δε μου προσφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο κάποια άνεση.

Αν τα οικονομικά μου, μου το επέτρεπαν από την πρώτη στιγμή θα είχαμε το δικό μας σπιτάκι.Τώρα το παλεύω μέσω δικαστικής απόφασης με τη Διατροφή και όταν μπει αυτό το θέμα σε μια σειρά θα κάνω και αυτό το μεγάλο βήμα.Ήρθε η ώρα! Ίσως να δυσκολευτούμε στην αρχή αλλά θα έχουμε ο ένας τον άλλον!Θα έχουμε ένα σπίτι να καλούμε φίλους και ένα μέρος δικό μας να αποκαλούμε σπιτικό.

Αλίκη

Η Αλίκη είναι η νέα μας blogger και άρθρα της θα μπορείς να διαβάζεις στη κατηγορία Blogs, του SIngleparent.gr Περιμένουμε τα σχόλια και πάνω απ’ όλα το θερμό σου καλωσόρισμα!!