Ο ρόλος των γονιών στη ζωή των νονών

Οι πρώτοι φθινοπωρινοί μήνες είναι μήνες που χαρακτηρίζονται από πληθώρα βαφτίσεων. Κύριο μέλημα των γονέων, εκτός των άλλων, αποτελεί η επιλογή του νονού του παιδιού τους. Ενός νονού που θα σταθεί συνοδοιπόρος και βασικό πρόσωπο αναφοράς κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του παιδιού.

Τα κριτήρια που οδηγούν τόσο τους γονείς, όσο και τον νονό στη σύναψη μιας τόσο ιδιαίτερης σχέσης σχετίζονται συνήθως με την οικειότητα που έχουν οι γονείς με τον νονό και αντίστροφα, με τη συναισθηματική επένδυση και το είδος της σχέσης που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους καθώς και, ως επί το πλείστον, με την επιθυμία τους να επισφραγίσουν τη φιλία τους στο χρόνο μέσω αυτού του τόσο σημαντικού μυστηρίου.

Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν περιπτώσεις που είτε οι γονείς, είτε οι νονοί προκαλούν ρήγματα στη μεταξύ τους σχέση, ρήγματα που έχουν επιπτώσεις και στο ίδιο το παιδί. Από τη μία πλευρά υπάρχουν περιπτώσεις, όπου ο νονός απομακρύνεται από τους γονείς και το παιδί και ανταποκρίνεται μονάχα στις υποχρεώσεις που του αναλογούν τις μέρες των γιορτών, χωρίς ουσιαστικά να είναι σωματικά και ψυχικά παρών στην ανάπτυξη του βαφτιστηριού του.

Από την άλλη πλευρά, κι αυτό αποτελεί και το θέμα που θα μας απασχολήσει κυρίως σε αυτό το άρθρο, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες τα εμπόδια μπαίνουν από την πλευρά των ίδιων των γονέων. Συμβαίνει κάποιες φορές οι γονείς να έχουν ωφελιμιστικά κριτήρια στην επιλογή του εκάστοτε νονού, κριτήρια που έχουν να κάνουν περισσότερο με την κοινωνική κατάσταση και το εισόδημα του νονού και λιγότερο με τον ρόλο που καλείται να παίξει στη ζωή του παιδιού τους. Κάποιες φορές, μάλιστα, τυγχάνει η επιλογή αυτή να προκύπτει ως συνέχεια μιας επαγγελματικής ή οικονομικής συνεργασίας μεταξύ των γονέων και του νονού.

Έτσι οι γονείς, αγνοώντας ή παραβλέποντας τη σημασία που έχει για το παιδί τους αυτή η μορφή σχέσης, έχουν την “απαίτηση” ο νονός να είναι παρών μονάχα στις τυπικές του υποχρεώσεις φέρνοντας τα δώρα του κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και να παρέχει ό,τι μπορεί περισσότερο, από υλικής άποψης, στο παιδί τους, αρνούμενοι να τον αφήσουν να περνά ουσιαστικό και ποιοτικό χρόνο με το παιδί. Δυστυχώς, υπάρχουν και κάποιες πιο ακραίες περιπτώσεις, όπου οι γονείς μπαίνουν ακόμα και στη διαδικασία, όχι μόνο να υπενθυμίζουν, αλλά και να απαιτούν από τον νονό τις υλικές παροχές προς το παιδί τους.

Αυτή η συμπεριφορά δεν έχει αρνητικό αντίκτυπο μονάχα στη σχέση μεταξύ γονέων και νονού, αλλά και στο ίδιο το παιδί, αφού εκείνο ουσιαστικά στερείται ένα σημαντικό πρόσωπο αναφοράς, έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να συμβάλλει θετικά στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης και της ψυχικής ανάπτυξής του. Ακόμα περισσότερο, κάποια παιδιά μπορεί να λάβουν και το μήνυμα, εξαιτίας της συμπεριφοράς των γονέων τους, ότι από τους ανθρώπους πρέπει να περιμένουν αποκλειστικά να λαμβάνουν, μέσω μιας σχέσης χαρακτηριζόμενης από δοσοληψία, αγνοώντας τα ψυχικά και συναισθηματικά οφέλη που προσφέρουν όλα τα είδη των ανθρώπινων σχέσεων.

Συμπερασματικά λοιπόν, γίνεται εύκολα κατανοητό πως η σχέση μεταξύ οικογένειας και νονού οφείλει να ξεπερνά τις τυπικές υποχρεώσεις και να βασίζεται στην καλή πρόθεση και την αμφίπλευρη επικοινωνία για χάρη του παιδιού και πως η απόφαση τόσο των γονέων όσο και του νονού, προτού συμφωνήσουν σε μια τόσο σημαντική δέσμευση, πρέπει να είναι συνειδητή αλλά και υπεύθυνη.

Ιουλία Κατσαΐτη
Ψυχολόγος
Τηλέφωνο:6973 042957
E-mail:iouliaka@yahoo.gr